REBORN 7 เบียด ๆ เสียด ๆ

1532 Words

“ตาเถร 0.0” ฉันขยับเข้ามาใกล้มาขึ้นและแอบมองผ่านประตูที่เปิดอยู่เข้าไปและเมื่อเห็นสิ่งตรงหน้าฉันก็อดอุทานออกมาไม่ได้! เพราะมันสุดยอดดดด!! ผู้ชายร่างงามแผงอกหน้ากัด >._เช้าวันต่อมา... “มอนิ่งค่ะเจ๊คนสวยของปลานิลลลล~~” วันนี้วันเสาร์ไม่ได้ไปเรียนแต่ต้องไปทำงานที่ร้านอาหารแทนเพราะไม่อย่างคงไม่มีตังจ่ายค่าหอ ค่ากิน ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ และถ้าควีนเอาเรื่องเมื่อวานไปบอกอาจารย์ฉันก็อาจจะโดนตัดสินเรื่องทุนค่าเทอมอีก เฮ้อออ~ “จะไปทำงานแล้วเหรอ?” แหม!!กลับมาดัดเสียงซะด้วย “ค่ะเจ๊^^” “เดินทางดี ๆ ละกันไป ๆ” พูดจบก็หันไปทำนู้นนี่เขาไม่สงสัยอะไรเลยเหรอ? “ค่ะเจ๊ ^^” แต่ฉันยังไม่ไปไหนยืนยิ้มอยู่ “อ้าว! แล้วจะมายืนยิ้มน้ำลายเยิ้มทำไมเดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” เท้าเอวว่าฉัน แหม! สมจริง ๆ เลยนะ แต่ก็อย่างว่าเขาแกล้งเป็นกะเทยมานานแล้วนิ จะสมบทบาทก็ไม่แปลกว่าแต่ที่นี่มีใครปกติบ้างมีแต่คนเล่นละครแล้วตีบทแตกด้วยนะ เฮ้อออ! “งั้นเจ๊ไปส่งหน่อยสิถ้านิลไปเองคงได้ช้ามากแน่แล้วก็จะโดนหักเงิน T^T” ฉันเบะปาก “ก็ถ้าไม่มัวยืนยิ้มเป็นคนบ้าก็คงถึงนานแล้วย่ะ!!” “อย่าบ่นเลยนะ ๆ ไปส่งนิลหน่อยครั้งเดียวขอร้องงงง~” หมับ! ฉันกระโดนเข้าไปกอดแขนของเจ๊ข้าวซอย งั้นชื่อเขาก็อาจจะไม่ใช่ชื่อนี้ละสิ? “นี่!!อย่าเอานมน้อย ๆ ของหล่อนมาถูเจ๊!” อึก! กระอึกเลือดเลยอะนี่เป็นสิ่งที่ฉันรับไม่ได้ที่สุดเลยนะ “เล็กใหญ่ไม่สำคัญจับมันส์เหมือนกันลองม่ะ!ลองม่ะ!” ฉันแอ่นนมใส่เจ๊ข้าวซอย “ไม่ลองย่ะ!!ยี้~ไป ๆ เดี๋ยวไปส่ง เฮ้อออ!” แล้วเจ๊ก็เดินออกไปหน้าหอเพื่อเอามอไซต์คันน้อยไปส่งฉันแบบนี้แหละฉันชอบ >.ร้านอาหาร “ขอบคุณนะเจ๊ที่มาส่ง^^” ฉันลงจากรถและบอกขอบคุณเจ๊ “อืม ไม่เป็นไรหรอกเข้าไปก็ตั้งใจทำงานละถ้าโดนลวนลามก็เอาถาดตีหัวมันเลย” เพราะทำงานเป็นเด็กเสริฟ์ร้านอาหารกึ่งร้านเหล้าแบบนี้เลยโดนเสี่ยแก่ ๆ ลวนลามสินะ “รับทราบค่ะ เจ๊ก็ขี่รถกลับดี ๆ นะ” “ว่าจะแวะหาผู้ชายแถวนี้สักหน่อย” ทำมาเป็นพูด โถ่เอ๊ยยย!! เมื่อคืนยังตำแตงคิดถึงฉันอยู่เลย ชิ! “ผู้ชายที่ไหนเหรอ?” “ไม่ต้องยุ่งย่ะ!!ไป!!ไปทำงานได้แล้ว!” ไล่กันเก่งเหลือเกินนะเวลาปลานิลไม่เห็นพูดอย่างนี้เลยชิ!! ใช่สิ้!!ฉันมันแค่สก๊อยที่เขามาอยู่ในร่างนักศึกษาแสนดีอย่างปลานิล เชอะ! “ลางานก็บ่อยยังมาช้าอีกนะ” เมื่อเดินเข้าร้านก็ได้ยินเสียงของผู้จัดการร้านต่อว่า “ก็ที่ลาเพราะเข้าโรงพยาบาลไงคะไม่ได้อยากลาสักหน่อยและต่อไปนี้ก็จะไม่ลาแล้วด้วย ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะท่านผู้จัดการ” เจ้าขี้เหนียว!! “นิ!!เข้าโรงพยาบาลหน่อยเดียวถึงกลับประสาทกลับต่อปากต่อคำกับฉันเหรอระวังจะโดนไล่ออก!!” “คนโดนไล่ออกก็คือผู้จัดการนั่นแหละค่ะทั้งโกงเงินพนักงานจ่ายค่าแรงไม่ตรงเวลา บางทีหักเงินไปก็เข้ากระเป๋าตัวเองอีก กับข้าวเหลืออาหารเหลือก็เอากลับไปกินบ้านถามจริงใครกันแน่ที่ต้องโดนไล่ออก?” ฉันเท้าเอวด่ากลับแม่งเลย ปลานิลก็รู้เรื่องทั้งหมดแต่ไม่พูดฉันพูดเองแม่งเลย! “นะนี่!” “ถ้านึกคำด่าไม่ออกคิดไม่ทันก็กลับบ้านไปนอนก่อนเถอะค่ะคนอะไรนอนได้นอนดีงานไม่ทำ” ฉันพูดพร้อมส่ายหัวก่อนจะเดินเข้าไปทำงาน เลิกงาน “เฮ้อออ!!” พรึ่บ!! ฉันถอดผ้ากันเปื้อนสำหรับเด็กเสริฟ์ออกก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อย ๆ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยทำงานเลยนอกจากแบมือขอเงินพ่อแม่ ออกไปเที่ยวแค่นั้นแหละ อ่อ แล้วก็นอน กิน นอน แต่ตอนนี้ฉันต้องมาทำงานเองเพื่อหาเงินเพราะถ้าไม่ทำก็ไม่มีเงินแต่วันนี้ได้ติบเยอะก็ชื่นใจมาหน่อย “วันนี้ได้ติบเยอะเลยเหรอ?” เพื่อนร่วมงานเดินเข้ามาถามฉัน “อืม” “ปกติไม่เห็นจะได้เลยไปทำท่าไหน?” “ท่าไหนก็ไม่ได้ใช่ท่าหมาแล้วกัน” ฉันบอกก่อนจะเดินออกจากร้านเพราะว้าร้านปิดแล้วและฉันก็เหนื่อยอยากพักผ่อน ถ้าเป็นปลานิลจริง ๆ เธอไม่ได้ติบหรอกเพราะแค่เสริฟ์ ๆ และก็ไป ไอ้เสี่ยพวกนั้นไม่ทันได้แทะโลมหรอกแต่ฉันแค่เงินมาก็พอแล้ว ยิ้มจาหวาน ๆ ยิ้มนิดหน่อยไอ้เสี่ยก็พร้อมให้เงินมาแล้ว กึก!!และเมื่อเดินออกมาก็พบว่าเจ๊ข้าวซอยกำลังอยู่หน้าร้านอย่าบอกนะว่ามารับฉันอะ >0.<” “ไปโดนกระแทกมาจะเสียวเท่ากระแทกเองได้ไง ^-^”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more