ล่วงไปเพียงหนึ่งวัน หลังจากที่หลัวฟางฉินถูกปล่อยตัว ราชโองการฉบับหนึ่งก็ถูกอัญเชิญมายังจวนสกุลหลัว
ทุกคนต่างอกสั่นขวัญแขวน หัวใจเต้นกระหน่ำไม่หยุดยั้ง โดยเฉพาะฮูหยินหลัว ขณะกำลังนั่งคุกเข่ารอฟังคำกล่าวราชโองการ เนื้อตัวนางพลันสั่นเทาไปหมด
“หลัวฟางฉิน บุตรชายสกุลหลัว ประพฤติตนไม่ชอบเกิดเหตุทะเลาะวิวาทขณะดำรงอยู่ในฐานะขุนนางข้าหลวง แต่ก็ได้รับการลงโทษอย่างสาสมแล้ว หลังจากนี้ขอให้ระมัดระวังการกระทำ ดีชั่วฟ้าดินย่อมรู้”
พออ่านถึงตรงนี้ ขุนนางวังหลวงก็ชะงักเสียงไปครึ่งจังหวะ ก่อนจะอ่านต่อว่า “หลัวฟางฉินถูกลดตำแหน่งหนึ่งขั้น ถูกควบคุมตัวระหว่างทำงานอยู่ในกรมหลวง…จบราชโองการ”
หลัวฟางฉินเบิกตาโพลง ใบหน้าฉายแววประหลาดใจอย่างยิ่งยวด เขาคิดว่าจะถูกปลดออกจากราชการเสียแล้ว การลดขั้นนั้นนับว่าเป็นบทลงโทษที่เหมาะสมและยอมรับได้ เขาตบหน้าตัวเองหนึ่งครั้ง เหมือนฝันที่ซ้อนฝันก็มิปาน
แน่แล้วว่าราชโองการข
