"...ข้ามีวันนี้ก็เพราะเจ้า เจ้าคือคนที่คอยอยู่เคียงข้าง…น้องสาวที่แสนดีของข้า”
เกือบจะเคลิบเคลิ้มกับวาจาหวานซึ้งเหล่านั้น แต่แล้วก็ต้องมาสะดุดกับประโยคสุดท้าย
น้องสาวที่แสนดีรึ ?
นางแย้งขึ้นมาอย่างประชดประชัน “พี่ชายข้ามีเยอะแล้ว ในสายเลือดก็มีตั้งสองคน ท่านจงเป็นสหายของข้าต่อไปเถิด”
“ฮ่า ฮ่า…เจ้าช่างไม่มีน้ำใจกับข้าเสียเลย” เขาพูดพลางหัวเราะเริงร่า ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านหรือใส่ใจกับถ้อยคำอันใดของนางอีกตามเคย
ขณะกำลังพูดคุยสนทนา จู่ ๆ บ่าวใช้ร่างเล็กนางหนึ่งก็พลันซอยเท้าเข้ามา ก้มหน้าเอ่ยรายงานด้วยท่วงท่าสำรวม "ฮูหยินกับคุณหนูสามให้บ่าวมาตามคุณหนูสี่ไปที่เรือนหลักเจ้าค่ะ"
น่าแปลก…สถานการณ์เช่นนี้ คงมีเรื่องอันใดสำคัญเป็นแน่!
เซียงฉินเงยหน้าหันไปสบตากับจิงชิงที่ยืนอยู่ตรงข้างเสาศาลาโดยสัญชาตญาณ จากนั้นจึงหันไปกล่าวกับหานซวี่ “พี่หาน ยามนี้ข้าคงต้องขอตัวก่อน”
หานซวี่ฟังเช่นนั้นแล้ว ก
