“ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า เธอต้องไปกับฉัน”
“ปะ ไปไหนคะ แต่เอยนัดเพื่อนเอาไว้…” ฉันนอนอยู่บนเตียงกำผ้าห่มที่พันตัวแน่น
“ฉันบอกให้ไปเธอก็ต้องไปไม่มีสิทธิ์ถามว่าจะไปไหน”
“ทำไมต้องบังคับเอยด้วยคะ บอกกันดี ๆ ก็ได้นี่” สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่ชอบคือการถูกบังคับเพราะมันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
ฉันรู้ว่าตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ไปทักท้วงอะไรเพราะสถานะของฉันคือลูกหนี้ (ลูกหนี้แบบถูกมัดมือชก) ฉันไม่มีสิทธิ์ขัดอยู่แล้วแหละ
“ฉันจะไปรอด้านนอกถ้าภายในห้านาทีเธอยังแต่งตัวไม่เสร็จ…” คุณเพลิงเดินมาใกล้ ๆ ฉันที่นอนอยู่ก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบพูด “ระวังจะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าทั้งคืน”
“…” ฉันเบือนหน้าหนีแต่กลับเป็นการเปิดโอกาสให้คุณเพลิงกดจูบลงมาที่ซอกคอ เขายิ้มมุมปากจากนั้นก็หยัดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกไปจากห้อง
ในตอนนี้แรงจะลุกขึ้นยืนยังไม่มีเลย ผ้าปูที่นอนก็เปื้อนเลือด มันทั้งน่าขยะแขยงแงะน่าอับอายไม่ต่างจากครั้
