เป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าในการลุยตัดดอกไม้ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงตกพรำๆ ตลอดเวลา
หิรัญญิการ์มองเหล่าคนงานยกลังดอกไม้ที่ถูกแพ็กอย่างถนอมและดีที่สุดขึ้นรถกระบะ ยกข้อมือข้างที่ใส่นาฬิกาเรือนเล็กสีเงินขึ้นดูหน้าปัด การทำงานในครั้งนี้เธอต้องแข่งกับเวลาไปด้วย หากล่าช้าเพียงนิดเดียว งานสำคัญของลูกค้าในวันนี้อาจจะเป็นฝันร้ายตลอดชีวิต
“เฮ้อ!”
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดจากหญิงสาว ทำให้คเชนทร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องหันมอง ยกมือวางบนไหล่เล็ก ส่งยิ้มบางๆ อย่างต้องการให้กำลังใจ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้า
“ยังไงก็ต้องไปถึงโรงแรมทันตามกำหนดเวลาแน่นอน รัญอย่าเพิ่งคิดมากเลย”
คำปลอบโยนจากคุณหมอหนุ่มไม่ได้ทำให้หิรัญญิการ์รู้สึกดีขึ้นเลย เพราะสภาพอากาศและจำนวนคนงานที่มีจำกัดเลยทำให้แผนงานของเธอคลาดเคลื่อนมาเกือบหนึ่งชั่วโมง
“พี่ยกของขึ้นรถหมดแล้วนะครับคุณรัญ” คนงานคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกกับเธอ
ดวงหน้าสวยหวานใน
