หิรัญญิการ์เดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดที่ไม่ใช่ชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาล แต่เป็นเสื้อยืด กางเกงยีนซีดขาห้าส่วนตัวเก่ง ดวงหน้าสวยดูสดชื่น แจ่มใส และกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ เพราะวันนี้จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
ภายในห้องพักผู้ป่วยวันนี้ดูแน่นไปถนัดตา เพราะทุกคนในครอบครัวของหญิงสาวพากันมารวมตัวอยู่ที่นี่แล้ว
“รัญกลับบ้านได้ยังพี่สน” เสียงหวานร้องแต่คำว่า ‘กลับบ้าน’ เป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน
สนฉัตร ผู้ใหญ่พฤกษ์และหยกมณี รวมถึงนางลีลาวดีรีบพากันตีรถกลับจากต่างจังหวัดทันทีที่เสร็จสิ้นงานศพของญาติของหยกมณี
ร่างสูงใหญ่ที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาสั่งงานลูกน้องผ่านไอแพดรุ่นใหม่ล่าสุดอยู่ที่โซฟา ถูกขนาบข้างด้วยมารดาและย่าของเขาเงยหน้าขึ้นมองน้องสาว “ยัง รอพี่สาวเราเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้ก่อน ขืนกลับตอนนี้เลย เขาได้ไปตามตัวถึงบ้านน่ะสิ” สนฉัตรตอบกลับแล้วก้มลงพิมพ์งานต่อ
หิรัญญิการ์ยู่ปาก เดินมากระโดดเบาๆ ขึ้นนั่ง
