...หึ ผู้ชายจริงๆ ด้วยสินะ
คเชนทร์ลอบมองดวงหน้าหวาน เมื่อเธอบอกว่าไม่อยากคุย เขาจึงไม่เซ้าซี้ต่อ หากแต่บอกกับตัวเองในใจว่าอย่างไรก็ต้องรู้ให้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใครกันแน่
“เมื่อกี้ได้ยินว่าปวดหัว งั้นรัญนอนพักเถอะ พี่นั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้แหละ”
หิรัญญิการ์ส่ายหน้าช้าๆ “เรานอนมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้ไม่ง่วงเลยสักนิด”
คเชนทร์ระบายยิ้มบางๆ “แล้วรัญอยากทำอะไรล่ะ”
“อยากออกไปนั่งเล่นข้างนอก ได้ไหมหมอ อุดอู้อยู่แต่ในห้องทั้งวันแบบนี้มันไม่สดชื่นเอาซะเลย”
“พี่ว่ารัญนอนพักดีกว่านะ ร่างกายยังไม่แข็งเรงเลย อย่าเพิ่งไปตากแดดตากลมเลย”
คนป่วยแสร้งเบะปาก บีบน้ำตาให้ปริ่มๆ ขอบตา “นะหมอนะ พาเราไปนั่งเล่นข้างนอกหน่อยนะ เราเบื่อห้องนี้มากเลย”
“เฮ้อ!” คเชนทร์ถอนหายใจเสียงดัง พยักหน้ารับ เรียกรอยยิ้มให้คนป่วยได้ไม่น้อย “ได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้นนะ”
หิรัญญิการ์พยักหน้าหงึกๆ แค่ได้ยินว่าจะได้ออกจากห้องสี่เห
