ภายในห้องพักผู้ป่วยของหิรัญญิการ์ ตอนนี้เงียบกริบ แม้ว่าจะมีสิ่งมีชีวิตอยู่กันเต็มห้องก็ตาม
คนป่วยนอนห่มผ้าบนเตียงมีใบหน้าเจี๋ยมเจี้ยม ริมฝีปากรูปกระจับเม้มเข้าหากันแน่น สองมือดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงปาก ลอบกลอกสายตามองไปยังพี่สาวที่ยังคงยืนกอดอกนิ่งไม่ไหวติง จ้องเธอราวกับผู้ใหญ่กำลังทำโทษเด็กตัวน้อย ก่อนจะต้องรีบหลุบสายตาลงด้วยความเกรงกลัวต่อสายตาคู่นั้น
รสสุคนธ์ถอนหายใจยาวเหยียด ละสายตาจากน้องสาวตัวดีมาที่นายทหารหนุ่มที่ยืนเงียบๆ
ข้างๆ กันมีน้องสาวยืนก้มหน้าก้มตา กุมมือทั้งสองข้างของตัวเองไว้ข้างหน้าด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม
“ขอบใจนะน้องหวานที่อยู่ดูแลรัญให้พี่ทั้งวันเลย”
ตาหวานแอบตกใจเสียงขอบคุณของพี่สาวเพื่อน ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มแหยๆ พลางพยักหน้าน้อมรับคำขอบคุณของพี่สาวเพื่อน เสร็จแล้วจึงก้าวถอยหลังไปยืนหลบหลังพี่ชาย
ร้อยโทปราบดาหันหน้ามองน้องสาวที่หลบไปอยู่ข้างห
