ผูกรักหิรัญญิการ์

บทที่ 4_3 แผนตายใจ

“ยี้ ใครเขาอยากเป็นน้องหมอกัน เรามีพี่แค่สองคนเท่านั้นแหละ ถ้าไม่ใช่พี่รสกับพี่สน คนอื่นเราไม่นับว่าเป็นพี่หรอก”

หิรัญญิการ์หุบแขนเข้าหาตัว เอามือลูบแขนตัวเองไปมา

เป็นครั้งแรกที่คเชนทร์รู้สึกอยากจะเอาไม้เรียวมาตีเด็กคนตรงหน้า เขาบอกหญิงสาวอย่างไม่ชอบใจหน่อยๆ

“แล้วทำไมทีหมวดคนนั้นยังแทนตัวเองว่าพี่กับรัญได้ล่ะ”

“ก็นั่นว่าที่พี่เขยเรา...” หิรัญญิการ์เชิดหน้าขึ้นพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

ก้าวเท้าเดินขึ้นหน้ามาหนึ่งก้าว จิ้มนิ้วลงกลางอกแกร่ง เชิดหน้าขึ้นเพื่อให้มองหน้าคนตรงหน้าชัดๆ เพราะส่วนสูงของคุณหมอหนุ่มกับเธอแตกต่างกันมาก

“ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่หมวดปราบ เราไม่มีทางนับญาติด้วยเด็ดขาด”

คเชนทร์ถึงบางอ้อในทันที เขารู้แล้วว่าทำไมหญิงสาวดูไม่ค่อยจะพอใจที่เห็นเขาอยู่ใกล้กับรสสุคนธ์ และพาลให้ไม่ชอบเขาไปด้วย มุมปากหนากระตุกยิ้มน้อยๆ หลุบสายตาลงมองดวงหน้าหวานอย่างท้าทายระคนหยอกเย้า

ดวงตาสองคู่สอดประสานกันเข้าพอดิบพอดีให้ระยะที่อยู่ห่างกันไม่ถึงสิบเซนติเมตร

หิรัญญิการ์เผลอสบสายตาคมกริบ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดูอบอุ่นอ่อนโยนประหลาดๆ ส่งผ่านมาถึงเธอ อึดใจต่อมามือข้างที่จิ้มนิ้วลงบนอกแกร่งต้องรีบเปลี่ยนมาใช้ฝ่ามือผลักร่างหนาให้ถอยออกไป

คเชนทร์ยอมขยับตัวถอยห่างจากร่างบาง มือหนายกขึ้นมาวางทาบตรงกลางอกที่เมื่อกี้เพิ่งถูกฝ่ามือเล็กผลักออก สัมผัสอุ่นๆ ยังไม่จางหายไป กลิ่นกายหอมแป้งเด็กอ่อนๆ ยังติดตรึงจมูก ดวงตาคมกริบกวาดสายตามองดวงหน้าสวยอย่างพิจารณาตั้งแต่หน้าผากเนียนมาจนมาถึงริมฝีปากกระจับเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มด้วยลมหายใจถี่ๆ เพราะอาการตื่นเต้น

“พี่เขยเรามีแค่หมวดปราบคนเดียวเท่านั้น เราเตือนหมอไว้ก่อนเลยนะ ถ้าหมอยังคิดจะมาจีบพี่สาวเราอีก หมอได้เจอดีแน่”

เสียงหวานขู่ฟ่อๆ นั้นไม่ได้ทำให้เขานึกกลัวเกรง ไหล่กว้างไหวข้างซ้ายน้อยๆ

“พี่เปลี่ยนใจแล้ว...”

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียกรอยยิ้มตรงมุมปากบาง “ดี เข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้ก็ดี ที่จริงเราไม่ได้อยากจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าหรอกนะท่าไม่จำเป็นน่ะ”

หิรัญญิการ์พยักหน้าอย่างพึงพอใจที่คุณหมอหนุ่มยอมรามือจากพี่สาวเธอง่ายดาย อันที่จริงเธอไม่ได้รังเกียจเขาเท่าไรหรอก เพียงแค่ต้องวางท่าตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับผู้ชายทุกคนที่จะเข้ามาจีบพี่สาวเท่านั้น

คเชนทร์ยิ้มสนุกระคนขำ “พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องหมอรส พี่หมายถึงว่าพี่เปลี่ยนใจจะยังไม่ไปส่งรัญที่บ้านแล้ว แต่จะเดินเล่นที่ตลาดก่อน ไหนๆ รัญก็ออกปากกับหมอรส อาสาพาพี่เดินเล่นตลาดแล้ว ยังไงรัญช่วยทำหน้าที่ของตัวเองด้วยก็แล้วกันนะ”

“หมอ!” เสียงหวานเรียกอาชีพแทนชื่อของคนตรงหน้าเสียงดังอย่างไม่พอใจนัก

“ครับน้องรัญ” คุณหมอหนุ่มแสร้งเลิกคิ้วเชิงถาม เหมือนว่าเขาไม่ได้รับฟังที่หญิงสาวพร่ำพรรณนาให้ฟังก่อนหน้านี้เลย

หิรัญญิการ์อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ กับท่าทางกวนประสาทของคุณหมอหนุ่มตรงหน้า ยังไม่ทันที่จะได้พ่นคำพูดอะไรอีก ข้อมือของเธอก็ถูกมือหนาคว้าไปจับ ออกแรงดึงให้เดินตามหลังเข้าไปในตลาดด้วยกัน

หลังจากนั้น เธอก็ไม่มีโอกาสให้ได้พูดอะไรอีกเลย พอข้อมือหลุดจากการจับกุมก็ยกขึ้นกอดอก ดวงตาคู่สวยมองแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อผ้าฝ้ายสีขาวอย่างไม่ชอบใจนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินตามหลังเขาต้อยๆ อยู่อย่างนั้น

“โอ๊ยหมอ! นี่มันจะรอบที่สามแล้วนะ หมอจะเดินให้จำหน้าแม่ค้าได้ทุกร้านเลยรึไง” เสียงหวานร้องโวยวาย เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงจะเดินเข้าไปในซอยที่เพิ่งเดินไปแล้วไม่นาน

คเชนทร์เผยรอยยิ้มกว้างขณะหันหลังกลับมาที่ร่างบอบบางที่ยืนหน้างอง้ำอยู่ ทิ้งห่างจากเขาอยู่สามก้าวเดิน หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง จึงสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ

เขามองหญิงสาวด้วยความเอ็นดู เธอคงเหนื่อยแล้วจริงๆ นั่นแหละถึงได้ยอมร้องโวยวายขึ้นมา เพราะตรงหน้าผากเนียนมีเหงื่อเม็ดๆ ผุดออกมาจนไรผมเปียกชื้น

“รัญเหนื่อยแล้วเหรอ”

หิรัญญิการ์ถลึงตาพลางยกมือขึ้นซับเหงื่อ นึกเคืองคนถามนัก ถามออกมาได้ไม่ดูเลยว่าตลาดแห่งนี้มันกว้างขวางขนาดไหน ต่อให้เดินแค่รอบเดียวก็ขาแทบลาก แต่นี่เขาพาเธอเดินมาจะรอบที่สามแล้ว

คเชนทร์ยิ้มขำ ก่อนจะเดินไปร้านขายน้ำที่ใกล้ที่สุด

เขาซื้อน้ำเปล่ามาขวดหนึ่งแล้วเดินกลับมาหาหญิงสาว ยื่นขวดน้ำเปล่าเย็นๆ ไปตรงหน้าหญิงสาว

หิรัญญิการ์หลุบตามองขวดน้ำในมือหนาที่ถูกยื่นมาตรงหน้า แล้วลากสายตากลับขึ้นมาจ้องหน้าหล่อตี๋อีกครั้ง ไม่ยอมรับน้ำใจจากคุณหมอหนุ่ม

“ถ้าหมออยากเดินต่อ หมอก็เดินไปคนเดียวเถอะ ส่วนเราจะกลับบ้านแล้ว”

เขาไม่ได้เอ่ยอะไรทำเพียงยัดขวดน้ำเย็นใส่มือเล็ก ก่อนจะเดินออกจากตลาดไปยังลานจอดรถยนต์ของตัวเอง โดยมีคนตัวเล็กเดินหน้ามุ่ยตามหลังมาห่างๆ