“ทะเล” เด็กหญิงใบหม่อนวิ่งลงหาดทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ คนเป็นพ่อวิ่งคว้าแทบไม่ทันเพราะเจ้าตัวเล็กวิ่งเร็วมาก ไอ้เราก็กลัวลูกจะวิ่งลงไปแล้วอันตราย แต่อีกคนกลับหัวเราะคิกคักนึกว่าเรากำลังวิ่งไล่จับเหมือนเคยเล่นที่บ้าน
“ใบหม่อนอย่าวิ่งออกมาแบบนี้อีกนะครับมันอันตราย เดี๋ยวหกล้มขึ้นมาจะทำไงฮึ”
“ไม่ล้มหรอกค่ะคุณพ่อขา ใบหม่อนวิ่งเล่นกับเพื่อนที่โรงเรียนประจำไม่เคยล้มเลย”
“นั่นไง ไหนบอกพ่อว่าอยู่ที่โรงเรียนไม่ดื้อไม่ซน”
คนตัวเล็กเม้มปากแน่เมื่อเผลอหลุดพูดในสิ่งที่เก็บงำมานาน ที่จริงเธอก็ไม่ได้ดื้ออะไรสักหน่อย ก็แค่มีบ้างที่วิ่งไล่จับกับเพื่อนจนทีชเชอร์เตือนเท่านั้นเอง
“คุณพ่อขา ใบหม่อนยังเด็กก็ต้องดื้อบ้าง”
หัวทุยเล็กซบลงกับอกคนเป็นพ่ออย่างออดอ้อน ตากลมโตช้อนมองพ่อตาปริบๆ คนถูกมองถึงกับใจอ่อนยวบไม่กล้าตีหน้าเข้มอีกต่อไป
“ดื้อนะดื้อได้ แต่อย่าดื้อจนทำทีชเชอร์ต้องลำบากเข้าใจมั้ยครับ”
“รับทราบ
