Chapter 2
875 Words
เกรซ....
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นหลังจากที่สลบอยู่ตรงห้องมืด ตอนนี้เหมือนว่าอีเครื่องนี้มันจะนิ่งสงบลงไปบ้างแล้ว ฉันค่อยๆขยับตัวไปแง้มประตูออก แต่ก็ต้องรีบปิดลงเพราะมันมีชุดทหารเฝ้าอยู่
"อึ่ยย น่ากลัวโคตรๆ"
ฉันทำท่าทางขนลุกก่อนจะซ่อนตัวอยู่ในนั้น โทรศัพท์ก็ไม่รู้หล่นไปที่ไหน แล้วก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน ฉันเปิดกระเป๋าหยิบของกินที่พกติดตัวมาในเป้เอามาทานประทังชีวิตไปก่อน นี่ฉันกินๆนอนๆจนไม่รู้ว่าตอนนี้มันผ่านไปกี่วันกี่คืนแล้ว ทุกคนจะเป็นห่วงฉันมั้ยน้า จะวุ่นวายกับการตามหาฉันรึเปล่า ฮึกๆๆ แค่คิดก็อยากร้องไห้ออกมาแล้ว ฉันค่อยหลับตาลงช้าๆ ถ้าฉันออกไปพวกทหารข้องนอกจะจับฉันขังคุกมั้ย ฮึกๆๆ แต่ฉันอยากออกไปแล้ว ฉันอยากกลับบ้าน ฮือออออ
สามวันผ่านไป.....
ฉันนั่งเหม่ออยู่ในห้องมืดห้องเดิม มองซ้ายมองขวาก่อนจะแง้มประตูออก มะ... ไม่มีคนแล้วนี่นา ฉันค่อยๆแง้มประตูออกแล้วพาตัวเองเดินออกมาจากตรงนั้น ฉันเดินมั่วไปเรื่อยๆจำทางไม่ได้หรอก เหมือนจะเห็นแสงเล็กๆตรงนั้น หรือว่าจะเป็นประตูทางออก ฉันรีบวิ่งออกไปทันทีก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ ใช่จริงๆด้วย
ฉันวิ่งไปยังประตูเดินออกมาก่อนจะต้องแปลกใจกับสถานที่ที่เปลี่ยนไป ... ทะ..ทำไมไม่ใช่ในป่าที่ฉันอยู่อ่ะ หรือว่า UFO ลำนี้มันบินใช้งานได้จริงแล้วพวกเขาบินทดสอบไรงี้ป่ะฉันถึงรู้สึกเหมือนว่ามันเดินทางไปตลอด ว้าววว น่าตื่นเต้นชะมัด ฉันเดินออกมาข้างนอก ท้องฟ้าสีครามสวยงามมาก อากาศหอมอันบริสุทธิ์ต้นไม้อุดมสมบูรณ์ไม่น่าเชื่อว่าในโลกใบนี้จะมีสถานที่แบบนี้ด้วย นึกว่าจะมีแต่ pm 2.5 ซะอีก ที่นี่หายใจโล่งชะมัด
"ฮ้าาาา สดชื่นจัง"
ฉันยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนจะเดินมองดอกไม้นานาพันธุ์ ปัญหาตอนนี้คือที่นี่ที่ไหนและฉันจะหาทางกลับบ้านได้ยังไง เอาไงดี
"อ๊ะ! คนนี่นา"
ฉันรีบวิ่งไปหาเขาทันที ว่าจะไปถามเขาว่าที่นี่ที่ไหน แล้วฉันจะกลับกรุงเทพฯได้ยังไง ฉันเดินมาเจอผู้ชายคนหนึ่ง อายุราวๆเกือบ 30ปี รูปร่างสูงโปร่งขาวมาก หุ่นนี่คือแข็งแรงซิกแพคมาเต็มมากจ้าแม่ อร๊ายยย ดาราเกาหลีใช่มั้ยยย กริ๊ดดดดดด
"คะ..คุณ คุณคะ อร๊าย หล่อจัง"
ฉันมองสบตากับเขาแล้วยิ้มแก้มปริ นานๆจะได้เห็นคนหล่อทีก็แบบ นะ!! อร๊ายยย เขามองหน้าฉันนิ่งไม่ยิ้มแย้มแถมยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีก ชิ หล่อซะเปล่าอัธยาศัยไม่ดีเลยอ่ะ เห็นคนสวยๆแบบฉันต้องยิ้มให้สิยะ
"เธอเป็นใคร มาที่นี่ได้ยังไง"
ฉันมองเขาอย่างไง ก็มากับยานบ้าบอนั้นนะสิ อารมณ์เสียมากถ้ารู้มันบินได้นะฉันไม่เข้าไปหรอก เพราะความอยากรู้ของตัวเองแท้เลย เห้ออออ
"ฉันชื่อเกรซ ว่าแต่ที่นี่ที่ไหน คือฉันจะกลับกรุงเทพอ่ะคุณช่วยบอกทางได้ป่ะ แถวนี้มี BTS แท็กซี่ไรงี้ป่ะ"
"เธอพูดอะไรของเธอ ที่นี่ดาว Karius เธอไม่ใช่คนของดาวนี้นี่!! เธอเป็นใคร"
ฉันอ้าปากทันทีก่อนจะหัวเราะออกเสียงดังลั่น ฮ่าๆๆๆ บ้าเอ้ย ดูหนังมากไปละนายคนนี้อ่ะ คิกๆๆ ดาวอะไรนะ Karius เหรอ ว๊ายๆๆ เกิดมาไม่เคยได้ยินครูก็ไม่สอนด้วยสิ ฮ่าๆๆ โอ๊ยตลกๆ
"ห๊ะ! ดะ... ดาว Karius ฮ่าๆๆ นายนี่ตลกจริงๆอ่ะ ไปรับยาบ้างนะ ฮ่าๆ "
"?"
หมอนั้นทำหน้างงกับฉัน เหมือนว่าไม่เข้าใจที่ฉันพูด ที่เราคุยกันรู้เรื่องเพราะเขาพูดภาษาอังกฤษ นั้นแสดงว่าเขาคงมาจากเมืองนอกเมืองนา คงจะไม่รู้จักกรุงเทพหรอกเนาะ งั้นไม่ถามละ
"ฉันหมายถึงไปพบจิตแพทย์นะ สงสัยจะบ้า ดาว Karius มันมีที่ไหน ฉันเรียนมามันไม่มีโว๊ยย ฮ่าๆๆ โอ๊ยตลกๆ"
ฉันหัวเราะกุมท้องแน่นจนท้องแข็ง ตลกมากจริงๆฉันส่ายหน้าขำๆก่อนจะเดินหนีมาอีกทาง สักพักรู้สึกเหมือนว่าจะมีเสียงวิ่งตรงมาทางฉัน ฉันหันกลับไปมองก่อนจะเจอกองทหารเป็นสิบคนถือปืนจ่อมาทางฉัน หะ... เห้ยยยย ไม่ใช่แล้วนะ
"ยะ..อย่ายิงนะ กริ๊ดดดดด"
"จับตัวเธอไป ใช้เครื่องระเบิดสมองความจริงให้เธอสารภาพมา ว่ามาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร"
หะ..หาาา อะ..อะไรนะ หมอนี่มันจะจับฉันไปเค้นความจริงอะไรนะ .. สะ... สารภาพอะไรกัน ฉันไม่มีจุดประสงค์อะไรทั้งนั้นโว๊ยยย ฉันแค่หลงทาง ฮือออออ
"คะ... เครื่องระเบิดสมอง ยะ.. อย่า กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด!"
- Writer
