หญิงสาวสูดลมหายใจลึก และเอ่ยบางสิ่งในใจ
‘เป็นเพราะท่านในชาตินี้ที่ข้าได้พบ ไม่เหมือนภาพที่เคยระลึกถึง แม้ใจโหยหาท่าน แต่ลึกๆ มันกลับว่างเปล่า สำหรับหานอ๋อง คนผู้นั้นไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม เขาคือคนว่างงานที่สุดในใต้หล้า และไม่เคยโกหกความรู้สึกของตน’
“เอ อาเหยา... ชาติก่อน...นั้นเจ้ากำลังพูดถึงสิ่งใด”
เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น เหวินซืออี้จึงมั่นใจแล้วว่า เฉิงเซ่าเทียนสามารถอ่านความคิดของผู้อื่นได้ และนั่นทำให้เขารู้หลายสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาง!
“เทียนต้าเกอ สุภาพบุรุษย่อมไม่แอบฟังสิ่งที่อยู่ในใจผู้อื่น” นางว่าจบ จึงเตรียมลุกจากการนั่งซ้อนทับร่างอีกฝ่าย ทว่าเขากอดนางไว้ เป็นกอดที่นางไม่อาจหลอกตัวเองได้ว่า รอคอยสัมผัสนี้มานานแสนนาน
“เฮอะ ข้าบอกอาเหยาแล้วหรือว่า คนเช่นข้านั้นเป็นสุภาพชน” กล่าวจบร่างกายชายหนุ่มก็ร้อนรุ่มกว่าเดิม และการหายใจแรงขึ้นจนน่าตกใจ ถึงอย่างนั้นคนตัวโตไม่ได้ล่วงเกินนางไป
