ตอนที่ 8
1016 Words
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ตอนนี้ในห้องประชุมเต็มไปด้วยความตึงเครียด ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แถมทุกคนยังไม่มีใครกล้าสบตาฉันสักคน สงสัยกลัวว่าฉันจะโกรธ ซึ่งก็จริง แต่ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลขนาดนั้น
“เอาละค่ะ ก่อนอื่นดิฉันต้องขอโทษที่เรียกทุกคนมาประชุมด่วนในครั้งนี้ อย่างที่ทุกคนทราบ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนจริง ๆ ดิฉันจะไม่เรียกประชุม”
“แล้วที่เรียกมามีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“เป็นคำถามที่ดีค่ะ แต่ก่อนอื่นฉันอยากให้ทุกคนดูคลิปนี้”
ฉันหันไปตอบคำถามของหัวหน้าฝ่ายความปลอดภัย ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับทุกคนในห้องประชุมในประโยคสอง
“นะ..นี่มัน”
“ใช่ค่ะ ยาบ้า มีกลุ่มคนที่ประสงค์ร้ายกับสนามของเรา ที่ฉันเรียกทุกคนมา เพราะอยากจะบอกว่าต่อจากนี้ไปฉันต้องการให้ทุกคนเป็นหูเป็นตาให้กับสนามของเราและคอยระวังภัยที่จะเกิดขึ้นค่ะ ที่สำคัญฉันต้องการให้ระบบความปลอดภัยคุมเข้มกว่านี้ และอีกข้ออย่ารับคนงานเพิ่มเด็ดขาด หากส่วนไหนขาดเหลืออะไรให้มาแจ้งที่คุณแมน เพราะคุณแมนจะรายงานฉันอีกที”
“...”
“ถ้าทุกคนไม่มีอะไรสงสัย และเข้าใจในการประชุมครั้งนี้แล้ว ฉันขอปิดการประชุมไว้แค่นี้ค่ะ” พูดจบฉันก็เดินออกมาเลย
เฮ้อ เบื่อชะมัดเลย ฉันต้องสืบให้ได้ว่าใครมันกล้าทำเรื่องแบบนี้ก่อนที่พวกพี่ ๆ จะกลับมาฉันต้องรู้ให้ได้
ฉันคิดอย่างหมายมาด ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อกำลังจะเข้าห้องรับรองที่มีเพื่อนและพี่ ๆ ทั้งหลายนั่งรออยู่
“เป็นไงบ้างแก” ยัยรันนี่ถาม
“ก็ไม่ไง กินข้าวกันเถอะ หิวแล้ว”
ฉันไม่อยากตอบคำถามของใครทั้งนั้น ให้พวกมันรู้เท่าที่ฉันอยากให้รู้ก็พอ ฉันไม่อยากให้พวกมันต้องเป็นอันตราย หลังจากนั้นก็ไม่มีใครถามอะไรฉันอีก เรานั่งกินข้าวกันอย่างสนุก เพราะยัยรันสรรหาแต่เรื่องตลกมาเล่าให้ฟัง หลังกินข้าวเสร็จ พวกเราก็กลับมานั่งคุยกันตามปกติ โดยที่พวกพี่มันก็ไม่มีใครกลับเลยสักคนเดียว!
ติ๊ง เสียงไลน์
“แพรว แกตรวจสอบอาวุธของเราหน่อยว่าพร้อมใช้งานไหม”
“ได้ค่ะพี่มีน”
“ขอตัวสักครู่นะคะ”
ฉันกดตอบพี่มีนก่อนที่จะหันมาพูดกับทุกคนในห้อง แล้วเลือกที่จะเดินไปที่ห้องห้องหนึ่ง ห้องนี้เป็นห้องพิเศษเข้าออกต้องมีรหัสผ่าน ฉันเป็นคนคิดขึ้นมาเอง
“แกทำอะไรอะแพรว”
ยัยฟ้าถามแต่ฉันไม่ตอบ เดินเข้าห้องเงียบ ๆ ฉันก็ตรวจนู่นนี่ให้พี่มีนว่ามันพร้อมใช้งานไหม ก่อนจะออกจากห้อง หลังออกมาจากห้องแล้วพวกพี่ ๆ ก็แยกย้ายกันกลับ แต่ก่อนกลับพี่มาร์คัสก็มองมาที่ฉันด้วยความสงสัย ฉันก็ได้แต่ยิ้มใสซื่อไปให้พี่มัน
เชิญสงสัยได้เต็มที่เลยจ้ะ เพราะต่อให้สืบยังไงก็ไม่มีทางรู้!!
อีกด้าน
“เฮ้ยมึง น้องแพรวน่าค้นหาว่ะ” ไอ้เลโอพูด
“ใช่น่าค้นหา แต่ก็แฝงไปด้วยความน่ากลัว” ไอ้เมฆ
“หึ น่ากลัวแบบนี้แหละฉันชอบ รับรองพ่อจะฟอกให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย” ผมพูดกับพวกมันยิ้ม ๆ
มันจริงอย่างที่เพื่อนผมพูดว่าแพรวน่าค้นหา เหมือนเด็กวัยรุ่นเวลามาไม่ทำอะไร แต่พอมีปัญหามีงานกลับจริงจังและดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก แล้วจะให้ผมทำยังไงดีล่ะ ผมชอบอะไรที่มันได้มายาก ๆ ดูท้าทายซะด้วยสิ
ยิ่งเป็นเธอ ต่อมความอยากเอาชนะของผมมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ผมนี่แหละต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใครกันแน่ ตอนนี้ขอพักยกไปมัวเมากับสาว ๆ ที่ผับก่อนดีกว่า
“หน้าตาแบบนี้มึงคิดอะไรเลว ๆ อยู่ใช่ไหมไอ้มาร์คัส”
ผมไม่ตอบก่อนกระตุกยิ้มให้มันหนึ่งที
“กูจะเข้าผับ พวกมึงจะไปด้วยไหม” ผมถาม มันสองตัวไม่ไป ผมจึงไปคนเดียว
ผับ
“มาคนเดียวเหรอคะ” ผู้หญิงสวบคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดกับผม ผมไม่ตอบแต่ส่งยิ้มไปให้เป็นการบอกนัย ๆ ว่ายอมรับ
“นั่งด้วยคนสิคะ”
ผมยังไม่ตอบเธอก็แนบชิดเบียดหน้าอกหน้าใจของเธอใส่ผม พร้อมกับฝ่ามือที่อยู่ไม่สุข
“ไปต่อที่ห้องหวายนะคะ” ผมไม่ตอบแต่กระชากตัวเธอมาที่รถทันที ใช้เวลาไม่นานผมกับเธอก็เข้ามาอยู่ในห้อง ก่อนที่ผมจะลงมือซุกไซ้ร่างกายเธอ
“ซี๊ด อ๊ะ อ่า บะเบาสิคะ” เธอบอกให้ผมเบา แต่กลับแอ่นอกสู่มือสู้นิ้วผม หึ ผมเล่นกับหน้าอกเธอสักพัก ก่อนที่เธอจะถอดเข้มขัดผมออกแล้วลงมือเล่นกับลูกชายผมบ้าง
บ๊วบ
“อ่า ซี๊ด อ๊ะ ดูดแรง ๆ ดีมาก โอ๊ยเสียวหัว” เมื่อทนความเสียวไม่ไหว ผมไม่รอช้าที่จะจับเธอหันหลังและส่งแรงกระแทกทีเดียวมิดด้าม ซึ่งก่อนจะทำอะไร ๆ เธอ ผมก็ใส่เครื่องป้องกันเรียบร้อยแล้ว
“อ๊าย ซี๊ด ใหญ่อะไรอย่างนี้ คับรูไปหมด” เธอครางออกมา มันยิ่งกระตุ้นอารมณ์หื่นของผม
พับ พับ พับ!
“ชอบไหม อ่า”
“ชะชอบ สะเสร็จแล้วแรง ๆ กรี๊ด”
หลังจากที่เธอเสร็จผมก็รีบส่งตัวเอง ออกแรงกระแทกเธออย่างหนักหน่วงจนเสร็จตามเธอไป ผมถอดถุงยางออก แล้วหยิบกางเกงมาใส่ นำเงินหนึ่งปึกวางไว้ให้เธอก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างอารมณ์ดี
- Writer
