“ยัยแพรวเป็นไงบ้าง หัวใจจะวาย”
“ไม่ได้เป็นไรสักหน่อยยัยรัน แค่กะว่าจะกลับไปเอาของ แต่ดันเจอลูกหลงของคนที่ยกพวกตีกัน แล้วก็รถล้มตายทั้งคู่ก็เท่านั้นเอง” ฉันพูดเพื่อให้มันเล่นไปตามน้ำ
“ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวค่อยกลับไปเอาก็ไม่เชื่อ เห็นมันขับไล่กันเองตั้งแต่ก่อนที่เราจะกลับจากฟิตเนสแล้ว” ฉันหันไปยิ้มให้ยัยฟ้า ที่เล่นตามน้ำฉันได้ไวโดยไม่ต้องให้ฉันได้พูดอะไร ส่วนหวานก็นิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร นอกจากก้มหน้าแล้วยิ้ม
ถึงพวกมันจะแสร้งยิ้ม แต่ฉันรู้ว่าในใจของพวกมันตระหนกกันแค่ไหน สงสารเพื่อนเหมือนกันนะ ที่ต้องมาเสี่ยงไปกับฉัน
“ขอบคุณนะคะพี่เมฆ ที่มาตามที่แพรวให้ยัยหวานบอก”
“เอ่อ ครับ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แพรวกับเพื่อนขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว”
“มีอะไรคะ ถ้าไม่มีธุระอะไรที่มันสำคัญ ฉันกับเพื่อนขอตัวก่อนเพราะตอนนี้พวกเราหิวมาก ออกกำลังกายตั้งหลายชั่วโมง”
“ใช่ค่ะ หวานหิวมาก”
พอฉันพูดจบ ยัยหวานก็รับมุกส่งต
