“แพรว พอหรือยัง พวกฉันเหนื่อยแล้วนะ ไม่ได้อึดเหมือนแกนะเว้ย” ฉันฟังเสียงบ่นของยัยรันมาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง มันเริ่มบ่นตั้งแต่ยี่สิบนาทีแรก จนตอนนี้ก็ยังไม่เลิกบ่น
“บ่นไรนักหนาอะไอ้รัน!”
“ว้าย ตบปากเดี๋ยวนี้นะชะนีแพรว รันนี่ย่ะ รันนี่”
“แต่เหนื่อยจริง ๆ นะแพรว” ฟ้าพูด
“ใช่ หวานก็เหนื่อยแล้ว”
“เห็นกระสอบทรายนั่นไหม ไปเตะและต่อย คนละครึ่งชั่วโมง แล้วค่อยเลิก”
“โธ่!!!” เพื่อนฉันประสานเสียงพูดออกมา
“ไป”
ฉันพูดและใช้สายตากดดันพวกมัน ก่อนที่มันจะรีบเดินไปที่กระสอบทรายที่ฉันให้คนมาเตรียมไว้ให้
เห็นสภาพร่างกายพวกมันแล้วก็สงสารอยู่หรอก แต่ทำไงได้ ต้องรีบปรับสภาพร่างกายของพวกมันให้แข็งแรงเร็วที่สุด และต้องฝึกพวกมันให้ป้องกันตัวเองให้เร็วที่สุดด้วย พักนี้ฉันรู้สึกเหมือนถูกจับตามองมากพิเศษ ไม่ใช่จากไอ้พวกพี่มาร์คัส แต่จากพวกอื่นมากกว่า
เรื่องวันนี้ก็เหมือนกัน จริงอยู่ที่ฉันไม่ได้หันไปมอง แต
