“พวกคุณห่วงธงกันมากใช่ไหมครับ งั้นคุณดูนี่นะ”
แควก แควก!
“อึก ฮึก ฮือ”
พี่มาร์คัสพูดก่อนจะฉีกธงทิ้ง ปีหนึ่งหลาย ๆ คนร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แต่ฉันยังคงนิ่ง
“ยังไงอะ มันขาดแล้ว ขาดแล้วก็ขาดไป คุณทำอะไรไม่ได้ มันก็แค่ธง แต่พี่คุณ คุณดู! คนที่เขาอยู่กับคุณมาเป็นเดือน ๆ ออกรับแทนพวกคุณ ทำกิจกรรมให้พวกคุณ พยายามทำให้พวกคุณสนุก ถ้าเขาเป็นอะไรไปขึ้นมา ถ้าเขาตาย คุณเอาชีวิตเขาคืนมาได้ไหมครับ”
“ฮึก ฮือ ฮึก”
“คุณเอาเขาคืนไม่ได้ แล้วทำไมคุณไม่ปกป้องเขาล่ะครับ คุณปล่อยให้เขาลุกนั่งเหนื่อยหอบแทบตายทำไม ถ้าสุดท้ายแล้วคุณก็จะเลือกธงนี่ เซอร์เวย์ครับ เผา! เผาต่อหน้าเลย เผื่อจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้บ้าง”
จบคำพูด ธงที่เราเคยรักษา ธงที่เขาฉีกทิ้ง ก็ถูกพี่เซอร์เวย์เผาไปต่อน้าต่อตา ถามว่าฉันรู้สึกเจ็บไหม ไม่หรอก มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายออกมาไม่ได้อะ
“ปีสอง ลุกนั่งห้าสิบครั้ง”
พรึบ!
“จะไปไหนครับ”
“จะ
