“ยังไง ที่ผมถาม เมื่อไหร่จะตอบ”
“ไม่ได้เป็นค่ะ”
“ไม่ได้เป็นแล้วคุณกอดเอวประธานและลุกนั่งไปพร้อมกับมันได้ยังไง!”
“ฉันก็แค่อยากช่วย”
“ไม่ต้องยุ่ง ไม่ใช่เรื่องของคุณ อยู่เฉย ๆ”
“จะ..”
ฉันกำลังจะพูดประโยคต่อไปเถียงกับพี่มัน ก็ถึงกับต้องปิดปากทันทีเมื่อเห็นสายตาวาวโรจน์ไม่พอใจอยู่ในนั้น เป็นสายตาเย็นชากรุ่นโกรธ จนฉันไม่กล้าคิดจะลองดี
“กลับไปนั่งที่ เซอร์เวย์กี่โมงแล้วครับ”
“จะสองทุ่มแล้วอีกสิบนาที”
“เอาละ ผมจะปล่อยพวกคุณไปนอน ห้ามเสียงดังนะครับ ถ้าได้ยินแม้แต่เสียงเดียว ผมจะเรียกพวกคุณมาซ่อมและไม่ให้นอนเลยทั้งคืน ถ้าคิดว่าผมขู่จะลองดูก็ได้ ลุกออกไปเป็นกลุ่มเงียบ ๆ เชิญ!”
จบคำพูดเขาเซอร์เวย์ก็เดินนำเราไปทีละกลุ่ม
“ไปเข้าไป แล้วพากันนอนอย่าเสียงดัง”
พวกฉันเข้ามาในห้องแล้วตรงไปยังจุดนอนของตัวเอง นอนเรียงกันยาว ๆ อบอุ่นดี ? เหอะ อุ่นจนร้อนเลยล่ะ
ปัง ปัง ปัง ปัง!
เข้ามาในห้องนอน
