อ้อนรัก กับดักคุณสามี

อ้อนรัก 8

กว่า เกดกนกจะตื่นก็ปาเข้าไปเกือบสิบโมงเช้าเธอรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปที่ร้าน หญิงสาวเลือที่จะนั่งแท็กซี่เพื่อความรวดเร็วแต่ก็ยังใช้เวลานานไม่คิดเลยว่าเพนเฮาส์สุดหรูนี้อยู่คนละฟากกับร้านของเธอ ตอนขามาเธอหลับไม่รู้เรื่อง ตลอดสองวันไปไหนมาไหนก็มีคนขับรถให้เธอจึงไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

เมื่อมาถึงที่ร้านก็หญิงสาวก็ต้องแปลกใจเมื่อมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังขนย้ายข้าวของขึ้นรถ แต่เอ๊ะ นั่นมันของๆ เรานี่นา

 “เฮ้ย นี่มันอะไรกันน่ะ หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ วางของๆ ฉันลง นี่ๆ บอกให้วางไง” เสียงของเจ้าของร้านคนสวยทำให้ลูกค้าในร้านมองมายังเธอเป็นตาเดียวกัน ส่วนคนยกของยังคงทำหน้าที่ของตนเองต่อไปไม่สนใจเสียนงโหวกเหวกโวยวายของเธอเลยสักนิด

“ไม่มีอะไรค่ะตามสบายค่ะ ขอโทษค่า” หญิงสาวได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้ลูกค้าก่อนจะหันไปถามพนักงานของเธอ

 “วีวี่นี่มันอะไรกัน”

“แหมพี่เกดหายไปสองคืนกลับมาให้สามีมาขนข้าวของไปเลยนะไม่บอกล่วงหน้าเลยว่าแต่งงานแล้วอ่า”  เกดกนกมองตามที่วีวี่พยักเพยิดให้ดูแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง ก่อนจะเดินตรงไปยังคนเจ้าอำนาจที่นั่งจิบเครื่องดื่มด้วยท่าทางแสนสบาย

“นี่คุณหยุดเลยมีสิทธิอะไรมีจัดการกับข้าวของชั้นฮ้า ออกไปจากร้านฉันเลยนะคนบ้า ออกไปนะ แล้วสั่งให้ลูกน้องของคุณเอาของฉันมาคืนด้วย”  สาวเจ้า เดินเข้ามายืนเต้นเร่าๆอยู่ข้างๆเขาแต่ชายหนุ่มยังเฉยจะสนใจสักนิดก็หาไม่

“เอ๊ะ นี่คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง นี่”

“ได้ยิน” ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียนราบเรียบ

“ได้ยินแล้วก็บอกคนของคุณสิ เห็นไหมว่าเขาเก็บของขึ้นรถแล้วอ่ะ” เธอยังคงโวยวายเข้าใส่

“คุณพูดจบหรือยังถ้าจบแล้วกรุณาหยุดโวยวายได้แล้ว” เสียงเรียบเย็น ตาคมเรียวดุมองมายังเธอนิ่งๆทำเอา เกดกนกลืมคำพูดที่จะพูดไปหมด

“จะ จบแล้ว”

“จบแล้วก็นั่งลงสิยืนอยู่ทำไมล่ะ”  สายตาที่มองมาทำให้เธอต้องก้มหน้าลงหลบทันทีแต่เรื่องอะไรคนอย่าง เกดกนกจะยอมเธอยังยืนเฉย

“นี่ คุณ คุณ”  แต่แล้วคนเก่งก็ต้องรีบหุบปากลงเมื่อเขาสั่งเสียงเฉียบ

“นั่งลง”  เกดกนกจำต้องนั่งลงเขาวางแก้วกาแฟแล้วเอนหลังพิงกับเก้าอี้มองหน้าเธอนิ่งๆ จนเธอชักเริ่มใจสั่นๆ

“มีอะไรก็ว่ามา”  เขายังพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ จิบกาแฟสบายๆ ตาก็จ้องเอาๆ

“มะ  ไม่มีแล้ว” เธอตอบทันที รู้สึกอึดอัดอย่างไรก็ไม่รู้กับสายตาของเขาที่เธอไม่เคยได้เห็นตลอดสองวันมานี้

“แน่นะ” เขาย้ำ

“อื่ม”   เกดกนกไม่กล้าสบตากับเขาก็ใครจะกล้าล่ะตาดุอย่างกับอะไร ส่วนแกลรี่แทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่กับท่าทางของเธอที่แสดงออกว่ากลัวเขาจนตัวสั่น เขาพูดขึ้นอีกเธอยิ่งสะดุ้ง

“เอาล่ะ”

“อะไรอีกเล่า” เธอพูดออกมาเสียงกระชากตวัดสายตาขึ้นมองอย่างหงุดหงิด

“ก็คุณเองไม่ใช่หรือไงที่บอกว่าจะไปอยู่กับผมน่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณต้องไปอยู่บ้านผมในฐานะภรรยาถ้าพูดไม่รู้เรื่องอีกละก็ร้านนี้พัง”  คนเจ้าเล่ห์โน้มตัวลงมาขู่พร้อมกับขโมยหอมแก้มใสไปฟอดหนึ่งเลยมาจุ๊บที่มุมปากอีกทีก่อนจะเดินออกจากร้านไปอย่างสง่าผ่าเผย ปล่อยให้สาวเจ้านั่งงงในดงกาแฟอยู่เป็นนานสองนาน

เกิดอะไรขึ้นกับเขาทำไมเขาเปลี่ยนไปชั่วข้ามคืนเมื่อวานยังไม่ยอมให้เธออยู่ด้วยแต่มาวันนี้มาบังคับเธอ แล้วยังมาทำกรุ่มกริ่มกับเธออีก

“คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ อี๋ มาหอมแก้มมาจุ๊บเค้า อีตาแกลรี่บ้า”  บ่นไปเขินไปอยู่คนเดียว  

“พี่เกดจะนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีกนานไหมค้าสงสารพวกเราด้วยนะคะลูกค้าเยอะแล้วค่า”   ทามาร่าเดินเข้ามาแซวนายสาวที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว

“มองทำไมล่ะทำงานได้แล้วเร็วสิ”  เกดกนก แกล้งสั่งงานด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“อ้าว ว่าแต่ว่าสามีพี่เกดนี่หล้อหล่อเนอะว่าแต่ไปเจอตอนไหนอ่ะทำไมเร็วจัง”  ลูกน้องสาวยังคงแซวไม่เลิกยิ่งเมื่อเห็นนายสาวอายม้วนต้วน

“พูดมากทำงานได้แล้วโน้นลูกค้ามาแล้ว”   ทามาร่าวิ่งไปรับออร์เดอร์จากลูกค้าทันที

เกดกนกคงไม่รู้ว่าแกลรี่ใช้เวลาเกือบทั้งคืนคิดว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตการแต่งงานของเขาและเธอดี ชายหนุ่มเข้าไปนั่งมองเธอหลับและถือโอกาสกอดเธอไว้ในวงแขนความอบอุ่นเกิดขึ้นในหัวใจอันด้านชา หัวใจเขาเต้นแรงเมื่อเธออยู่ใกล้ เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่อยู่กับเธอเขายิ้ม หัวเราะ ได้อย่างเป็นธรรมชาติ ที่สำคัญเขาอยากตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วมีใครซักคนอยู่ในอ้อมแขนและคนคนนั้นก็ต้องเป็นเธอเท่านั้น  

วันนี้ทั้งวัน เกดกนกและพนักงานในร้านต่างก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือเพราะหยุดงานไปสองวันลูกค้าเลยมากันมากขนมทุกอย่างก็ทำกันวันนี้เลยเหนื่อยกันเป็นพิเศษ จนกระทั่งเกือบสองทุ่มได้เวลาปิดร้านแต่เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นแสดงว่ามีลูกค้าเข้าร้าน

“ประทานโทษนะคะพอดีปิดร้านแล้วค่ะ”  ร่างระหงในชุดคลุมท้องเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“คุณเกดกนกใช่ไหมคะ”  เธอมองคนตรงหน้างง

“ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือ..”

“ฉันมาริญาค่ะ จะมาขอบคุณแทนสามีของดิฉันน่ะค่ะ  ขอบคุณนะคะที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ไม่อย่างนั้นมาริญ่ากับลูกคงต้องลำบากแน่เลย”  อึ้ง ค่ะอึ้ง งงด้วยค่ะ เราไปช่วยชีวิตสามีเธอคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เกดกนกขมวดคิ้วคิด เอ๊ะหรือว่า

“เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าสามีคุณคือ กาสเตอร์  คุณกาสเตอร์ที่เป็นเจ้าของโรงแรม”

“ใช่ค่ะ กาสเตอร์เป็นสามีของมาริญ่าเอง เป็นพ่อของลูกเราแต่งงานมาสามปีแล้วค่ะแต่เราพึ่งมีลูกคนแรกกันเค้าดีใจมากนะคะเนี้ย”  มาริญ่าพูดถึงสามีด้วยแววตาแห่งความรักเต็มหัวใจ เกดกนก มองคุณแม่ท้องโย้แล้วพูดไม่ออก นี่มันอะไรกันเนี้ยอย่าบอกนะว่าเธอถูกเขาหลอกอีกแล้วเธอยืนกำมือแน่นแต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักซะก่อน

“อ้าวคุณมาริญา”

“อ้าวพอลมารับคุณ เกดกนกหรือจ๊ะ แล้วกาสเตอร์ล่ะ”

“ยังอยู่ที่โรงแรมครับ เชิญคุณมาริญานะครับ” พอลตอบอย่างนอบน้อม

“งั้นมาริญาไปนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักอี้กครั้งค่ะคุณเกดกนก ”  มาริญาเดินออกไปด้วยความโล่งอกแต่ ตรงกันข้ามกันเกดกนกที่ยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้รับรู้ เธอทั้งโกรธ ทั้งโมโห  น้อยใจ แค้นใจที่ถูกเขาหลอกแล้วหลอกเล่า ริมฝีปากอวบอิ่มถูกผู้เป็นเจ้าของเม้มแน่นกลั้นน้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจเอาไว้

“กลับบ้านกันเถอะครับนายหญิง”  พอลพูดขึ้น

“เรียกเกดเถอะนะคะอย่าเรียกอย่างนั้นเลยมันแปลกๆ อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่นายหญิงด้วย ผู้หญิงคนนั้นต่างหากเป็นนายหญิงของกาสเตอร์ คุณว่าจริงไหมคะ คุณ..”

“พอลครับคุณเกด” 

“อื่ม คุณพอล”

“เชิญครับ”  พอลพาเกดกนกมาที่บ้านขนาดกลางหลังหนึ่ง มองดูร่มรื่น อบอุ่น บ้านทรงยุโรปตั้งเด่นตรงกลางล้อมรอบไปด้วยสนามหญ้าเขียวขจี ถ้าเป็นช่วงอารมณ์ปกติเธอคงจะเดินสำรวจชื่นชมบรรยากาสแสนงาม แต่ตอนนี้เธอไม่มีกระจิตกระใจมองอะไรทั้งนั้น เกดกนกเดินตามสาวใช้เข้าไปในบ้าน เธอกวาดสายตาไปรอบๆ ก็เห็นว่าภายในบ้านถูกตกแต่งเอาไว้อย่างเรียบง่าย แต่หรูหรา มีรสนิยม ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอน ด้วยความเมื่อยล้า หญิงสามพาร่างอันหนักอึ้งของตัวเองเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมาล้มตัวลงนอนพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ในหัวของเธอมีแต่ภาพของมารีญาที่ท้องโย้ ยิ่งคิดยิ่งแค้น จนกระทั่งได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน