ผมมองคนตัวเล็กที่จับข้อมือของผมเอาไว้อย่างแน่นหนา นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอขอให้ผมอยู่ต่อ ผมนั่งลงข้างๆ เธออย่างช้าๆ มองหน้าเธอผู้หญิงที่ผมรักอย่างสุดหัวใจ
"ฉัน ... ไม่เคยไปไหน"
น้องพลอย ขยับศีรษะขึ้นมานอนหนุนตักของผม เธอค่อยๆ ปิดเปลืองตาลงไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ถ้าผมได้มีโอกาสเป็นไอ้ตั้ม ผมจะไม่มีวันทำให้ผู้หญิงคนนี้ต้องเสียน้ำตาแน่
ผมนั่งมองดูเธอร้องไห้ น้ำตาของเธอเปียกกางเกงยีนส์ของผมจนเป็นวงกว้าง ผมได้เห็นน้ำตาของเธอมากี่ครั้งแล้วก็นับไม่ได้ ทุกๆ ครั้งหัวใจแกร่งของผมมันกระตุกวูบจนไร้เรี่ยวแรงจะเต้นต่อ
"พลอย"
"อืออออออ"
ผมเรียกชื่อเธอเบาๆ โดยที่มือหนาก็ลูบศีรษะของเธอไปด้วย
"ให้โอกาสฉัน ... ได้ทำหน้าที่แทนมันได้ไหม"
ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเปล่งคำพูดออกมาให้เธอได้รับรู้ น้องพลอยนิ่งไป พร้อมกับลมหายใจเข้าออกที่เป่ารดออกมาอย่างสม่ำเสมอ เธอหลับ แต่ไม่เป็นไร ผมจะยัดเยียดตัวเอง
