พี่เขมคงคิดว่าฉันไม่รู้ ว่าพี่ตั้มจะไปไหน เหอะ ฉันรู้ รู้มาตลอด รู้มาทุกครั้งแต่ฉันยังรัก มันน่าจะเป็นเวรเป็นกรรมของฉันเองละมั้ง ฉันยืนก้มหน้าเพราะไม่รู้จะต้องพูดอะไรออกไปแต่แล้วก็มีเสียงเรียกฉันดังมาจากทางด้านหลัง
"พลอย"
"พี่ตั้ม"
ฉันรีบวิ่งไปหาพี่ตั้มที่กำลังเดินมาหาฉันพร้อมกับรอยยิ้มบาดใจที่เขาชอบทำเป็นประจำ ฉันกระโดดสวมกอดพี่ตั้มแนบแก้มกับแผงอกของเขาพี่ตั้มลูบศีรษะของฉันเบาๆ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
"ทำไมพี่ตั้มไม่ไปส่งพลอยเองล่ะคะ ทำไมต้องให้พี่เขมไปส่งด้วย"
"กลับกับไอ้เขมมันแหละดีแล้ว แม่พี่ไม่สบายพี่ต้องกลับไปดูแม่"
"งั้นเหรอคะ"
ฉัน แกล้งโง่ ครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ฉันยังคงกอดผู้ชายที่นอกใจฉันถึงแม้ว่าหัวใจของฉันจะเจ็บช้ำไปเท่าไหร่แล้วก็ตาม
"เดี๋ยวพรุ่งนี้กลางวันพี่ไปกินข้าวด้วย โอเคไหมคะ"
"วันนี้พี่ตั้มไปส่งพลอยไม่ได้เหรอคะ พลอยอยากให้พี่ตั้มไปส่ง"
"ไปกับพี่เขมก่อนนะค
