ฉันเดินลงมาจากอาคารเรียน และเห็นผู้ชายตัวสูงยืนพิงรถหรูสีดำด้านรอฉันอยู่ที่หน้าอาคารเรียนในมือเขาถือโทรศัพท์มือถือของตัวเอง เอียงซ้ายทีขวาที ถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะเล่นเกมส์อยู่
พูดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าสักหน่อยแล้วกัน หลังจากที่พี่เขมพูดคำนั้นออกไป 'น่ารำคาญ' ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นนิ่ง และเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังไม่กล้าที่จะส่งเสียงดังรบกวนพี่เขม กลัวว่าเขาจะเอามือมาบีบคอฉันแทนเนี่ยสิ
"พี่เขม พี่พูดกับเมย์แบบนี้ได้ไงเสียแรงที่รัก เสียแรงที่ชอบ"
สิ่งที่ยัยเมย์ได้รับต่อหน้าสาธารณะชนคือความเงียบจากพี่เขม มันเป็นการบอกเธอเป็นนัยๆ ว่าเธอไม่เคยมีตัวตนกับเขาเลย พี่เขมโอบไหล่ของฉันแล้วพาฉันเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นโดยที่ทุกๆ คนก็แหวกทางออกให้ราวกับเป็นทะเลแหวกที่กระบี่ ฉันไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ฉันยังคงกลัวความเย็นชาของเขา
เมื่อพี่เขมพาฉันมานั่งที่ใต้ตึกคณะ เขาจับฉันน
