Trouble You've Caused Me

PROLOGUE Year 2016   “KIRSTEN COLLINS! Grabe ka talagang bata ka!”      Napapikit na lang ng mariin si Kirsten nang marinig niya ang boses ng kaniyang mommy. Tiyak siya na pagagalitan na naman siya at nakakukutob siyang hindi maganda ang mangyayari.     “Bakit po?” she asked. That’s the only thing she could say. Sinubukan niyang maging kalmado pero mukhang hindi madadaan sa pagiging kalmado niya ang pag-aalma ng kaniyang mommy dahil halata sa mukha nito ang galit.      “Tingnan mo nangyari sa ’yong bata ka! Hay nako, Kirsten!” Naiinis na wika ni Mommy Nancy nang makalapit na ito sa kaniya. Nasa hospital siya at katatapos lang ng operasyon niya. Sa naaalala niya nabangga siya ng isang sasakyan habang tumatawid siya sa pedestrian lane. It’s not her fault, right? Nasa pedestrian lane naman siya at puwedeng tumawid dahil naka-green light ang pedestrian walk signal pero wala eh, tinakasan siya ng nakabangga sa kaniya.     “Ma, hindi ko naman po kasalanan yun, ah,” she said as soon as her mom brushed her hair. Ngayon naman halata sa mata ng kaniyang mommy na nag-aalala ito sa kaniya.      “Pero Kirsten, kung hindi ka nagplano na pupunta ka sa Batangas ’di naman ’to mangyayari, eh,” wika ng kaniyang ina bago ito bumuntong-hininga, “Hindi naman kita pinipigilan sa mga gusto mo, anak. Ang sa ’kin lang naman ay pangalawang beses nang may nangyaring hindi maganda sa ’yo at mas malala pa ngayon.”      Nakita niyang nanggigilid na ang luha ni Mommy Nancy kaya pinunasan niya iyon. “Ma, pagkatapos nito okay na naman ako, eh. Wala ng mangyayaring ganito ulit at mas magiging maingat ako sa susunod.” She assured her mom. Pakiramdam niya kasi pipigilan na siya ng kaniyang mommy sa pagtatravel dahil sa nangyari sa kaniya ngayon.     “Hindi tayo nakasisiguro sa mangyayari, anak. Paano kung mas malala ang mangyari sa ’yo sa susunod? Hindi ko na ata kakayanin ’yon.” Naluluha na naman ang kaniyang mommy kaya Kirsten hold her hand and smiled a little bit to calm her down once more.     “Ma, walang mangyayaring masama sa ’kin sa susunod. Mas magiging maingat ako,” she raised her arm; shoulder level and said, “Promise, Ma. Wala ng aksidente na mangyayari sa susunod.”     Pumikit ng mariin si Mommy Nancy bago nagsalita muli. “Anak, kaya nga aksidente kasi biglaan ang pangyayari. ‘Di tayo nakasisiguro, Kirsten. Ayoko na mag-take risk, Kirsten. Ayokong mawala ka sa ’kin. You're just eighteen years old for Pete's sake…”     Nakakukutob na si Kirsten na pipigilan na siya ng kaniyang mommy na mag-travel dahil sa nangyari sa kaniya.     She likes to travel. Ever since she turned sixteen pinayagan na siya ng kaniyang mommy at daddy na magtravel dahil kaya na niya maging independent kasi gano’n siya pinalaki ng kaniyang magulang.     She thought everything’s gonna be okay but this year when she turned eighteen, it didn’t turn out as good as before. She had an accident two times in a row. The first time was when she was hiking in one of the Mountains in Rizal, the rope she was using got loosened up and she fell down. Buti na lang kamo ’di pa masyadong mataas ang naakyat niya kung hindi baka mas malala pa ang nangyari sa kaniya. She got wounds at nagkapilay pero naging okay rin naman siya agad.     What happened on that day was the second accident. She was on her way to Batangas since it was holiday and she was with her friends. Lumabas lang siya saglit to buy something from the convenience store. She made sure nasa pedestrian lane siya tumawid but she met with an accident, again. Nagulat siya nang may bigla na lang bumangga sa kaniya na sasakyan. That’s the moment she felt that it's her time of death already. Nanlamig, nanlabo ang kaniyang paningin at nahirapan ng huminga. Napansin pa nga niyang tumigil ang sasakyan at may lumabas na lalaki pero umalis din sila agad. They left her there. Alone. Buti na lang nakita siya agad ng mga kaibigan niya at tumawag ng ambulansya.     “I promise, Mom. Everything will be okay after this freakin’ accident.” She tried to smile but the face of her mother was so serious.     “Kirsten, I want you to stop from traveling,” her mom firmly said, “I know it’s your dream to travel all over the world but if you already got hurt while traveling here in the Philippines, what more abroad?”     Yumuko si Kirsten. “But mom... ayokong tumigil sa pagtravel. It makes me happy. Ayokong tumigil dahil lang sa aksidente na ’to.”     Umiling ang nakatatanda. “Anak…” Bumuntonghininga ito. “If you insist this is my condition for you… Rest for a while and don’t travel. Three years. That’s all I ask, then when you turn twenty-one, you can go back to traveling again."     “Ma, ang tagal naman. Puwede bang months lang? ’Di ko ata kaya kapag three years akong titigil sa pag-travel.” Malungkot na wika ni Kirsten. “Mom, that’s three years. Ang tagal naman.”     “No, Kirsten. Three years. That's all I ask. After the second semester in your first year of college, I already decided for you to be homeschooled again.” Another bad news from her mom. Kung kailan naman nag-eenjoy na siya sa company ng mga kaibigan niya bigla naman siyang sinabihan na babalik na naman ito sa homeschooling. Ayaw na niya mag-homeschool pa ulit.     “Ma, ayoko na mag-homeschool. Bakit kailangan naman ’yon pa?”     “I just want your safety, Kirsten. Ayokong may mangyaring masama sa ’yo. Concern lang ako sa unica hija ko,” her mom said with sincerity.     She sighed. Wala naman siyang magagawa, eh. Kapag nagdesisyon na ang kaniyang mommy kahit na anong pilit pa ang gawin niya, hindi na magbabago ang isip nito.     “Okay po, Mom. Basta three years lang dapat,”  Kirsten said. Wala na siyang nagawa.     Tumango si Mommy Nancy at nagsalita ito muli, “I promise, anak. Three years. That’s all I ask.”     She smiled. Siguro it’s not that bad after all. Three years lang naman, eh. Hindi naman siguro siya mabobored.     Ngayon pa lang iniisip na niya kung paano niya lilibangin ang kaniyang sarili lalo na’t hindi na niya magagawa pa muli ang magtravel every weekends in the next three years.     “Don’t worry, Kirsten, I’ll buy you more board games and books to keep you busy.” Her mom assured her.     She just smiled.     So... I won’t be a traveler in the next three years... Good luck, Kirsten.