“ยัยพราวฉันอยากไปพิพิธภัณฑ์โบราณคดีเอโอเลียน แกพาฉันไปทีสิ” ตันหยงพูดเสียงแหลม แต่เมื่อหมุนตัวกลับมามองเพราะไม่มีเสียงตอบกลับ เพื่อนพราวนอนหลับสนิทไปแล้ว คงเพราะเพลียหนักอย่างที่บอกไว้
เวลากว่าสามเดือนที่เพื่อนพราวมีสีหน้าหงอยๆ พอดิมอร์ตกลงใจทำงานร่วมกันกับบริษัทที่เธอและเพื่อนพราวทำงานด้วย ท่าทางหงอยๆ นั่นค่อยๆ หายไป มันเป็นบทพิสูจน์ที่เพื่อนพราวปล่อยมือไม่ได้ โอกาสดีๆ แบบนี้ไม่ได้มีบ่อย หากยังมัวซึมกะทืออยู่อีก คงพลาดงานสำคัญ
“ฉันไม่ง่วง ฉันไปเดินเล่นที่ชายทะเลดีกว่า”
ทั้งที่เพื่อนพราวเตือนแล้วแท้ๆ แต่ความอยากเที่ยวก็ทำให้ตันหยงอดใจไม่ไหว ทะเลสีฟ้า มีกลิ่นคาวปลาปะปนมาในอากาศ บรรยากาศดีๆ แบบนี้หาที่ไหนได้ มาเยือนถึงถิ่น แต่จะให้อุดอู้อยู่ในห้อง มันเสียดายเวลาเหลือเกิน
ตันหยงฉวยกระเป๋าสตางค์และการ์ดเปิดประตู เอากล้องถ่ายรูปคล้องคอและเดินลงตรงไปยังที่หมายตา
ไม่ใช่เธอคนเดียวเมื่อไหร่ ท
