6 ผัว...ไม่ใช่แฟน

2039 Words

“ฮึก...ฉัน...ฉัน...” เสียงขาดๆหายๆพยายามคิดว่าควรบอกเขายังไงดี ก่อนที่เธอจะเงยหน้าที่อาบเต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองเขา “ผมจะไม่ว่าอะไร แค่พูดความจริงออกมา” “ฮึก...คุณ...คุณเป็น ฮึก เป็นพี่ชาย ฮึก พะ...พี่ชายของพิมพ์...” และเธอก็พูดออกมา “หือ? รู้จักยัยพิมพ์ด้วยเหรอ” ทำเอาพอลรภีถึงกับแปลกใจ หงึก หงึก ปั้นหยาพยักหน้าให้เขา “แล้วยังไง” เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “ฉัน...ฮึก ฉันกับพิมพ์ เราเกลียดกัน” และปั้นหยาก็บอกออกมา “ห๊ะ! ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าบอกนะว่าที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์เพราะเรื่องนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า” “ตลกอะไร...ก็ใครบอกให้ลุงเป็นพี่ชายยัยปีศาจนั่นล่ะ” ปั้นหยาถึงกับชักสีหน้าเมื่ออยู่ดีๆพอลรภีก็หัวเราะออกมาเหมือนมันเป็นเรื่องตลกทั้งๆที่เธอเครียดแทบตาย “ไหนว่า 18 แล้ว เรื่องแค่นี้ควรแยกแยะได้สิ ผัวกับน้องผัว มันคนละเรื่องกันเลยนะ” “ผัวบ้าบออะไรล่ะ! แค่แฟน...” “แฟนก็เหมือนผัวนั่นแหละ...เรื่องยัยพิมพ์ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีผลอะไรกับผม แล้วที่ไปเที่ยวกับผู้ชายอื่น...ทำแบบนั้นทำไม...ประชดผมเหรอ หรือคิดจะหาผัวใหม่” “เอ๊ะ! ไม่ใช่ผัวๆๆ แค่แฟน...แล้วฉันก็ไม่ได้ไปกับใครด้วย แค่บังเอิญเจอ พี่ของเพื่อน” “แล้วชุดนี่ล่ะ ทีแรกสีแดงนี่” “ก็มันเลอะ เขาเลยไปซื้อชุดมาให้เปลี่ยน...” “แน่ใจนะว่าแค่เปลี่ยน แล้วรอยนั่นล่ะ” พรึ่บ!!! “นี่ก็มี นี่ด้วย นี่อีก อันนี้ก็ด้วย ทั้งหมดนี่เป็นรอยที่ฉันเดินชนโต๊ะ เตียง ขอบประตู ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมคนบ้า!” ปั้นหยาไม่พูดเปล่า เธอโชว์ทุกรอยบนร่างกายให้เขาดู ซึ่งพอมองดีๆรอยช้ำมันเต็มไปหมดเมื่อแค่เดินเฉียดสิ่งของพวกนั้นรอยก็เกิดขึ้นแล้ว “อ้อ” ส่วนพอลรภีได้แต่พยักหน้าอย่างเริ่มเข้าใจ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกผิดเสียแล้วที่ทำรุนแรงกับเธอก่อนหน้านั้น “แล้วคุณล่ะ ไปทำอะไรที่ผับ” พอเรื่องของเธอจบแล้ว หญิงสาวก็หันมาเล่นงานเขาแทน “ห๊ะ...ก็ เพื่อนผมน่ะ มันพึ่งเลิกกับแฟนเลยชวนไปดื่ม...ผมโทรบอกแล้วนะ คุณไม่รับโทรศัพท์เอง” เขารีบหาทางออกเมื่อเห็นสายตาคาดโทษของเธอ “แล้วคุณล่ะ มีปัญหาก็น่าจะบอกกันไม่ใช่โทรศัพท์ก็ไม่รับ แถมออกไปเที่ยวอีก ถ้าเกิดเมาขึ้นมาแล้วมีคนลากไปจะทำยังไง” “พอเลย ครั้งนี้คุณผิด ดูสิว่าทำอะไรไป ชุดขาดหมดเลย คนบ้า!” “ทิ้งไป เดี๋ยวผมซื้อใหม่ให้ แต่อันที่จริงไม่ต้องใส่ก็ได้...” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังก้มลงมองร่างกายอันเซ็กซี่ที่มีเพียงชั้นในปกปิดอยู่ “ว่าแต่ คุณเป็นเพื่อนของยัยพิมพ์จริงๆเหรอ ทำไมผมถึงไม่เคยเจอเลยล่ะ” พอลรภีอดที่จะถามขึ้นไม่ได้ “จะเจอได้ไง ก็ฉันกับน้องสาวลุงเป็นคู่อริกัน” และปั้นหยาก็บอกออกมาตามตรง “ทำไมล่ะ” ชายหนุ่มก็ยังไม่เข้าใจ “ก็น้องสาวลุงน่ะนิสัยไม่ดี” ปั้นหยาไม่ได้สนใจเลยว่ากำลังว่าน้องสาวของเขาต่อหน้าเขาอยู่ “หืม? พิมพ์เนี่ยนะ...” แต่พอลรภีก็แทบไม่อยากเชื่อ เขารู้ว่าน้องสาวเขาค่อนข้างแสบแต่ไม่ได้คิดว่าจะแสบจนต้องมีคนเกลียด ส่วนปั้นหยาพอรู้สึกว่าเขาไม่อยากเชื่อว่าพิมพ์รวีนิสัยไม่ดี เธอเลยตัดสินใจเล่าความแสบของพิมพ์รวีให้ปั้นหยาฟัง และพอพอลรภีได้ฟังก็อดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้ เพราะเท่าที่ฟังมา ไม่ใช่แค่น้องสาวของเขาหรอกที่แสบ แต่ทั้งปั้นหยาและพิมพ์รวีแสบพอๆกัน ทั้งสองเหมือนกับเด็กๆทะเลาะกันมากกว่า “หัวเราะทำไม ไม่เห็นตลกสักหน่อย” ปั้นหยาอดที่จะพูดขึ้นอย่างน้อยไม่ได้ “ก็แค่...ไม่นึกว่าพวกเด็กๆสมัยนี้ทะเลาะกันแค่เพียงไม่ชอบหน้ากัน แล้วเท่าที่ผมฟังน้องสาวผมก็แค่อยากให้คุณตั้งใจเรียน ไม่เกเร...” “อ๊าย! หยุดเข้าข้างยัยปีศาจพิมพ์เลยนะ! งั้นก็เลิกกันไปเลย!” “ฮ่าฮ่าฮ่า เลิกได้ไง ได้กันแล้วเลิกไม่ได้หรอก” ไม่พูดเปล่าเขายังอุ้มร่างบางที่ดิ้นพยศเพราะถูกขัดใจขึ้นแล้วพาเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ของเขา เพราะเรื่องความบาดหมางระหว่างสองสาวมันไม่ได้เกี่ยวกับเขาสักหน่อย สิ่งที่เขาสนใจคือเธอต่างหาก แถมตอนนี้เธอก็กำลังดิ้นรนเสียดสีกายสาวไปกับกายของเขา ที่ตื่นตัวขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว “แล้วทำไมฉันต้องมาดูแลด้วยเนี่ย! ฮึ่ย...” ทางด้านพิมพ์รวี ตอนนี้กำลังยืนมองร่างเมามายไร้สติของคฑาด้วยหน้าตาบึ้งตึง “ริน...ทำไม...ทำไมทำแบบนี้...” เสียงเมามายเหมือนกำลังละเมอดังขึ้น ทำเอาพิมพ์รวีถึงกับสะดุ้งตกใจ นึกว่าเขาตื่นขึ้นมา ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาแค่ละเมอ “แค่ทะเลาะกับเมียถึงกับต้องเมาขนาดนี้เลยเหรอ หึ! สงสัยจะรักมาก” พิมพ์รวีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระแนะกระแหน แต่แววตากลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น เมื่อมันฉายชัดด้วยความเศร้าและเสียใจที่ยังคงอยู่ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับออกมาพร้อมผ้าเปียก จากนั้นค่อยๆนั่งลงเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับคฑาเหมือนกับที่เคยทำให้กับพอลรภี “ก็เห็นมีความสุขดีนี่...หรือทะเลาะกัน...” เธอทั้งเช็ดทั้งเริ่มตั้งคำถาม ก่อนจะหยุดลงเพื่อมองจ้องหน้าคมและนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองเขาอย่างใกล้ชิดแบบนี้ 3 ปีก่อน... ‘ฮือๆๆๆ ทำไม ทำไมพี่คฑาต้องแต่งงานด้วย ฮือๆๆๆ พิมพ์รักพี่คฑา ฮือๆๆๆ พิมพ์ไม่ยอม ฮือๆๆๆ พิมพ์รักพี่คฑา ฮือๆๆๆ’ เสียงพิมพ์รวีร้องไห้ปานจะขาดใจ ‘พิมพ์พึ่งจะอายุสิบห้า แล้วไอ้คฑามันสามสิบกว่าแล้ว หยุดร้องไห้ได้แล้ว งานแต่งก็จบไปแล้วด้วย’ พอลรภีที่ยืนมองน้องสาวร้องห่มร้องไห้เหมือนกับเขื่อนแตกเพียงเพราะเพื่อนของเขาแต่งงานอย่างเหนื่อยใจ ‘ฮือๆๆๆ ไม่! พิมพ์จะฆ่าตัวตาย’ พิมพ์รวีที่ร้องไห้มาอย่างยาวนาน หน้าตาบวมเป่งจนดูไม่ได้บอกขึ้น เมื่อตอนนั้นเธอคิดว่าถ้าไม่มีคฑาเธอก็อยู่ไม่ได้ ‘ยัยพิมพ์!!!’ ทำเอาคนที่ทั้งรักทั้งหวงน้องสาวถึงกับตะคอกออกมาเสียงดังอย่างไม่เคยทำมาก่อน ‘พะ...พี่พอลตะคอกพิมพ์...ฮือๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆๆ พี่พอลตะคอกพิมพ์ทำไม ฮือๆๆๆๆๆๆๆ’ และจากที่เสียใจเพราะคนที่แอบรักแต่งงาน พิมพ์รวีก็ต้องมาเสียใจกับการที่ถูกพี่ชายสุดที่รักตะคอกและทำหน้าตาขึงขังใส่ เธอรู้สึกเสียใจที่พี่ชายเสียงดังใส่มากกว่าที่คฑาแต่งงานเสียอีก ส่วนพอลรภีก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา เมื่อเขาเองก็ตกใจกับสิ่งที่น้องสาวพูดเลยเผลอตะคอกออกไปแบบนั้น ก่อนจะนั่งลงโอบกอดร่างเล็กอย่างปลอบประโลม เมื่อคิดแค่ว่าพิมพ์รวียังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจคำว่ารักจริงๆ “เฮ้อ ทำไมต้องกลับมาด้วย อยู่ที่โน่นไปก็ดีแล้ว” พิมพ์รวีพูดขึ้นหลังจากเผลอนึกไปถึงความหลังตอนที่เธอเคยร้องไห้ฟูมฟายเพราะคฑาแต่งงาน เธอยอมรับว่าตอนนั้นเธอหลงรักเขาหัวปักหัวปำจนทำเรื่องน่าอายต่างๆนานาขึ้นมา ดีที่มีเพียงพอลรภีคนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่อง หมับ! ขณะที่นั่งรำลึกความหลังอยู่ คฑาที่เมามายดันควานมือมาจับเอาแขนของพิมพ์รวีเอาไว้ “เฮ้ย! พี่คฑา!” หญิงสาวถึงกับลุกยืนอย่างตกใจพร้อมกับสะบัดแขนหนีเขา “อือ...ร้อน...” เสียงแผ่วเบาของคฑาดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมทั้งร่างใหญ่เริ่มดิ้นไปมา “เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวก่อนๆๆๆ” พิมพ์รวีรีบบอกขึ้นเมื่อเขากำลังถอดชุดที่ใส่อยู่ออก “พิมพ์...” กึก!... ขาที่กำลังจะก้าวออกจากห้องนอนพี่ชายถึงกับหยุดชะงัก เมื่อได้ยินชื่อของเธอออกจากปากคนเมา “อย่าไป...พิมพ์...” เธอค่อยๆหันกลับไปมอง ปรากฏว่าคนที่เธอนึกว่าเมาจนขาดสติกำลังปรือตาขึ้นมองมาที่เธออยู่ พิมพ์รวีถึงกับตัวแข็งทื่อ “อยู่กับพี่...ได้ไหม...” คฑาที่สติค่อยๆกลับมาเอ่ยขึ้น ทีแรกเขานึกว่าเขาฝัน แต่พอฝืนที่จะลืมตาขึ้นมองกลับพบว่าเป็นพิมพ์รวีจริงๆ ส่วนพิมพ์รวีได้แต่มองเขาอย่างสับสน ตกลงว่าเขาเมาจริงๆ หรือเขากำลังละเมอ หรือว่าเขาหมายความแบบนั้นจริงๆ “อย่าพึ่งไปได้ไหม...อยู่กับพี่ก่อน...” คฑายังพูดออกมาแบบเดิม ทำเอาพิมพ์รวีที่คิดว่าเธอควรเดินออกไปจากห้องนี้ แต่ขาเจ้ากรรมดันเดินกลับมายืนอยู่ข้างเตียงของเขาแทนซะอย่างนั้น หมับ! “ว๊าย!...พะ...พี่คฑา...” พิมพ์รวีถึงกับร้องเสียงหลงเพราะถูกเขาจับแขนกระชากลงไปนอนกอดเอาเสียดื้อๆ “อย่าดิ้น...แค่กอด...” คฑากระซิบบอกพร้อมกับกอดเธอแน่นขึ้น “แต่เราไม่ควร...”พิมพ์รวีพยายามจะบอก แต่ดูเหมือนเขาไม่สนใจเพราะยิ่งกอดเธอแน่นขึ้นไปอีก หัวใจดวงน้อยๆที่เคยสงบสุขกลับเต้นโครมครามอีกครั้ง “พี่คฑาแต่งงานแล้ว เราไม่...” “พี่เลิกแล้ว...” คฑาบอกขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบเสียอีก ทำเอาพิมพ์รวีได้แต่นิ่งอึ้งกับสิ่งที่พึ่งได้รู้ หรือว่านี่เป็นสาเหตุให้เขาดื่มหนักในวันนี้ “เกิดอะไรขึ้นคะ” เธอยังคงอยากรู้ เมื่อในใจลึกๆกำลังเต้นรัว หัวใจที่เคยหมดหวังดันกลับมามีความหวังอีกครั้ง “ก็แค่เลิก...อย่าถามมากเลย ตอนนี้พี่โสดแล้ว...” “...............” และก็เหมือนคำว่าโสดของเขากำลังกึกก้องอยู่ในหัวของพิมพ์รวี จากที่นอนแข็งขัดขืนกลับเริ่มโอนอ่อน “มาบอกทำไม...ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย...” เสียงแผ่วเบาบอกขึ้น “แน่ใจเหรอว่าไม่อยากรู้...ผิดหวังจัง” และคฑาก็เหมือนกับน้อยใจในสิ่งที่พึ่งได้ยิน ยิ่งเขาพูด พิมพ์รวีก็ยิ่งแปลกใจ ตกลงว่าเขาหายเมาแล้วใช่ไหมถึงพูดรู้เรื่องขนาดนี้ “ถ้าหายเมาแล้วก็กลับบ้านไปสิคะ พิมพ์จะไปนอน” พิมพ์รวีบอกพร้อมกับพยายามลุกออกจากเขา “อยากนอนด้วย” คฑาบอกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับกอดกระชับร่างเล็กแน่นขึ้น “พี่คฑา! นี่ปล่อยพิมพ์เลยนะคะ” คนตัวเล็กตกใจรีบดิ้นหนีทันที “ไม่...ปล่อยไม่ได้อีกแล้ว” แต่คฑากลับกระซิบบอกเสียงแผ่วแล้วกอดเธอแน่นขึ้น “ไม่ได้นะ ปล่อยพิมพ์” พิมพ์รวียังคงไม่ยอม “ไม่ปล่อย รู้ไหมพี่ต้องอดทนขนาดไหน ตอนนี้พี่จะไม่ทนอีกแล้ว” หมับ! พรึ่บ! “พี่คฑา! อึ! อื้อ...!?” พิมพ์รวีบอกขึ้นอย่างตกใจกับท่าทีของเขา แต่คฑากลับไม่สนใจที่จะหักห้ามใจอีกต่อไป เขาพลิกตัวขึ้นคร่อมแล้วกดจูบปิดปากเล็กอย่างรวดเร็ว ความเมาบวกกับความต้องการที่เคยปกปิดเอาไว้ทำให้คฑาไม่สามารถหักห้ามใจได้อีก ปากร้อนจาบจ้วงพยายามขอเข้าไปเชยชิมในปากเล็กที่พยายามสะบัดขัดขืน ถึงแม้ว่าจะเคยแอบชอบเขาขนาดไหน แต่พิมพ์รวีก็ไม่เคยคิดที่จะถวายตัวถวายใจให้กับเขาอีกแล้ว เมื่อยังไงเธอกับเขาก็อายุห่างกันมากมายขนาดนี้ แถมเขายังผ่านการแต่งงานมาแล้ว ร่างเล็กพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ด้วยความต้องการที่มากขึ้นเรื่อยๆ คฑาเลยไม่คิดที่จะหยุด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more