ฉันถูกพามาที่ดาดฟ้าของตึกใดสักตึกในโรงพยาบาล ความอ่อนแรงของแขนละขา แม้จะมีสติ ร่างกายมันเหมือนไม่ใช่ของฉัน ขยับไม่ได้ขนาดนี้ ยังต้องมัดฉันติดกับเปลนั่งอีกเหรอ ทำยังไงดีขยับตัวไม่ได้เลย ฉันมองหน้าคนที่จับฉันมา หญิงสาวที่อยู่ภายใต้หน้ากาก ที่ฉันมั่นใจว่าหญิง เพราะแรงไงล่ะ แรงอันน้อยนิดของเธอลากรถเข็นฉันขึ้นมาอย่างทุลักทุเล แม้จะสวมแมส แต่ยังไงฉันก็จำแววตาได้ จำหู จำสีผม หมออิงฟ้าแน่ๆ ทำไมตอนดูละคร พวกนางเอกพระเอกถึงจำไม่ได้นะ
"แกทำให้ฉันไม่เหลืออะไร แกรู้ไหม ฉันรักกับไคมาก่อน รักจนคุยเรื่องแต่งงาน แม้ไคจะไม่เคยบอกรัก จะไม่เคยขอแต่งงานตรงๆ แต่ไคบอกจะอยู่กับฉันตลอดไป คิดว่าเค้ารักฉันมากแค่ไหน" คนที่ลากฉันขึ้นมาเริ่มเพ้อ ถึงวันคืนเก่าๆ น้ำตาของหมออิงฟ้า เริ่มเอ่อล้นจนอาบแก้ม
ฉันว่าตอนนี้หมออิงฟ้าไม่ปกติอย่างแรง เค้าเอาฉันมาทำไม
"แกดีกว่าฉันตรงไหน แกก็แค่คนที่ขายตัวมา ไคกำลังหลงเด็ก ก็ไม่น
