When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
แพรไหม Say :: "เอ้ยยย!! ถามหน่อยเดะ เค้าบอกคนไทยกินหมา เนื้อหมาอร่อยปะ" เสียงจากเพื่อนต่างชาติที่โคตรจะรักเราเลย ไฟรักในใจของฉันมันเลยสุมทรวง อัดแน่นอยู่ในใจ เพราะปุยเมฆเอาแต่พูดว่า อย่าเลย เดี๋ยวพวกนั้นก็เลิกไปเอง ไม่อยากมีเรื่อง ฉันเลยทำได้แค่สะกดความโกรธ แล้วทุบหน้าอกของตัวเองเบาๆ เพราะมันมีพวกมากกว่า "ไอ้พวกกินหมา ไปไหน" "ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย อยากรู้นักก็ไปหากินเองเซะ" เพียงสิ้นเสียงเท่านั้นแหละ ร่างของฉันก็โดนผลักจนลงไปจ้ำเบ้ากับพื้น ด้วยความตกใจ และรักเพื่อนมาก ฉันก็เลย คว้าน้ำของคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเรา ปาใส่แม่งเลย "เอ้ย พวกเตี้ยมันขึ้นแล้วว่ะ" แล้วคนพวกนั้นก็ต่างหัวเราะชอบใจ ปุยเมฆรีบมาดึงฉันขึ้นจากพื้น แล้วก็เดินไปจากตรงนั้น การเป็นคนกลุ่มน้อยๆ ในมหาลัยใหญ่โตนี่มันแย่จริงๆ เราเดินเข้ามาในห้องเรียน แล้วปุยเมฆก็สำรวจความเสียหาย ที่ตอนไม่มีอะไรเจ็บเท่าใจฉันอีกแล้ว เรามาเรียนท่อง