หมอภาคินพามุขลินตรงมาที่ห้องพักแพทย์ ในใจของเขาอยากจะโกรธเธอ ทำไมถึงไม่สู้ทำไมต้องยอมให้หมอมีนาทำร้ายจนเนื้อเขียวบอบช้ำแบบนี้ เขามั่นใจว่าเธอเป็นคนสู้คน แต่ทำไมถึงยอมทั้งที่เธอสู้ได้
"นั่งลงขอดูแผลหน่อย" หมอภาคินพูดขณะที่เข้ามาในห้องพักแพทย์เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะจับมุขลินให้นั่งลงที่โซฟา เขาเอื้อมมือแตะลงไปที่รอยช้ำนั่นเบาๆ
"โอ๊ะ!” มุขลินร้องออกมา
"เจ็บมากไหม" น้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนภายใต้ความห่วงใย ทำให้มุขลินอยากเข้าไปซบที่อกกว้างแล้วบอกว่าไม่เป็นไร อยากอยู่ใกล้ๆ เขาแบบนี้ตลอดไปจังเลย แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่คิด และจินตนาการเอาเท่านั้น เธอคงไม่มีวันได้เข้าไปอยู่ในใจของเขา เหมือนกับที่เขากำลังเข้ามาอยู่ในใจของเธอ โดยไม่รู้ว่าจะสามารถอยู่ต่อได้ไหม หากหมดสัญญาจ้างนั้นไป เมื่อไม่มีเขาข้างกายแบบนี้
