เก้าเดินมาส่งไวน์ด้านล่างโดยไม่ได้ให้เขาเข้าไปร่ำลากวากวาด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร เขารู้ว่าไม่ควรทำให้คนอย่างเฮียเก้าหงุดหงิด และที่สำคัญ กวากวาก็ควรพักผ่อนด้วย จะให้เขาไปกวนก็ดูไม่ใช่การดีสักเท่าไหร่นัก “เดี๋ยวน้องตื่นมา มึงก็ให้กินข้าวกินยาที่กูจัดไว้ให้นะ” “อืม” “แล้วระหว่างนี้ก็คอยเช็กด้วยว่าตัวน้องร้อนรึเปล่า ถ้ารู้สึกว่าร้อนกว่าปกติก็เช็ดตัวให้น้องด้วย” “รู้แล้ว รับโทรศัพท์ด้วยนะมึง เผื่อกูมีอะไรด่วน” ไวน์ยกแขนขึ้นกอดอก มองพิจารณาเพื่อนก่อนจะพูดออกมา “มึงดูห่วงน้องกวากวามากเลยนะ คนนี้จริงจังเลยใช่มั้ย” “พูดอะไรของมึง” เก้าตอบปัด ๆ พลางเบือนหน้ามองไปอีกทาง “หรือจะบอกว่ามึงไม่ห่วงน้องเขา?” ไม่ง่ายนักที่จะเห็นเก้ามีอาการแบบนี้ ไวน์เลยถือโอกาสแหย่เพื่อนเล่นอีกหน่อย “กูจะไปห่วงอะไร โต ๆ กันแล้ว” “หรา ถ้าอย่างนั้นให้น้องไปอยู่ห้องกูปะล่ะ กูดูแลเอง” “เสือก” “แล้ว