เก้าอุ้มคนตัวเล็กลงบันไดมาได้หนึ่งชั้น กวากวาก็เริ่มขยับตัวอย่างงัวเงีย ส่ายหน้าไปมากับแผงอกหนา
“ตื่นแล้วก็เดินเอง”
เขาว่าพลางวางเธอลงบนพื้น แต่ยังคงช่วยประคองเอวบางไว้ เนื่องจากเธอยังอยู่ในอาการสะลึมสะลือ
“มีคนมาช่วยเราแล้วเหรอคะ”
“อืม”
กวากวาพยายามทรงตัวและตั้งสติกลับมา ก่อนกระชับเสื้อชอป
แน่นเพราะรู้สึกหนาวขึ้นกว่าเดิม
“ไอ้เก้า มึงกับน้องตุ๊กตากลับไปเลยก็ได้นะ เหมือนพายุจะเข้าว่ะ ด้านล่างเลยเลิกกิจกรรมกันแล้ว”
มาวินที่เพิ่งเดินลงมากับทิวเขา จิ๋ว และสตาฟคนอื่น ๆ เอ่ยบอก
“เดี๋ยวผมไปส่งกวากวาให้ก็ได้นะครับ”
ทิวเขาอาสา กวากวากำลังจะเอ่ยปฏิเสธแต่ต้องชะงักเมื่อมีคนพูดขึ้นก่อนเธอ
“ไม่ต้องเสือก”
ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออก เรียกได้ว่าท่าทางน่ากลัวของเก้าทำเอาไม่มีใครกล้าหายใจกันเลย
“เอ่อ กวาว่าเราแยกย้ายกันกลับดีมั้ยคะ เดี๋ยวฝนตกหนักจะลำบาก”
“ดีเลยครับ ไป ๆ แยกย้ายโว
