“คุณ...อารอน...ปล่อย...เจ็บ...ฉันเจ็บ...”
“ผมรู้...คนดี...อยู่นิ่งๆ ก่อนนะครับ...”
อารอนกระซิบปลอบ กดริมฝีปากพรมจุมพิตทั่วใบหน้างามแดงซ่าน ก่อนจะประกบริมฝีปากบดขยี้จุมพิตเร่าร้อนกับเรียวปากอิ่ม สอดลิ้นร้อนเข้าไปชอนไชกระหวัดพัวพันกับลิ้นนุ่มๆ ชักจูงให้หญิงสาวลืมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับดอกไม้สวาทด้วยจุมพิตหวานฉ่ำดูดดื่ม พร้อมกับค่อยๆ สอดแทรกกายด่ำลึกเข้าไปเรื่อยๆ กระทั่งกายแข็งขึงลำใหญ่จมมิดอยู่กับดอกไม้สวาทที่ตอดรัดกายแข็งขึงของเขาไว้แนบแน่นทั่วทุกอณู
“โอ้ววว...ฟ้าคราม...แน่นดีเหลือเกิน...คนดีของผม...”
ดอกไม้สวาทที่ไม่เคยมีชายใดได้แตะต้อง ทั้งคับแน่น ทั้งตอดรัดโอบกอดกายแข็งขึงของเขาไว้แน่น ทั้งๆ ยังไม่ได้ขยับกายโรมรันเพลงสวาท ทว่ากลับทำให้เขาเสียวซ่านจับใจ
ฟ้าครามถูกชักจูงให้ตกอยู่ในภวังค์ของเปลวไฟสวาทอันแสนเร่าร้อนอีกครั้ง ธรรมชาติสอนให้หญิงสาวกระหวัดลิ้นนุ่มจูบตอบตามการพร่ำสอนขอ
