กรงทองของท่านดยุค

แรงดึงดูดและความหึงหวง

เมื่อเอ็ดเวิร์ดควบม้ากลับมาถึงคฤหาสถ์ หัวใจที่เคยตั้งใจแน่วแน่ที่จะเปลี่ยนแปลงท่าทีของตนเองกลับพลิกผันเป็นความโกรธอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภาพที่เห็นทำให้ความตั้งใจที่จะทำดีต่อวิเวียนสลายหายไปในทันที

เขามองเห็น เคานต์เอ็ดมันด์ เฮสติ้งส์ นั่งเคียงข้างวิเวียนอยู่ที่สนามหญ้า ท่าทางใกล้ชิดขณะสอนเธอวาดภาพด้วยท่าทีอ่อนโยนและช่างใส่ใจ เสียงหัวเราะที่ไพเราะและสดใสของวิเวียนดังก้องในอากาศ รอยยิ้มที่เธอมอบให้เคานต์เอ็ดมันด์นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน ราวกับทั้งโลกหมุนรอบตัวพวกเขาในขณะนั้น

ก่อนที่เอ็ดเวิร์ดจะมีเวลาคิดอะไรมากไปกว่านี้ วิสเคานต์ธีโอดอร์ คาร์ไลล์ และ ลอร์ดเกรย์สัน มอนต์โกเมอรี่ ก็ก้าวเข้ามาที่สนามเช่นกัน ต่างคนต่างมองไปยังวิเวียนอย่างชื่นชม ทั้งสองทักทายเธอด้วยท่าทางสุภาพ แต่สายตาที่จับจ้องวิเวียนนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมที่ชัดเจน

ภาพที่เขาเห็นเป็นการย้ำเตือนถึงความสนใจที่เหล่าสุภาพบุรุษเหล่านี้มีต่อวิเวียน พวกเขาต่างก็ต้องการชนะใจเธอ และวิเวียนก็ดูเหมือนจะยอมเปิดใจต้อนรับการใกล้ชิดนั้น เอ็ดเวิร์ดไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป ความรู้สึกหึงหวงพุ่งขึ้นมาในใจอย่างรุนแรง เขาตัดสินใจที่จะไม่เก็บความรู้สึกเอาไว้ แต่กลับปล่อยให้มันระเบิดออกมาในแบบที่ตรงข้ามกับความตั้งใจเดิม

เขาเดินตรงเข้าไปยังกลุ่มคนด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ร่างสูงใหญ่ของเขาสะท้อนความเย็นชาและความโกรธที่เขาไม่พยายามปกปิด วิเวียนที่กำลังหัวเราะและผ่อนคลายกับสุภาพบุรุษทั้งสามคน หยุดชะงักเมื่อเห็นสีหน้าของเขา ดวงตาของเธอแฝงไปด้วยความตกใจ

“ดูเหมือนว่าคุณจะสนุกกับการเรียนวาดภาพ” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยบางเบาที่ทำให้วิเวียนชะงักไปอีก “เธอคงลืมไปแล้วว่าสิ่งที่เราเตรียมไว้สำหรับวันนี้ไม่ใช่แค่การนั่งวาดภาพเล่นกลางสนาม”

วิเวียนจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่พอใจ แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบโต้ใด ๆ เอ็ดเวิร์ดก็ตัดบทด้วยท่าทางเย็นชา เขาหันไปมองสุภาพบุรุษทั้งสามราวกับพยายามบังคับให้พวกเขาเข้าใจว่าเขาคือคนที่มีสิทธิ์ครอบครองวิเวียน ไม่ใช่ใครในพวกเขา

“หากคุณทั้งสามไม่มีอะไรทำแล้ว ก็คงจะดีหากปล่อยให้วิเวียนได้พักผ่อนอย่างสงบ” คำพูดของเขาชัดเจนและหนักแน่น แม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยความเหน็บแนมที่แสดงถึงความหึงหวงที่เขาไม่อาจปิดบังได้

เอ็ดเวิร์ดเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่เด็ดขาด "คุณวิเวียนไม่ค่อยสบายและอาจจะต้องพักผ่อนยาวสักหน่อยในอาทิตย์นี้ ฉันแน่ใจว่าพวกคุณเข้าใจดี หากเธอไม่พร้อมที่จะพบปะกับใครในช่วงนี้"

คำพูดของเขาชัดเจนในเจตนา เหล่าสุภาพบุรุษทั้งสามคนต่างสบตากัน รู้ดีว่าเอ็ดเวิร์ดไม่เพียงแค่แสดงความเป็นห่วง แต่เป็นการส่งสัญญาณชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้วิเวียนมากกว่านี้ ขณะที่วิเวียนรู้สึกถึงความโกรธที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเขา เธอมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจและรู้สึกเหมือนถูกบังคับ ราวกับว่าเขากำลังตัดสินใจแทนเธอ

"ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ แต่ฉันยังไหว" วิเวียนตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น "และฉันก็รู้ดีว่าควรจะพักผ่อนเมื่อไหร่" เธอหันไปยิ้มให้กับสุภาพบุรุษทั้งสาม ท่าทางของเธอแสดงออกถึงความเข้มแข็งและการควบคุมตัวเอง ราวกับไม่ต้องการให้ใครเข้ามาเป็นคนตัดสินใจแทนเธอ

เอ็ดเวิร์ดหรี่ตาลงเล็กน้อย ขณะที่เขามองวิเวียน เขารู้ดีว่าเธอจงใจแสดงความไม่พอใจต่อเขา และเธอกำลังประกาศให้รู้ว่าเธอสามารถตัดสินใจเรื่องของตัวเองได้ แม้ในใจลึก ๆ เขารู้สึกไม่พอใจที่เห็นเธอปฏิเสธความห่วงใยของเขาเช่นนี้ แต่เขาเลือกที่จะรักษาท่าทีไว้

"ตามที่เธอต้องการแล้วกัน" เอ็ดเวิร์ดพูดพลางหันหลังกลับ ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่แฝงไปด้วยความตึงเครียด

………………………….

เสียงหัวเราะของลอร์ดริชาร์ด แบล็ควูดดังลั่นไปทั่วห้อง ขณะที่เขาวางแก้วสก๊อตลงบนโต๊ะด้วยท่าทางขบขัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พลางมองเอ็ดเวิร์ดอย่างมีเลศนัย เมื่อได้ยินเรื่องราวที่เอ็ดเวิร์ดเล่าถึงวิเวียนและสุภาพบุรุษทั้งหลายที่รายล้อมเธอ คำพูดที่ดูเย็นชาและไร้ความรู้สึกของเอ็ดเวิร์ดนั้น ไม่ได้ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงในใจได้เลยสำหรับริชาร์ด

"โอ้ เอ็ดเวิร์ด นายพยายามทำตัวเป็นคนเยือกเย็นและไร้หัวใจมาตลอดจริง ๆ" ริชาร์ดยิ้มอย่างขบขัน "แต่บอกตรง ๆ เพื่อนเอ๋ย ฉันรู้สึกสนุกจริง ๆ ที่ได้เห็นนายเป็นแบบนี้" เขาหยิบแก้วสก๊อตขึ้นอีกครั้งและเอียงหัวมองเอ็ดเวิร์ดอย่างหยอกเย้า

เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก "ฉันไม่ได้ตกหลุมรักเธอหรอก ริชาร์ด" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามหนักแน่น แต่สายตาที่หลบเลี่ยงกลับเผยถึงความสับสนในใจ

ริชาร์ดยกยิ้มกว้างยิ่งขึ้น ขณะที่เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยความพึงพอใจ "นายอาจพูดปฏิเสธได้ แต่แววตาของนายนี่มันชัดเจนมาก เอ็ดเวิร์ด...นายตกหลุมรักวิเวียนเข้าเต็มเปาแล้ว ไม่ว่านายจะพยายามปฏิเสธสักแค่ไหน"

เอ็ดเวิร์ดกลอกตา หันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบสายตาของริชาร์ด หัวใจเขาเต้นรัวด้วยความสับสน เมื่อเพื่อนสนิทของเขาพูดจี้ตรงไปถึงความรู้สึกที่เขาเองก็ยังไม่กล้ายอมรับ ริชาร์ดหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง ราวกับจะสนุกกับความทรมานใจที่เอ็ดเวิร์ดต้องเผชิญ

"เชื่อเถอะ ฉันรู้จักนายดี" ริชาร์ดพูดพร้อมรินสก๊อตเพิ่ม "และนายคงต้องใช้เวลาทบทวนตัวเองอีกสักพัก แต่เมื่อถึงเวลานั้น หวังว่านายจะยอมรับความรู้สึกนี้ได้นะ เอ็ดเวิร์ด"

ลอร์ดริชาร์ดหัวเราะออกมาอย่างลั่น เมื่อเขาพูดจบคำเสียดแทงใจที่ทำให้เอ็ดเวิร์ดถึงกับขมวดคิ้ว

"ถ้านายทำตามพินัยกรรมของลอร์ดวิลเลียมแต่แรก" ริชาร์ดกล่าวพลางยิ้มขบขัน "ที่ให้นายแต่งงานกับวิเวียน เรื่องพวกนี้คงไม่เกิดหรอก นายเองยังจะไปสร้างความยุ่งยาก หาสุภาพบุรุษมาดูตัวกับเธออีกตั้งห้าคน!"

ริชาร์ดโยนหัวเราะลั่นจนตัวโยก ขณะที่เอ็ดเวิร์ดพยายามรักษาสีหน้าสงบ แต่ภายในกลับปั่นป่วน ความจริงที่ริชาร์ดพูดนั้นทิ่มแทงเขาอย่างแรง เขารู้ดีว่าคำสั่งเสียของพ่อเป็นทางออกที่ง่ายและตรงไปตรงมา แต่ความดื้อรั้นของเขากลับนำพาเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี้มาสู่ชีวิตของเขาเอง

"ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่นายคิดหรอก ริชาร์ด" เอ็ดเวิร์ดตอบเสียงเย็น แต่แฝงไปด้วยความตึงเครียดในใจ ราวกับพยายามปฏิเสธข้อเท็จจริงที่เขาไม่อยากยอมรับ

เลดี้เอลิซาเบธ แบล็ควูด ภรรยาของลอร์ดริชาร์ดและเพื่อนรักของเอ็ดเวิร์ด ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมถาดผลไม้อย่างสง่างาม รอยยิ้มอ่อนโยนของเธอทำให้บรรยากาศผ่อนคลายทันทีที่เธอปรากฏตัว

“ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของคุณสองคนจากอีกฟากของคฤหาสถ์ คงสนุกสนานกันน่าดูเลยใช่ไหมคะ?” เลดี้เอลิซาเบธกล่าวพลางวางถาดผลไม้ลงบนโต๊ะ มองเอ็ดเวิร์ดด้วยสายตาที่แฝงความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

ริชาร์ดยิ้มขี้เล่นพลางเอ่ย “ภรรยาสุดที่รัก เรากำลังคุยกันเรื่องหัวใจของท่านดยุคนี่แหละ” เขายักคิ้วให้เลดี้เอลิซาเบธด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์

เลดี้เอลิซาเบธยิ้มตอบ มองเอ็ดเวิร์ดด้วยความเอ็นดู “เรื่องหัวใจของท่านดยุคงั้นหรือ? คุณไม่คิดจะเปิดใจบ้างหรือคะ เอ็ดเวิร์ด?”

เอ็ดเวิร์ดพยายามปิดบังความรู้สึกอึดอัด หลบสายตาไปทางอื่น “ไม่คิดว่าคุณจะร่วมมือกับริชาร์ดแหย่ผมอีกคนนะครับ เลดี้เอลิซาเบธ”

ริชาร์ดหัวเราะเบา ๆ เอื้อมมือไปหยิบผลไม้ขึ้นมากัด “เพราะว่าทั้งสองเรารู้ดี นายอาจจะทำเป็นแข็งกร้าวต่อหน้าเรา แต่ใคร ๆ ก็เห็นชัดว่านายเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างกับวิเวียนแล้วจริง ๆ”

เลดี้เอลิซาเบธเพียงยิ้ม พลางเอ่ยเสียงนุ่ม “เอ็ดเวิร์ด การเปิดใจไม่ได้ทำให้ลูกผู้ชายคนนี้สูญเสียศักดิ์ศรีหรอกนะคะ”

เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจ หลีกเลี่ยงสายตาที่แฝงไปด้วยความหวังดีจากทั้งริชาร์ดและเลดี้เอลิซาเบธ ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกอึดอัด เพราะคำพูดของทั้งคู่กรีดลึกเข้าไปถึงความรู้สึกจริงที่เขายังไม่กล้ายอมรับ

"เปิดใจงั้นหรือ?" เขาพูดเบา ๆ คล้ายกับพูดกับตัวเองมากกว่าจะตอบใคร “ฉันแค่ไม่อยากให้ความรู้สึกนั้นมาทำให้สิ่งที่ต้องทำยุ่งยากไปมากกว่านี้” เอ็ดเวิร์ดพูดราวกับปฏิเสธ แต่ลึก ๆ กลับรู้ดีว่าเป็นเพียงข้ออ้างที่เขาบอกตัวเองมาโดยตลอด

ริชาร์ดยิ้มอย่างขบขัน ขณะหยิบผลไม้อีกชิ้นขึ้นมา “พูดเหมือนจะหนีไปได้ตลอดน่ะสิ เอ็ดเวิร์ด นายรู้ไหมว่าบางทีการยอมรับความรู้สึกของตัวเองก็อาจเป็นการทำให้เรื่องง่ายขึ้นแทนที่จะซับซ้อนอย่างที่นายคิด”

เลดี้เอลิซาเบธยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอเอื้อมมือไปแตะไหล่ของเขาเบา ๆ “บางครั้ง การรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องที่ควรจะกักเก็บไว้ในหัวใจนะเอ็ดเวิร์ด มันคือสิ่งที่ควรให้เธอได้รับรู้”

เอ็ดเวิร์ดมองทั้งสองคน สับสนและปั่นป่วนในใจ รู้สึกถึงความจริงในคำพูดของพวกเขา แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่เขาไม่พร้อมจะเผชิญหน้า ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและวิเวียนซับซ้อนเกินกว่าจะยอมรับหรือเปิดใจได้ง่าย ๆ

"บางทีนะ เอ็ดเวิร์ด" ริชาร์ดพูดเสริมเบา ๆ พลางยิ้มอย่างให้กำลังใจ "นายควรจะลองทบทวนสิ่งที่ลอร์ดวิลเลียมเคยพูดไว้อีกสักครั้ง อาจจะได้คำตอบที่นายตามหามานานก็ได้"

เอ็ดเวิร์ดนิ่งเงียบ คำพูดของเพื่อนรักและเลดี้เอลิซาเบธสะท้อนอยู่ในหัวของเขา ทั้งการเปิดใจ การยอมรับ และคำสั่งเสียของลอร์ดวิลเลียม มันเป็นการกดดันที่ทำให้เขาต้องหันกลับมาทบทวนเรื่องราวในใจตนเองอีกครั้ง แม้จะยากเพียงใดก็ตาม