กรงทองของท่านดยุค

การกลับมาของอดีต

คนรับใช้ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมท่าทีสุภาพ “เลดี้เอลิซาเบธครับ มีแขกมาขอพบ”

เลดี้เอลิซาเบธหันมามองด้วยความสนใจ “ใครกันหรือ?”

“เลดี้เซเลสทีน แลงคาสเตอร์ครับ” คำตอบนั้นทำให้ทั้งสี่คนในห้องเงียบงันไปชั่วขณะ ริชาร์ดกับเฮนรี่สบตากันด้วยความประหลาดใจ ขณะที่เลดี้เอลิซาเบธเลิกคิ้วขึ้นอย่างคาดไม่ถึง สายตาของเธอเลื่อนมองไปยังเอ็ดเวิร์ดเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของเขา

เอ็ดเวิร์ดยกแก้วขึ้นดื่ม สายตาจ้องมองออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ราวกับจะใช้ทิวทัศน์เหล่านั้นเป็นเกราะกำบังความรู้สึกที่สับสนและปั่นป่วนที่กำลังเดือดพล่านภายใน ความทรงจำเก่า ๆ และความเจ็บปวดที่เขาเคยฝังลึกในใจพลันถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง

ริชาร์ดพึมพำเบา ๆ ข้าง ๆ เฮนรี่ “ฉันคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ธรรมดาเสียแล้ว”

เลดี้เอลิซาเบธมองเอ็ดเวิร์ดด้วยแววตาเห็นใจ “เอ็ดเวิร์ด… เธอกลับมาทำไมกัน?”

เอ็ดเวิร์ดยังคงเงียบอยู่ สายตาจ้องออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด เขาจำได้ดีถึงวันที่เซเลสทีนตัดสินใจเลือกทางอื่น ทิ้งเขาไปเพราะคิดว่าเขาไม่คู่ควรและไม่มีอนาคตที่มั่นคง ในตอนนั้น ความรักที่เขามีให้เธอได้แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดและความผิดหวังที่เขาไม่เคยลืมเลือน

ริชาร์ดถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “นายอยากให้เราช่วยรับแขกหรือเปล่า?”

เอ็ดเวิร์ดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนทั้งสองด้วยสายตาที่นิ่งสงบ แต่แฝงด้วยความเด็ดขาด “ไม่เป็นไร ฉันจะจัดการเอง”

เลดี้เอลิซาเบธยิ้มบาง ๆ ขณะมองเอ็ดเวิร์ด “บางทีนี่อาจเป็นโอกาสที่ดีนะ เอ็ดเวิร์ด” เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน ราวกับจะให้กำลังใจในทางที่เขาเองอาจไม่คาดคิด “เพื่อให้เธอได้ปิดฉากความรู้สึกเก่า ๆ ที่มันควรจะจบไปนานแล้ว”

เอ็ดเวิร์ดพยักหน้าเบา ๆ แม้จะรู้สึกถึงความกังวลในใจ เขารู้ดีว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับเซเลสทีนอีกครั้ง ไม่เพียงเพื่อแก้ไขความรู้สึกที่ค้างคา แต่เพื่อย้ำให้ตัวเองรู้ว่าในตอนนี้ หัวใจของเขากำลังต้องการใครกันแน่

เขาวางแก้วลงและเดินไปที่ประตู ปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งและสงบ แม้จะรู้ว่าภายในใจยังคงปั่นป่วน เซเลสทีนที่เขาเคยรักอย่างหมดใจกลับมายืนอยู่ในคฤหาสถ์แห่งนี้อีกครั้ง และเขารู้ดีว่ามันจะไม่ใช่การพบกันที่เรียบง่าย

“ไปเชิญเลดี้เซเลสทีนมาที่ห้องนี้เถอะ” เลดี้เอลิซาเบธหันไปบอกคนรับใช้ด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น

คนรับใช้พยักหน้ารับคำสั่งและรีบเดินออกจากห้อง บรรยากาศในห้องเงียบสงบลงอีกครั้ง ขณะที่ทุกคนรอการมาถึงของเลดี้เซเลสทีน ความเงียบที่ครอบคลุมทำให้ความตึงเครียดเข้ามาแทนที่

ริชาร์ดและเฮนรี่มองเอ็ดเวิร์ดที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ สีหน้าของเขานิ่งเฉย แต่แววตายังคงสะท้อนความรู้สึกมากมายที่เขาพยายามเก็บกดไว้

“จำไว้นะ เอ็ดเวิร์ด” ริชาร์ดกระซิบเบา ๆ “ไม่ว่าสิ่งที่เธอพูดจะทำให้นายรู้สึกอย่างไร... นายต้องไม่ปล่อยให้มันกระทบกับสิ่งที่นายกำลังสร้างกับวิเวียนในตอนนี้”

เมื่อประตูเปิดออก เลดี้เซเลสทีนก้าวเข้ามาในห้องอย่างสง่างาม เธอสวมชุดเดรสสีเบอร์กันดีที่ขับให้ผิวพรรณดูโดดเด่น ท่าทางและรอยยิ้มของเธอถูกจัดวางอย่างประณีตในแบบที่เธอรู้ว่าดึงดูดสายตา เซเลสทีนตั้งใจจะใช้เลดี้เอลิซาเบธเป็นสะพานเชื่อมไปหาเอ็ดเวิร์ด แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เธอชะงักไปชั่วขณะ เพราะเอ็ดเวิร์ดกำลังยืนอยู่ตรงนี้ ที่คฤหาสถ์วิงสตันของลอร์ดริชาร์ด

เซเลสทีนสูดลมหายใจเข้าเบา ๆ ปรับท่าทางอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มเย้ายวนปรากฏขึ้นบนใบหน้าขณะเดินเข้าไปใกล้ ทุกก้าวเต็มไปด้วยความมั่นใจ “เอ็ดเวิร์ด… ฉันไม่คาดคิดว่าจะได้พบคุณที่นี่”

เอ็ดเวิร์ดมองเซเลสทีนด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อย เขาพยายามสะกดอารมณ์และรักษาสีหน้าเรียบเฉย ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงันภายในห้อง ลอร์ดริชาร์ดและเลดี้เอลิซาเบธมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน ริชาร์ดรู้ดีว่าเหตุการณ์นี้มีผลกระทบต่อเอ็ดเวิร์ด ในขณะที่เอลิซาเบธมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความระมัดระวังและความห่วงใย

“ฉันเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเจอคุณ… เซเลสทีน” เอ็ดเวิร์ดตอบเบา ๆ แต่น้ำเสียงนั้นฟังดูห่างเหินกว่าที่เซเลสทีนคาดไว้ ราวกับเขาพยายามสร้างกำแพงขึ้นระหว่างพวกเขา

เลดี้เซเลสทีนเอียงคอน้อย ๆ ขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเริ่มจางลงเล็กน้อย “จริงหรือคะ? ฉันคิดว่าคุณคงยินดีที่จะได้พบฉันอีกครั้ง… หลังจากเวลาผ่านไปนานขนาดนี้”

ริชาร์ดที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็นท่าทางของทั้งสอง รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา “เลดี้เซเลสทีน ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสถ์วิงสตัน เชิญนั่งตามสบาย” เขากล่าวพลางผายมือไปยังที่นั่ง เพื่อทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เซเลสทีนยิ้มขอบคุณอย่างอ่อนหวาน และค่อย ๆ เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ริชาร์ดเสนอให้ ขณะที่เอ็ดเวิร์ดยังคงยืนนิ่ง ความคิดที่ปั่นป่วนภายในใจของเขาทำให้เขารู้ดีว่า การมาของเซเลสทีนในครั้งนี้อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ