“ร็อด...” ลดาท้วงแต่ก็ไม่ทันร่างสูงที่เดินลิ่วเข้าไปในคฤหาสน์ราวคำพูดของเธอเป็นแค่สายลมผ่านในค่ำคืนหนาวเยือก
“คุณหนู ยิ้มหน่อยสิคะ พิธีการต่าง ๆ ก็เสร็จสิ้นหมดแล้วนะคะ”
ยูเลียน่ารีบเข้ามาจับมือลดาไว้เมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปถึงห้องโถงใหญ่ในเวลาที่โรดิออนกำลังยืนคุยอยู่กับวลาดิมีร์ที่ระเบียงด้านนอก ร่างบางยิ้มน้อย ๆ กับแม่นมของเธอซึ่งดวงตาบนใบหน้าของหญิงวัยกลางคนฉายแววแห่งความสุขเปี่ยมล้น
“ลดาอยากโทรหาคุณพ่อจังเลยค่ะ ตั้งแต่มาถึงมอสโกก็ได้คุยกับท่านแค่ไม่กี่ครั้งเอง”
“ท่านทราบแล้วนะคะว่าคุณหนูเข้าพิธีแต่งงานวันนี้”
“หรือคะ? แล้วคุณพ่อว่าอย่างไรบ้าง?”
“ท่านมีความสุขมากค่ะ และบอกว่าหลังจากนี้อีกไม่กี่เดือนท่านจะเดินทางมาที่นี่ ท่านยังบอกอีกด้วยนะคะว่าอยากให้คุณหนูมีหลานให้ท่านไว ๆ “
ประโยคสุดท้ายทำคนฟังหน้าแห้งหาย ลดายิ้มเจื่อนทว่ายูเลีน่ากลับมองว่าเป็นทีท่าเขินอายไปเสียและบีบมือของหญิงสา
