“วันหนึ่งคุณอิเล็คตร้าจะเติบโตขึ้น และมองเห็นมันได้ชัดเจน...ผมขอตัวก่อนนะครับ เชิญคุณอิเล็คตร้าพักผ่อนให้สบาย พรุ่งนี้ผมจะให้หมอมาดูอาการยูเลียน่าอีกที”
เมื่อวลาดิมีร์ขอตัวกลับไปแล้วลดาจึงก้าวเข้าไปภายในห้องที่ยังสว่างไสวอย่างเงียบ ๆ
“ป้ายูลี่เป็นยังไงบ้าง?” เสียงกร้าวในคำถามห้วนสั้นทำให้ร่างอรชรหยุดชะงักขณะดึงบานประตูให้ปิดลง ลดาหันกลับไปจึงเห็นร่างสูงใหญ่นั่งกระดกแก้วดื่มอยู่ที่โซฟาด้วยสีหน้าบึ้งตึง เธอรู้ว่าโรดิออนกำลังไม่พอใจเพราะดูออกจากปฏิกิริยาไม่สบอารมณ์นั้น
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”
“แล้วทำไมเพิ่งกลับมาป่านนี้ วลาดิมีร์ก็คอยดูแลอยู่ไม่ใช่หรือ?” โรดิออนถามเสียงดังกว่าเก่าจนลดาชักสีหน้าบูดบึ้งใส่บ้าง
“ลดาอยากอยู่จนแน่ใจว่าป้ายูลี่ดีขึ้นแล้วจริง ๆ หรือถ้าคุณคิดว่ามันน่ารำคาญใจนัก ลดาจะได้กลับไปนอนกับป้ายูลี่”
หญิงสาวหันไปแตะลูกบิดประตูทว่าไหล่บางกลับถูกดึงกลับไปหาร่างสูงที่วิ่งปราดเข
