“อเล็กซานเดอร์”
“คุณมาคนเดียวหรือ? จะรังเกียจมั้ยถ้าผมขอนั่งเป็นเพื่อน”
“โอ...ได้สิคะ อเล็กซ์ เชิญค่ะ” ลดาแย้มยิ้มรับบุรุษใบหน้าคมคายในเสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่หย่อนกายลงนั่งฝั่งตรงข้าม
“คุณกินอะไรมาหรือยังคะ ร้านนี้มีขนมอร่อยเยอะเลยค่ะ”
“ไม่ดีกว่า...ผมไม่ค่อยชอบขนมพวกนี้สักเท่าไหร่ ที่แวะมาเพราะเห็นคุณนั่งอยู่ที่นี่ แค่คิดว่าจะแวะเข้ามาทักทาย”
เจ้าของนัยน์ตาสีมรกตเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรและเรือนผมสีน้ำตาลวอลนัทมองขนมในจานที่ยังไม่พร่องก็เริ่มคาดเดาอารมณ์หญิงสาวได้ในทันที เขารู้จักลดาที่เมืองไทยและประกายตาอันสดใสคู่นี้ก็ยังฝังแน่นในความคำนึงเสมอ
“หน้าตาคุณดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ คุณเพิ่งเข้าพิธีแต่งงานกับประธานของแม็กซิมัสไม่ใช่หรือ?”
“คุณรู้ได้ยังไงคะ อเล็กซ์...เรื่องนี้แทบไม่มีใครรู้เลยนะคะ นอกจากคุณพ่ออีกคนที่เป็นหุ้นส่วนของเขา”
“หึ...” อเล็กซานเดอร์หัวเราะในลำคอ มุมปากหนาบนใบหน้า
