ตอนที่ 7.
998 Words
ยามนี้มันกระเพื่อมไหวตามแรงหายใจถี่รัวด้วยความกลัวของเธอ ปลายยอดทรวงสีหวานโดนลมเย็นๆ ของแอร์เป่าจนแข็งเป็นไตคล้ายเม็ดมุกยั่วให้คนมองน้ำลายสอ ผู้หญิงของภาคินสวยหวานน่ากินเสียจริง ธันวานึกถึงคู่แค้นด้วยความเกลียดชัง มันเคยทำให้เขาต้องสูญเสียผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้ยังตามราวีเขาไม่เลิกราด้วยการทำลายพริม ดาวคู่หมั้นของเขา ความแค้นครั้งเก่าทบทวีคูณกับแค้นครั้งใหม่ เมื่อมันทำเขาได้เขาก็ขอเอาคืนมันด้วยวิธีเดียวกัน
“อย่าทำอะไรฉันเลย เราไม่เคยรู้จักกัน ฉันไม่เคยทำอะไรให้คุณ อย่าทำกับฉันแบบนี้”
น้ำหนึ่งพยายามอ้อนวอน เธอตกใจกลัวจนขวัญบิน จู่ๆ ก็ถูกผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักมาลวนลามแบบไม่ทันตั้งตัว จะปกป้องตัวเองก็ทำไม่ได้ เขากอดจูบลูบไล้เธอไปทั่วราวกับเธอเป็นตุ๊กตายางของเล่น ยิ่งดิ้นรนยิ่งหมดแรง ในที่สุดหญิงสาวก็ต้องนอนนิ่งปล่อยให้เขารังแก
“เธอไม่เคย แต่ไอ้ภาคินมันเคย รู้ไหมว่าไอ้คู่หมั้นเธอมันทำอะไรไว้บ้าง” เขากดเสียงหนัก ยิ้มร้าย
“คุณคินทำอะไรคุณ”
น้ำหนึ่งหลบตาเขาด้วยความกลัว เธอไม่รู้ว่าเขามีเรื่องอะไรกับภาคิน แต่ทำไมต้องเอามาลงที่เธอด้วย
“ทำอะไรน่ะเหรอ ก็ทำแบบที่ฉันกำลังจะทำนี่ไง”
เขาบอกเสียงกร้าว ก้มลงไปจ้องหน้าหญิงสาวด้วยแววตาวาวโรจน์ อีกฝ่ายหวาดกลัวจนตัวสั่นไปหมด
“อย่านะ อุ๊บ!”
เสียงร้องหายไปในคอเมื่อริมฝีปากหนายื่นมาประกบปิดไว้ น้ำหนึ่งเบิกตากว้างตกใจกับการถูกจู่โจมขโมยจูบแรกในชีวิตสาวไป จูบที่เธอเก็บไว้มอบให้เจ้าบ่าวของเธอ หญิงสาวส่ายหน้าหนี กำหมัดทุบถองเขา แต่แรงมดหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวใหญ่ได้ ยิ่งเธอดิ้นหนีผลักไสรังเกียจสัมผัสเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งแกล้งเธอหนักขึ้นเท่านั้น ริมฝีปากนุ่มถูกเขาจูบจนเจ้าของร้องไม่ออกได้แต่ส่ายหน้าไปมาน้ำตาคลอ
รสจูบหวานซ่านลิ้นทำให้ธันวาดูดดึงความหวานจาก โพรงปากนุ่มหนักหน่วงขึ้น รสชาติของเธอทำให้เขาติดใจ มันช่างคล้ายกับรสสัมผัสของใครคนหนึ่งในหัวใจเขา
เธอคือผู้หญิงที่ชื่อ ‘น้ำเพชร’
ผู้หญิงที่ทำให้เขารักสุดหัวใจ และทำให้เขาเจ็บปวดมานานถึงสองปี คนที่ก่อชนวนความแค้นระหว่างเขากับภาคิน
“นิ่มรักธันคนเดียว นิ่มไม่ได้รักคุณคิน”
คำรักของเธอยังดังก้องในหัวใจเขา เขาจำเรื่องราวทุกอย่างได้ไม่เคยลืม เธอบอกว่าไม่ได้รักภาคินแต่ถูกผู้ใหญ่จับหมั้นหมายกับมัน แล้วจะผิดอะไรหากเขากับเธอจะรักกัน แต่... ภาคินก็ตามมาพรากเธอไปจากเขา
“นิ่มไม่ได้รักคุณคิน นิ่มยอมตายดีกว่าต้องจากธันไป”
นั่นเป็นคำพูดประโยคสุดท้าย ก่อนที่เขาจะไม่ได้พบเธออีกตลอดกาล
“ถ้าจะโทษใคร ก็ให้โทษไอ้ภาคิน เพราะเธอเป็นคู่หมั้นของมัน ฉันถึงต้องทำแบบนี้กับเธอ”
ธันวาถอนริมฝีปากออก จับปลายคางมนให้มองหน้า เขาไม่อยากทำร้ายเธอ แต่เพราะเธอเป็นคู่หมั้นของมัน ภาคินเคยบอกว่ารักน้ำเพชรนักหนา แต่มันกลับมีผู้หญิงอื่นหลังจากเธอจากไป แถมยังตามล้างตามผลาญเขาด้วยการทำร้ายพริม ดาว เมื่อมันไม่ยอมยุติเขาก็จะสวนกลับแบบเกลือจิ้มเกลือ ดูสิว่าใครจะเจ็บกว่าใคร!
“อย่านะ อย่าทำฉันเลย”
น้ำหนึ่งน้ำตาไหลพราก หญิงสาวมองหน้ามัจจุราชที่กำลังจะพร่าผลาญด้วยความหวาดกลัว ความแค้นของเขาทำไมต้องมาลงที่เธอ ผู้ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย
“ฉันจะทำ จะทำแบบเดียวกับที่มันทำกับฉัน”
พูดจบธันวาก็ก้มลงมาจูบหญิงสาว น้ำหนึ่งพยายามดิ้นรนขัดขืนด้วยแรงที่อ่อนล้าลงทุกที ริมฝีปากของเขาบดเคล้าเรียวปากอิ่มของเธออย่างดุดัน เหมือนจะสูบวิญญาณเธอออกจากร่าง มือหนาลูบไปทั่วผิวนุ่ม กอบกุมทรวงอวบเคล้าคลึงไปมาเหมือนนวดแป้งขนมปัง มืออีกข้างเลื่อนลงมาสอดเข้าไปในชั้นในตัวบาง ลูบไล้กุหลาบสาวไปมา ปลายนิ้วคลึงขยี้จุดอ่อนไหวจนหญิงสาวผวาเฮือกบิดตัวหนี ปลายนิ้วร้ายซอกซอนเข้าไปสัมผัสกลีบผกางาม สร้างความเสียดเสียวให้เจ้าของจนร้องครางฮือในคอ ปากร้อนผละออกขณะเลื่อนลงมาครอบครองยอดทรวงสีหวาน ดูดดึงสลับกับขบเม้มจนหญิงสาวเผลอร้องคราง ความต้านทานเริ่มอ่อนแรงลงเมื่อเขาใช้ประสบการณ์ที่เหนือกว่ากล่อมเธอให้เคลิ้มคล้อยทีละน้อย ปลายลิ้นร้อนตวัดไล้เลียรอบป้านกลมสีชมพูอ่อน มือก็รวบกำความนุ่มหยุ่นป้อนเข้าปาก สลับกันทั้งสองข้างจนปลายยอดทรวงเปียกชุ่ม ร่างงามบิดตัวไปมาเมื่ออีกมือของเขาก็ปลุกเร้ากุหลาบสาวจนผลิน้ำหวานออกมาชุ่มฉ่ำ ปลายนิ้วร้ายค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปในร่องหลืบลึกเร้นสำรวจความอ่อนนุ่มแต่ฉ่ำร้อนราวกับกำมะหยี่ลนไฟ น้ำหนึ่งหลับตาแน่นสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน ลืมขัดขืนกายสาวโอนอ่อนไปกับแรงกระตุ้นเร้า
“หวานเหลือเกินคนสวย ขอชิมให้ทั่วๆ หน่อยสิ ว่าจะหวานแค่ไหน”
ธันวาเมามันส์กับรสชาติสดใหม่ของหญิงสาว เธอช่างหวานถูกใจเขานัก จากการสัมผัสทำให้รู้ว่าเธอยังอ่อนเดียงสาเรื่องนี้ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มพอใจ เมื่อรู้ว่าหญิงสาวยังสดสะอาดไร้ราคี
- Writer
