ลุ่มหลง

ต่ำลงไป

และชุดที่สวมอยู่เป็นเดรสกล้ามสีขาวผ้ายืดรัดรูป เมื่อโดนน้ำเข้าไปมันก็ทำให้แนบเนื้อมากขึ้น ทำให้เห็นเนินเต้าอวบล้นฝ่ามือและโหนกเนินสามเหลี่ยมอย่างกับหลังเต่าเมื่อเธอแหวกขาออก ผ้ารัดเข้าไปจนเห็นกลีบอูมสองกลีบดันออกมาชัดเจน

ชายหนุ่มชะงัก เลือดร้อนแล่นพล่าน ลูกกระเดือกใหญ่เลื่อนลึกเมื่อเจ้าของมันกลืนน้ำลายกับภาพตรงหน้า หัวใจเต้นแรง ตรงกลางระหว่างขาร้อนผ่าว เป้ากางเกงขยายใหญ่นูนตุงออกมาจนเห็นเป็นรูปลำทันที

เธอถอดแว่นดำออก คงจะมองไม่ถนัดว่าตัวเองเปื้อนไปถึงไหน ทำให้เขาเห็นใบหน้าเธอชัด ๆ

เธอสวย ผมบ๊อบสั้นสีบลอนด์เทานั้นทำให้ยิ่งดูสวยเฉี่ยวมั่นใจมากขึ้น ตาโตคิ้วได้รูป ขนตางอน หากแสงไฟบนรถทัวร์แม้ไม่ได้สว่างมากแต่ก็พอให้เห็นร่องรอยแดงก่ำคล้ายว่าเธอคงร้องไห้มา เขาควรจะสงสาร แต่หลังร่ำไห้ดวงตาเธอกลับฉ่ำหวานดูเซ็กซี่มากขึ้น

จมูกโด่งเล็กนั้นรั้นนิด ๆ นิสัยเจ้าของก็คงจะแบบนั้นด้วย ที่เขาชอบที่สุดคือริมฝีปากที่ไม่ได้เป็นกระจับเล็กแบบพิมพ์นิยม แต่มันอวบอิ่มเหลือเกิน ยามที่เผยออ้าออกมันทำให้เขาอยากยัดท่อนอะไรบางอย่างเข้าไปในนั้นแล้วกระแทกเข้ากระแทกออกเหลือเกิน ก่อนจะปล่อยน้ำในนั้นให้มันไหลลงสู่ทรวงอวบสองก้อนที่เบียดกันแนบชิด

ผู้หญิงคนนี้ทำเอาเขาคลั่งแค่เพียงได้มอง !

“ ผมมีผ้าเช็ดหน้า เดี๋ยวช่วยเช็ดนะครับ ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น ก่อนล้วงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตแล้วซับลงบนเนินทรวงให้

คงเป็นเรื่องบังเอิญที่ท่อนแขนแข็งแรงของเขาปัดผ่านบนตำแหน่งที่เป็นหัวนมของเธอสองสามครั้งตอนที่ช่วยเช็ดเบียร์ออก มือใหญ่ลากผ้าเช็ดหน้ายาวไปถึงตรงที่ไม่ได้เปียกเบียร์ เขาคงหวังดีกลัวว่ามันจะเปื้อนไปถึงตรงโน้น เลยกลายเป็นว่าเลยเถิดเช็ดไปโดนนมทั้งสองเต้าด้วย และตอนนี้หัวนมเล็ก ๆ ก็แข็งขึงชี้ชันขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ มันแข็งจนกระทั่งดันชั้นในไร้ฟองน้ำของเธอขึ้นมาจนเห็นได้ลาง ๆ

แล้วเขาก็ลากผ้าลงต่ำไปซับที่หน้าท้อง ต่ำลงไป ๆ จนจะถึงตรงกลางระหว่างขา เรศินินใจเต้นระทึก แต่จู่ ๆ เขาก็หยุดชะงัก

“ ตรงนี้คุณเช็ดเองก็แล้วกันนะครับ ” พลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับเธอ

“ ค่ะ ขอบคุณค่ะ ” หญิงสาวรับผ้ามาแบบงง ๆ แล้วค่อยซับเช็ดที่ตรงนั้นให้กับตัวเอง

“ เครื่องดื่มกับขนมมาแล้วค่ะ ” เสียงพนักงานบริการหญิงบนรถทัวร์เดินขึ้นมาแล้วแจกเบเกอรี่กับน้ำส้มที่แพ็คมาอย่างเรียบร้อย เธอเป็นหญิงวัยราวสี่สิบเศษแต่ยังท่าทางคล่องแคล่ว ยื่นของว่างให้ผู้โดยสารด้วยรอยยิ้ม

“ เดี๋ยวจะปิดไฟนะคะ ผู้โดยสารจะได้พักผ่อน ”

เธอบอกก่อนจะเดินกลับไปประจำที่นั่งของตนที่ด้านหน้าใกล้ ๆ คนขับ

ทั้งเขาและเธอไม่ได้สนใจที่จะรับประทานของว่างที่ได้รับจึงวางมันบนช่องเก็บของ เรศินินเอนกายลงกับเบาะแล้วหลับตาลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าและปวดกระบอกตา เสียงเพลงในรถทัวร์ที่มีจังหวะสบาย ๆ ก็ดังขึ้นเบา ๆ พร้อมกับที่ไฟในรถถูกดับลง

พลันนั้นเรศินินก็รู้สึกถึงการมีอะไรบางอย่างมาคลุมกาย ลืมตาขึ้นก็พบว่าผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ กำลังห่มผ้าให้เธออยู่

“ เอ่อ ขอบคุณค่ะ แต่คุณเอาผ้ามาจากไหนคะ ”

“ บนรถทัวร์จะมีผ้าห่มให้ครับ อยู่ช่องเหนือหัวเรานี่แหละ ไม่ต้องกลัวว่าจะสกปรก เขาซักทำความสะอาดอย่างดีทุกครั้ง หอมน้ำยาปรับผ้านุ่มฉุยเลย ” เธอพยักหน้ารับแล้วยิ้ม

“ ผมคิดว่าคุณคงจะหนาว เพราะโดนเบียร์หกใส่ ”

“ ก็... นิดหน่อยค่ะ ”

“ มีเรื่องไม่สบายใจเหรอครับ ” จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้น

แม้ว่าเขาและเธอจะเป็นคนแปลกหน้าของกันและกันแต่ในเวลานี้และบรรยากาศเช่นนี้ เรศินินกลับรู้สึกว่าการได้พูดคุยระบายกับใครสักคนมันก็น่าจะดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ต้องเจอกันอีก

“ ค่ะ พ่อฉันพึ่งเสียยังไม่ทันถึงเดือน แล้วแม่ของฉันก็จะแต่งงานใหม่ แถมเอาสมบัติทั้งบ้านทั้งรถไปขายใช้หนี้จนหมดตัว ”

“ ผมเสียใจด้วยนะครับ ”

“ ขอบคุณค่ะ แล้วคุณล่ะคะ มีปัญหาอะไร ”

“ เอ่อ... เรื่องมันยาวน่ะครับ ” คำตอบของเขาทำให้เธอหัวเราะเบา ๆ