ของหวานท่านประธานสุดที่รัก

ของหวาน 3

“ผมเชื่อความรู้สึกตัวเองว่าทุกอย่างยังไปได้สวย บอกฝ่ายการตลาดว่าขนมหวานไม่ได้หมายความว่าต้องโป๊ะน้ำตาลและช็อกโกแลตเคลือบจนหนาเตอะ อันที่จริงผมคิดว่า...มีอีกหลายคน ที่มีแรงบันดาลใจมากกว่าทีมวิจัยและพัฒนา ถ้ายังเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ผมคงต้องดึงทีมเก่าออก และให้คนใหม่ๆ มาดูแลแทน”

เสียงทุ้มเข้มกรอกผ่านมือถือ ก่อนหันไปมองรูปถ่ายบนโต๊ะกว้างเด็กชายวัยห้าขวบที่ส่งยิ้มให้เขา ถัดไปเป็นรูปของครอบครัว มีเขา และญารินทร์ภรรยาคนสวย เธออุ้มเด็กชายตั้งไข่ไว้ในวัยแรกเกิด และเธอเสียชีวิตหลังจากคลอดเด็กชายได้ไม่นาน ฌอนจึงเป็นพ่อหม้ายหนุ่มตั้งแต่ตอนนั้น และไม่เคยเปิดใจให้ใคร ด้วยเขาต้องการคนที่พิเศษจริงๆ

ฌอนลุกจากเก้าอี้ เขามีหลายสิ่งที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จภายในหนึ่งเดือน มิเช่นนั้นจะต้องตัดแฟรนไชส์รายย่อย ซึ่งก็คือสาขาชวนชื่นทิ้งไป

นอกจากร้านไม่ได้มาตรฐาน ยังมีรายงานว่าทำผิดสัญญาที่ระบุไว้ คือผลิตขนมชนิดอื่นวางบนชั้นและขายสินค้าเหล่านั้นแข่งขนมจากบริษัทสวัสดีเบเกอรี่

ฌอนหนุ่มลูกครึ่งไทยแคนนาดาก้าวเข้าห้องแต่งตัว เลือกเสื้อเชิ้ตขาวและกางเกงสแล็คสีดำสนิท เขามักแต่งตัวเรียบๆ กระนั้นด้วยหุ่นสมาร์ตมีกล้ามเนื้อไปทุกสัดส่วน จึงดึงดูดให้ทุกคนอย่างเข้าหาโดยเฉพาะสาวๆ

แต่ใบหน้าคมคายนี้เป็นเสือยิ้มยาก ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็เป็นที่สนใจ เพราะชวนให้คาดเดาอารมณ์ไม่ถูก บางครั้งแลดูเหมือนเสือร้ายที่พร้อมตะครุบเหยื่อให้สิ้นใจ โดยเฉพาะเหยื่อเหล่านั้นคือนางกวางสาว

เหนืออื่นใด ที่สาวๆ ต่างปรารถนาจะได้เห็น ก็คือการลงมือเข้าห้องครัวอบขนมของชายหนุ่ม ยามที่เขาสวมผ้ากันเปื้อน และพับแขนเสื้อเชิต แล้วใช้นิ้วยาวๆ นวดคลึงแป้ง ตบท้ายด้วยการแลบลิ้นเลียริมฝีปากสีสด ภาพนั้นช่างเย้ายวนใจ

“เจ้านายครับ รอประเดี๋ยว ผมได้ข้อมูลมาเพิ่มแล้ว”

คมสันรายงานเสียงหอบผ่านมือถือ ทั้งหมดเป็นรายละเอียดตามแผนที่ฌอนสั่ง ซึ่งทุกอย่างต้องด่วนทันใจ

“มั่นใจนะว่าข้อมูลถูกต้องทั้งหมด และฉันยังต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย”เขากวาดตาดูรายละเอียดคร่าวๆ พอเห็นว่าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างไรผ่านหน้าจอมือถือเพื่อไม่ให้เกิดข้อพิรุธในการลงพื้นที่ภาคสนาม ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วมุ่น

“ทำสีผมใหม่ โกนหนวดเครา เจาะหู และยังจะให้ใส่แถมแว่นตาหนาๆ อีก...” ฌอนดูภาพตัดต่อที่แปลงโฉมเขาเป็นคนใหม่ เห็นแล้วชวนหงุดหงิด ความกร๊าวใจของเขาไม่หลงเหลือสิ่งใดให้สาวๆ ต้องกรี๊ดเลย

“ใช่แล้วครับ ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ความหล่อทะลุปรอดของเจ้านาย คงทำให้ยากต่อการทำงาน และคงไม่เข้าถึงปัญหาจริงๆ ของแฟรนไชส์เรา”

“เฮ้อ แต่มันจำเป็นด้วยหรือที่ต้องทำให้ฉันดู เป็นไอ้เซ่อ...ขนาดนั้น”

“โถ คุณฌอน ถ้าจะไม่ให้ใครจำคุณได้ มันต้องเป็นอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นเราคงช่วยสาขาชมชื่นไม่ได้ อย่าลืมสิครับ เจ้านายบอกผมเองว่าอยากไปแบบคนธรรมดาติดดิน และด้วยรูปลักษณ์นี้ รับรองไม่ถูกสาวๆ หิ้วกลับบ้านเหมือนขนมหวานจากสวัสดีเบเกอรี่แน่นอน ถึงดูหล่อก็จริง แต่หล่อแบบจนๆ ยังไงล่ะครับ สมัยนี้ใครก็ชอบคนรวย!”

คมสันกล่าวถูก หากเขาไม่ดูภูมิฐาน และพรั่งพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติ สาวๆ ที่เคยกรี๊ดคงจะหายไปเกือบหมด

“ก็ได้ และไอ้เสื้อผ้าเก่าๆ เนี่ย ฉันไม่เกี่ยงนะ แต่มันต้องสบายด้วย”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นครับ ผมเตรียมทุกอย่างที่เจ้านายต้องการไว้หมดแล้ว รอเจ้านายส่งสัญญาณเมื่อไหร่ งานนี้ลุยเต็มที่เลย”

หลังตอบแล้ว ฌอนก็กดวางสาย และไม่วายที่เขาจะต้องอมยิ้นน้อยๆ เมื่อคิดถึงใบหน้าของพายหอม ในที่สุดเขาก็จะมีโอกาสใกล้ชิดตัวตนที่แท้จริงของหล่อน

ตกบ่ายเมื่อผู้บริหารสูงสุดของสวัสดีเบเกอรี่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเขาก็เข้าบริษัท

ร่างสูงใหญ่เดินไปตรวจความเรียบร้อยแผนกสินค้าตัวอย่าง และด้วยความสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตร จึงทำให้เขาโดดเด่นสง่างาม บวกใบหน้าหล่อเหลาและกลิ่นตัวหอมๆ หอมละมุนแบบขนมหวานที่มีกลิ่นวนิลา ยิ่งส่งผลให้สาวใฝ่ฝันอยากเป็นคุณผู้หญิงคนใหม่ของอาณาจักรเบอร์เกอร์รี่รายใหญ่ที่สุดของเอเชียในตอนนี้

หนุ่มวัยสามสิบเจ็ดปี เขามีพนักงานภายใต้การดูแลเกือบสองพันชีวิต ที่นี่มั่นคงด้วยยอดขายขนมหวานซึ่งมีทั้งในประเทศ และสาขาประเทศเพื่อนบ้าน ไปจนถึงฝั่งทวีปยุโรป อเมริกา ตอนนี้สามารถตีตลาดจีน ฮ่องกง และญี่ปุ่นด้วย

สาวสวยหุ่นดีเดินเข้ามาต้อนรับฌอน เธอส่งยิ้มกว้างทั้งปากและดวงตา

“คุณคมสัน...เดี๋ยวดาว ขอตัวคุยกับท่านประธานสักครู่ได้ไหม” ญาดาพี่สาวฝาแฝดของภรรยาฌอนเอ่ยขึ้น

“อ่อ ไม่เป็นไร ให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ คมสันกำลังทำงานให้ผม”

ญาดาหน้าเสียเล็กน้อย เธอต้องการคุยแบบส่วนตัวกับฌอน ด้วยอยากให้เขาคำทบทวนความคิดใหม่

หลังจากประชุมกับฝ่ายการตลาดและผู้บริหารในบอร์ดต่างๆ ท่าทีชายหนุ่มก็ไม่เหมือนเดิม เธอรู้ว่าเขาสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เสมอ และการปิดสาขาเป็นเรื่องที่เขารับไม่ได้ ทั้งที่มันแทบไม่ได้ผลกำไร แถมสร้างหนี้สินตามมา

“คือ ดาวอยากคุยเรื่องสาขาบ้านชมชื่นที่กำลังจะปิดตัว” ญาดาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“เข้าใจผิดแล้ว มันยังไม่ได้ปิดตัว นั่นเป็นการประเมินของเจ้าหน้าที่เท่านั้น อำนาจตัดสินใจเรื่องนี้ อย่างที่บอก ผมต้องการดูแลเอง”

“ค่ะ แต่อย่าลืมว่าสาขานี้ ไม่มีผลกำลังมาเกือบสองไตรมาส และสั่งสินค้าน้อยมาก นอกจากนั้นยังมีข้อร้องเรียนเรื่องความสะอาดอยู่เสมอ อีกอย่าง หลายครั้งไม่สามารถส่งขนมใหม่ และของสดให้ลูกค้าได้ทันเวลา เมื่อเช้าที่งานเลี้ยงของภรรยารองนายกเทศมนตรีของจังหวัด ก็เพิ่งโทรมารายงานว่าได้ขนมเย็นชืดมาก แถมมีกลิ่นตุๆ คล้ายของเสีย ”

ญาดาร่ายยาว เธอพยายามทำให้ชายหนุ่มเห็นว่าเขาควรปิดสาขาดังกล่าวเสีย ไม่จำเป็นต้องสืบค้นข้อมูล หรือทำสิ่งใดให้ยุ่งยากเลย เพราะเธอตั้งใจใช้เวลาในช่วงคริสมาสต์กับเขา