Love Me Not

Chapter 9 Guardian

Kerr POV

Ilang days na di ko nakikita si Aria dito sa restaurant, kaya nagtanong na ako sa kasama nya na sa tingin ko close sila.

Hi, di ko nakita si Aria dito, do you know what happen to her? Inquire ko sa kanya.

Ah sir nasa ospital sya ngayon, 3 days absent na; response nya sakin.

What? Why? What happen? Tanong ko sa kausap na may pag alala.

Na ospital kasi anak nya, na dangue, nasa ICU ngayon. Galing nga siya dito kahapon para mag cash advance, problema kasi niya pambayad sa ospital. Medyo malaki ang kailangan niya kasi delikado daw ang lagay ng bata; salaysay ng kasamahan nya.

Ohh that’s terrible, may contact number kaba sa kanya? I would like to ask so I can call her.

Ah sige Sir bigay ko sayo number niya, isulat ko nalang. When I got her number, I walk towards my room to call her. Mas tahimik sa room ko so I can talk to her properly.

Hello. Sino to? I can hear the tiredness in her voice.

Hi Aria this is Kerr. I heard what happened, where are you now? I would like to see you. Panimula kong saad sa kanya.

Andito ako ngayon sa Lim Hospital dito sa City; inform nya sakin.

Ok I will go there, what's the name I'm going to ask in information area?

Ashley Salvador ang patient, andito ka kami ngayon sa ICU.

Ok, will call you when I get there; then I hang up, decide to change my clothes, get my keys, wallet and cellphone then nagmamadaling pumanaog na. Ako lang magdadrive, mas komportable akong magdrive mag isa dito kasi di namn matraffic, unlike sa Manila, need ko ng driver walang akong patience makipagsiksikan sa mga motorist na matigas ang ulo and other asshole drivers.

After an hour drive, nakarating ako sa ospital kung saan na confine ang anak ni Aria. I already bought fresh fruits and ready to eat food sa daan bago ako pumunta dito. I talk to the lady in the information center to ask for the direction and head to the area.

There, nakita ko sya naka upo sa monoblock chair, nakayuko, parang walang buhay ang katawan. Exhausted ang mukha at parang di pa nakatulog.

Hi.. I approach her.. Ohh andito ka na pala, di ka nagtext para masalubong kita sa labas; nakangiti niyang saad.

No it’s ok. I ask in the information center to know kung saan ang room nyo. Kumusta na anak mo? Quiry ko sa kanya.

Andun, inoobserbahan parin, pero ok namn daw sabi ng doctor, ligtas na.

You look so tired. Ang mata mo nangingitim na, mukhang walang ka pang tulog; observation ko habang tinitingnan sya.

Wala pa talaga akong tulog, magmula kagabi, nuong nakaraan idlip lang. Di ako makatulog. Ang ina ko naman pinauwi ko muna kasi need kumuha ng ibang gamit dito at pinapahinga ko na rin kasi medyo matanda na. I feel sad for her situation.

May dala akong pagkain dito, kain ka muna para makatulog ka after; offer ko sa kanya.

Di kana sana nag abala pa, nakakahiya naman. Habang inaarange ang pagkain na dala ko.

Wala yon, wala naman akong ginagawa dun sa resort. Sige kain kana, para makabawi ka ng lakas, kailangan mo yan, baka ikaw pa magkasakit. Paano na sila.

Thank you ; nahihiya niyan saad..Pagkatapos niyang kumain, nagkwentuhan kami.

Gusto mong matulog muna? Ako muna ang magbabantay; offer ko sa kanya.

Di ako makatulog, mamaya na siguro. This place reminds me nong na ospital si tatay, parang nagka-phobia na ako sa ganitong lugar. Halos dito narin ako matulog nuon galing trabaho. Kami lang ni nanay salitan kasi mga malilit pa kapatid ko, sila nag nagbabantay sa anak ko.

Alam mo yong ang hirap na di mo alam saan mo kukunin ang panggastos, puno ako sa utang nun. Then ngayon, unti unti ko silang nababayaran, now ito na naman. Ayaw ata akong tantananan ng problema; natatawa na nalulungkot niyang saad. Nakikinig lang ako sa kanya at naramdaman ko ang ibig nyang sabihin.

Nasaan pala ang ama ng anak mo? Di ba sya pumunta para tulungan kang magbantay dito? Curious kong tanong.

Nah wala akong maasahan dun, walang pakialam yon sa anak niya. Ni hindi nagbibigay ng sustento, di nga dumalaw para makasama ang anak nya. Before nga, nagkasakit din anak ko, naospital pero di malala, nanghingi ako ng pambili ng gamot, sinabihan lang ako na wala daw siyang pera, maghintay daw ako kung kailan siya magkapera, tama ba yon? Kahit maghanap sya ng paraan para sa anak nya pero wala eh, kaya from then on di ako ako nag abala pa na kausapin or humingi ng sustento sa kanya, walang kwentang tao pati pamilya niya. Kaya kong buhayin anak ko. Di sya parte ng buhay namin; mahabang salaysay nya.

Hanggang makatulog na siya, nilagyan ko sya ng unan at harang para di mahulog, maliit lang ang bed. Di sya comportable tingnan pero dahil sa pagod nakatulog na.

Then dumating ang doctor, ako nlang kumausap, para di madisturbo si Aria, nakita ng doctor kalagayan niya kay sakin nya sinabi kasi sinabi ko na guardian nya ako. Sinabi ng doctor na stable na ang bata and pwede ng ilipat sa room.

Kaya kumuha na ako ng desenting room enough para sa kanilang lahat. Magandang ang suite na kinuha ko, kompleto sa kagamitan. Nang maitransfer na ang bata na tulog parin, settled na lahat, binalikan ko si Aria, binuhat ko, di man lang nagising, sa sobrang puyat at pagod.

Nang maiayos ko na ang paghiga niya, I look at her whole body, medyo pumayat sya dahil sa stress siguro at problema. Pero maganda parin tingnan. I gently touches her face.

Nasasaktan akong makita kang malungkot. I was longing to see your smile. You don’t deserve this hardship. You’re so young to experience it all but so brave to face it alone.

One day, you’ll get over this all. I will be here as long as I can to make things better for you and I will see your precious smile again. Soon, I promise you that; just a whisper pero di intention na iparinig sa kanya.. I put the blanket over her body kasi medyo malamig ang aircon,

Sleep tight my sweet, I'm just here to watch you.