นานหลายชั่วโมงคนเป็นสามีก็ยังไม่กลับมา ปิ่นมุกไม่กล้าที่จะโทรไปถามที่โรงพยาบาล เธอกลัวคำตอบและอยากได้ยินจากปากของเขาเสียมากกว่า ทว่านานสองนานเขาก็ยังไม่กลับมา
จนแล้วจนรอดก็ทนไม่ไหว ปิ่นมุกต่อสายหาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ
ติ๊ด!
ซึ่งรอไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับ
“ฮัลโหล นพ”
[ว่าไง] เขามีน้ำเสียงสดใสทุกครั้งที่รับสาย แต่ความจริงแล้วนั้นอาจจะไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น
“คืออยากถามว่า...พี่ณัฐไปทำงานหรือยังอะ”
[หืม ทำไมเธอมาถามฉัน เธอน่าจะรู้ดีว่ามัน ไม่สิ ว่าเขามาทำงานหรือเปล่า] นั่นสิ คนที่ควรรู้ดีที่สุดควรเป็นเธอ แต่กลับไม่รู้ว่าตอนนี้สามีหายไปไหน
“คือเขาบอกว่าไปทำงาน”
[หึ แสดงว่ามันโกหกเธอ เห็นพยาบาลบอกว่าอาจารย์ณัฐลาภาคเช้า ให้คนอื่นเข้าแทน]
“จริงเหรอ” ไม่ผิดไปจากที่คิดเท่าไรนัก แค่อยากภาวนาให้มันไม่เป็นอย่างที่คิดแค่นั้น แต่ภาวนาเหล่านั้นคงไม่เกิดขึ้นจริง
[ทำไม เกิดไรขึ้นเหรอ]
“ปะ
