ตอนที่ 1 ความเจ็บปวดของฟีนิกซ์
482 Words
วันที่แสนทรมานของผู้ชายคนหนึ่งที่สูญเสียคนที่เขารักที่สุดไปอย่างไม่มีวันกลับ มือหนาลูบเข้าที่กรอบหน้าหวานของหญิงอันเป็นที่รักที่ป้ายรูปหลุดฝังศพเพื่อเป็นการสั่งลา หยดนํ้าตาที่ไหลออกมาจากนัยน์ตาคมไม่มีท่าทีว่าจะแห้งหาย
"กลับเถอะนิค น้องอิงเขาไปสบายแล้ว" เสียงทุ้มต่ำของผู้เป็นพี่เอ่ยบอกน้องชาย เขารู้ว่ามันคงทำใจยอมรับได้ยากเพราะว่าอีกไม่อีกอาทิตย์ฟีนิกซ์และอิงฟ้าจะแต่งงานกันแต่กลับมาเกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน อายุก็แค่นี้เองแต่ก็ด่วนจากไปเร็วเสียเหลือเกิน นี้แหละชีวิตที่มันไม่มีคำว่าแนะนอน
"พี่กลับก่อนนะครับคนดี เดี๋ยวพี่จะมาหาอิงบ่อยๆนะ" ริมฝีปากหนาจูบประทับลงที่รูปของคนรัก ก่อนจะลุกขึ้นหันมาหาพี่ชาย
"...อึก พี่ริคผมเจ็บ ผมทรมานจะตายอยู่แล้ว" ฟีนิกซ์เอ่ยบอกคนเป็นพี่สุดจะกลั้นนํ้าตากลับไหลรินออกมาอีกครั้ง เขาไม่ใช่คนอ่อนแอแต่ตอนนี้ร่างกายของเขามันกับจะเดินต่อไปไม่ไหว เมื่อโลกทั้งโลกมันพังทลายลง
"พี่เข้าใจ แต่นายต้องเข้มแข็ง เดี๋ยวมันก็ผ่านไป" ริชาร์ดยกมือขึ้นตบไหล่น้องชายเบาๆ
คฤหาสน์อีเมอร์สัน
"ตาริค น้องเป็นไงบ้าง" เจมส์ อีเมอร์สันอดีตมาเฟียใหญ่เอ่ยถามลูกชายคนโต
"แย่ครับ" ริชาร์ดตอบ ฟีนิกซ์เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน เจมส์ถอนหายใจหนักๆก่อนนั่งลงข้างๆลูกชาย แล้วก็เอ่ยถามเกี่ยวกับการตายของว่าที่ลูกสะใภ้
"แล้วคนที่ขับรถชนหนูอิงล่ะ"
"50/50 ครับ ส่วนอีกคนที่อยู่บนรถด้วยที่เป็นคนให้ปากคำตำรวจตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ" ริชาร์ดบอกผู้เป็นพ่อ
"ทางครอบครัวของเขาก็คงเสียใจไม่ต่างกัน" ไม่มีใครอยากให้อุบัติเหตุครั้งนี้มันเกิดขึ้นและสิ่งที่เขากลัวที่สุดคือการเอาคืนของลูกชายคนเล็ก เจมส์รู้นิสัยของลูกชายคนเล็กดี ถ้าชีวิตไม่แลกด้วยชีวิต เรื่องนี้ไม่มีทางจบ...
"คุณค่ะ" มาดามเอรินา อีเมอร์สัน ภรรยายังสาวของเจมส์ที่เดินลงมาจากด้านบนพร้อมเอ่ยเรียกสามีเสียงแผ่ว
"ว่าไงที่รัก ลูกเป็นไงบ้าง" มาดามเอรินาเดินเข้ามานั่งลงข้างสามีด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
"ไม่ยอมทานอะไรเลยคะ เอริสงสารลูก" มาดามเอรินาบอกผู้เป็นสามี สภาพลูกชายคนเล็กของเธอตอนนี้ไม่เหลือคราบท่านรองประทานสุดสมาร์ทเลยสักนิด
"ผมว่าปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องรักษาหัวใจของนิกดีกว่าครับ" ริชาร์ดว่า
- Writer
