แค้นรัก ทัณฑ์ซาตาน

ตอนที่ 8 เหยียบยํ่าหัวใจ

"แกอย่ายุ่งดีกว่า กลับไปซะ!!"

"ฉันคงจะไม่ยุ่งถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่นิชา"เขาตอบกลับอย่างไม่มีความเกรงกลัว ยิ่งเห็นท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนรักที่มีต่อณัฏฐณิชา กรามแกร่งขบแน่นจนนูนเป็นสันด้วยความโกรธเกลียดในตัวหญิงสาวที่ใช้มารยาหลอกล้อเพื่อนของเขาจนยอมออกตัวปกป้อง

"พี่หมอกลับไปก่อนเถอะค่ะ"ก่อนที่อะไรจะแย่ไปกว่านี้ณัฏฐณิชาจึงบอกให้หมอหนุ่มกลับไปก่อน และเธอก็ไม่อยากเป็นตัวต้นเหตุทำให้พี่หมอกับเขาแตกคอกัน

"แต่.....ก็ได้ พี่จะกลับ ส่วนแกไอ้นิกอย่าคิดว่าแกทำให้คนอื่นเขาเจ็บปวดได้เพียงคนเดียว"สุดท้ายธีวินก็ยอมกลับถึงเขาจะเป็นห่วงณัฏฐณิชามากเพียงใดก็ตาม

หลังจากธีวินกลับไปณัฏฐณิชาก็ขึ้นมาบนห้องทันที เพราะเธอไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจระหว่างชายคนรักกับผู้หญิงคนนั้น แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นนะ เหมือนเคยเจอที่ไหน?

"โอ๊ยย"

แวบหนึ่งที่ภาพเหตุการณ์น์วันนั้นวันที่เกิดอุบัติเหตุไหลย้อนเข้ามา มันเป็นภาพก่อนเกิดอุบัติเหตุที่เธอขึ้นรถมากับผู้หญิงอีกคนหนึ่งโดยที่ผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับแต่เธอเห็นหน้าไม่ชัดแล้วภาพถึงอย่างก็เลือนหายไปพร้อมกับเสียงเปิดประตูห้องเขามา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร ณัฏฐณิชารีบเก็บถุงยาที่ธีวินเอามาให้ลงไปในลิ้นชักทันทีแล้วผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เพื่อผ่อนคลาย

"ไปทำอิท่าไหนล่ะ ไอ้วินมันถึงยอมออกตัวปกป้องเธอเสียขนาดนั้น"นํ้าเสียงเย้ยหยันของคนมาใหม่เอ่ยว่าขึ้น แล้วเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับหญิงข้างกาย ณัฏฐณิชาเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ตัวเองรักด้วยความเจ็บปวด แววตาตัดพ้อถูกส่งออกไปให้ชายหนุ่มได้เห็น

"ทำไม ถึงเป็นแบบนี้ค่ะ"นํ้าเสียงเริ่มสั่นเครือ เธอไม่เข้าใจว่าระหว่างเธอกับเขามันเกิดอะไรขึ้นทั้งที่เมื่อวานเรายังบอกรักกันอยู่เลยแล้วทำไมวันนี้มันถึง...เป็นแบบนี้ล่ะ ทั้งคำพูดท่าทางสายตาที่แสนเย็นชานั้นอีก และผู้หญิงคนนี้ด้วย มันหมายความว่ายังไง (?)

"ออกไปก่อน"ฟีนิกซ์บอกหญิงสาวข้างกายที่ยืนจ้องมองณัฏฐณิชาด้วยสายตาเกลียดชัง

"ค่ะ นํ้าหวานรอที่ห้องนะคะ จูบ"หญิงสาวจีบปากจีบคอพูดพร้อมจูบลงที่กลีบปากหยักของฟีนิกซ์เบาๆ แล้วหันมาแสยะยิ้มร้ายใส่ณัฏฐณิชาก่อนจะเดินออกจากห้องไป ณัฏฐณิชาได้แต่ข่มความเจ็บปวดไว้หัวใจดวงน้อยเริ่มทำงานหนักแรงบีบรัดแรงๆ ที่หน้าอกข้างซ้ายทำให้หญิงสาวเม้มปากแน่น

"ต่อไปนี้ นํ้าหวานจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะผู้หญิงของฉันส่วนเธอ...คงรู้นะว่าอยู่ในฐานะอะไร? "พูดพร้อมมองหญิงสาวนิ่งๆ ท่าทางดูเจ็บปวดของร่างเล็กตรงหน้าทำให้เขาพอใจอยู่ไม่น้อย ช่วยไม่ได้ณัฏฐณิชาเธออยากโง่มารักคนที่เกลียดเธอเอง

"ส่วนที่เธอถามว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ ฉันว่าเธอคงรู้คำตอบดีอยู่แล้วนะ ว่าเพราะอะไร" เอาคืนงั้นเหรอ (?) ใช่สิที่เขาพาตัวเธอมาที่นี้เพื่อแก้แค้น แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะใช่วิธีนี้ วิธีที่มันเอาหัวใจของเธอเป็นเดิมพัน เขาจะรู้ไหมว่าการกระทำของเขามันกำลังจะฆ่าเธอ

"ทั้งหมดมันก็แค่ละครฉากหนึ่ง ที่ตอนนี้ฉันขี้เกียจเล่นแล้ว"แต่ละคำพูดที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมามันชั่งบาดลึกหัวใจที่แสนจะบอบชํ้าของเธอ หยดนํ้าตาที่ไหลรินออกมาพร้อมกับลมหายใจที่เริ่มโรยริน หัวใจของเธอถูกชายที่ตัวเองรักเหยียบยํ้ามันจนไม่เหลือชิ้นดี

"อึก..."

"อืม และอีกที่เธอควรจำใส่สมองโง่ๆ ของเธอเอาไว้

ฉัน ไม่ ได้ รัก เธอ

และก็ไม่คิดที่จะรักด้วย" จุก เหมือนมีมีดนับพันเล่มปักลงที่หัวใจของเธอ มือเรียวบางยกขึ้นมากุมที่หัวอกของตัวเองพร้อมกับมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่กำลังเดินไกลออกไปด้วยความเจ็บปวด

พรึบ!! ตุ๊บ!!

ร่างบางร่วงลงไปนอนที่พื้นห้องทันทีพร้อมกับสติที่มีเพียงน้อยนิดค่อยๆ มึดดับไป...

ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆ ๆ

"พี่นิชา ลูกตาลขอเข้าไปนะคะ"เด็กสาวตัวเล็กเปิดประตูเข้ามาในห้องของณัฏฐณิชาทันที ด้วยความเคยชินร่างเล็กเดินดุ๊กดิ๊กเข้ามาพร้อมกับแก้มนํ้าอุ่นๆ ที่เธอมักจะเอามาให้กับพี่สาวใจดีเป็นประจำทุกวัน

"พี่นิชา!!"ใบหน้าจิ้มลิ้มที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อสักครู่แปลเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างด้วยความตกใจ เด็กสาวรีบวางแก้วนมลงที่โต๊ะข้างๆ แล้วกระโจนเข้าหาร่างของพี่สาวใจดีที่กำลังกระตุกเกร็งขึ้นถี่ๆ

"อึก ฮือออออ พี่นิชาา ขาา อย่าเป็นอะไรนะ ฮือๆ"เด็กสาวตระกองกอดร่างของณัฏฐณิชาเอาไว้พร้อมกับร้องไห้โฮออกมาด้วยความกลัวว่าพี่สาวใจดีของเธอจะเป็นอะไรไป

"อึก ฮืออออ ช่วยด้วยค่ะ อึก ใครก็ได้ ชะ ช่วยพี่นิชาด้วย ฮือๆ"

"นิชา"ฟีนิกซ์ที่ได้ยินเสียงร้องไห้โวยวายดังจากห้องที่เขาพึ่งเดินออกไปเมื่อสักครู่ก็รีบกลับเข้ามาดู แต่ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นและเขาก็ไม่รอช้ารีบวิ่งตรงเข้ามาช้อนอุ้มร่างบางของฌัฏฐณิชาขึ้นมาแนบอกแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เขามองร่างบางที่แน่นิ่งในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำ ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนี้แต่เพียงแค่เห็นว่าเธอจะเป็นอะไรไปใจแกร่งของเขากลับรู้สึกกลัว

"นิชา นิชา เธอได้ยินฉันไหม"เขาพยายามเรียกชื่อของเธอตลอดทางที่ไปโรงพยาบาล

"ฮือๆ ๆ พี่นิชา"ลูกตาลที่ตามมาด้วยกุมมือบางของณัฏฐณิชาแน่น

โรงพยาบาล

ผลัวะ!!

หมัดหนักๆ ของธีวินเหวี่ยงเข้ามากระแทกซีกแก้มซ้ายของฟีนิกซ์อย่างแม่นยำ เขาไม่คิดเลยเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เขาจากมานั้นจะทำให้ณัฏฐณิชาอาการหนักแบบนี้

"มึงต่อยกูทำไมว่ะ"ฟีนิกซ์ใช้หลังมือหนาเช็ดเลือดที่มุมปากพร้อมกับถามธีวินเสียงขุ่น

"ทำไมนะเหรอ"

ผลัวะ!!

ธีวินไม่ตอบคำถามแต่ซัดหมัดใส่ฟีนิกซ์อีกครั้ง

"ไอ้วิน มึง"

"หยุด!!"เสียงของใครอีกคนดังขึ้นท่ามกลางสงครามระหว่างเพื่อนรัก ฟีนิกซ์มองไปยังต้นเสียงก็ต้องตกใจ ร่างใหญ่ที่ดูน่าเกรงขามย่างเท้าเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าทั้งสองหนุ่มนัยน์ตาคมดุดันดั่งมัจจุราชจับจ้องพวกเขาทั้งคู่นิ่ง

"พี่ริก"