นางร้ายอย่างข้าเริ่มขี้เกียจรักท่านแล้ว

ตอนที่ 6 สตรีเอาแต่ใจ

เถียนเถียนมองจ้าวฟางหลินเล็กน้อย สตรีผู้นี้เองหรือที่ผู้คนเลื่องลือว่าร้ายกาจนัก นางอยากจะรู้เหมือนกันว่าหากจ้าวฟางหลินต้องเสียบุรุษผู้นี้ให้นางจะเป็นอย่างไร

“ร้านตรงข้ามรสชาติดีกว่านะเจ้าคะ ข้ากำลังจะไปร้านนั้นพอดี” นางชี้ไปฝั่งตรงข้ามที่มีคนอยู่ไม่มากนัก นิสัยบุรุษก็คล้ายกันตรงที่ไม่ชอบสถานที่คนหนาแน่น ยิ่งบุรุษร่ำรวยก็ยิ่งไม่อยากไปเบียดเสียดกับผู้ใด

“แต่ข้าอยากไปกินร้านใหม่ ร้านที่เจ้าว่านั้นข้ากินบ่อยแล้ว”

จ้าวฟางหลินอธิบายถึงเหตุผลของตนโดยไม่ใช้อารมณ์หงุดหงิดของตนร่วมด้วย

จางซือหลงไม่ชอบให้นางเถียงนางก็จะพยายามลดสิ่งเหล่านั้นลง

“รู้ว่าไม่อร่อยก็ยังอยากไปเช่นนั้นหรือ ไปร้านที่แม่นางเถียนแนะนำเถิด” เจ้าของเรือนกายองอาจหันมามองใบหน้างามที่กำลังงอง้ำ

“ข้าอยากลองชิมร้านนั้นนี่เจ้าคะ ข้าไม่ไปอีกร้านหรอก!”

นางกอดอกอย่างเอาแต่ใจตัวเอง ร้านที่เถียนเถียนกล่าวมานั้นรสชาติไม่ได้แย่แต่ก็ใช่ว่าจะอร่อยจนผู้คนร่ำลือ

“ไม่ไปก็เรื่องของเจ้าฟางหลิน ขอบคุณแม่นางเถียนที่แนะนำ”

จางซือหลงตัดบท มือใหญ่ดึงมือนางออกจากแขนเมื่อเห็นแววตาดื้อรั้นกำลังมองมา

คนหนาแน่นเช่นนั้นจะเข้าไปทำไมกัน รสชาติอาหารที่เรือนนางก็เลิศรส เหตุใดยังต้องลำบากดิ้นรนไปนั่งรอนาน ๆ ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายด้วย

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่เจ้าค่ะ ข้าเพียงแต่แนะนำตามที่รู้มาเท่านั้น ร้านใหม่คนแน่นข้าไม่ค่อยชอบเช่นกัน” เถียนเถียนกล่าวเสริม

“หากไม่รังเกียจก็ไปอีกร้านด้วยกันเถิด ถือว่าข้าเลี้ยงไถ่โทษที่ไม่ทันระวัง” คนกลางถอนหายใจก่อนเอ่ยในสิ่งที่ตนนั้นพิจารณาแล้ว

“เจ้าค่ะ” หญิงงามแสนบอบบางก้มหน้าราวกับเขินอาย

“เหอะ เชิญพวกท่านเถอะ ร้านข้าอาจจะอร่อยกว่าก็ได้ เจ้าอาจไม่ถูกปากเอง!” จ้าวฟางหลินรู้สึกขัดใจกับท่าทางของจางซือหลงยิ่งนัก

เดิมทีเขาไม่เคยชวนสตรีใดร่วมโต๊ะ นางอยากภาวนาต่อสวรรค์เหลือเกินว่าอย่าให้เขาสนใจเถียนเถียนเลย

“คุณหนูจะไปร้านไหนเจ้าคะ” เสี่ยวถานถามเจ้านายสาวอย่างสงสาร บุรุษแสดงออกเช่นนั้นคุณหนูไม่อาละวาดนั่นแปลว่าเสียใจมาก

“ข้าจะไปร้านใหม่ ข้าอยากชิมรสชาติที่ผู้คนต่างเลื่องลือกัน ผู้ใดไม่ชอบก็เรื่องของเขาเถิด” ของอร่อยอยู่แค่เอื้อมนางจะพลาดได้อย่างไร

“เช่นนั้นก็แยกกันตรงนี้” เสียงทุ้มกล่าว

“เชิญท่านกับแม่นางเถียนตามสบายเถิดเจ้าค่ะ หากร้านที่ไปรสชาติแสนธรรมดาก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

เสียงเง้างอนกล่าวเมื่อรู้แล้วว่าตนเองไม่ใช่ผู้ถูกเลือก

“อย่าถือสาเลย นางมักดื้อรั้นเอาแต่ใจเช่นนี้เป็นประจำ หากลองกินแล้วไม่ถูกใจประเดี๋ยวก็ย้ายมาร้านนี้เอง”

ใบหน้าขรึมมองตามแผ่นหลังเล็กที่กำลังเดินห่างออกไป

แม่นางเถียนเถียนพยักหน้ารับเดินตามหลังบุรุษรูปงามเงียบ ๆ มีเพียงรอยยิ้มสะใจลึก ๆ ที่ตนนั้นชนะจ้าวฟางหลินได้ แม้อีกฝ่ายงดงามอันดับหนึ่งแต่นางเชื่อว่าบุรุษทั่วแคว้นย่อมต้องการภรรยาแสนอ่อนหวานมากกว่าสตรีร้ายกาจ ฐานะนางก็ไม่ได้ด้อยกว่าเหตุใดต้องยอมถอยให้บุตรสาวพ่อค้าด้วย

ร้านก๋วยเตี๋ยว

หน้างามงอง้ำเมื่อเห็นว่าจางซือหลงนั่งโต๊ะเดียวกับเถียนเถียน สองร้านอยู่ตรงข้ามกันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะมองเห็นอีกฝั่ง

“หึย พี่หลงเชื่อสตรีหน้าขาวผู้นั้นมากกว่าข้าได้อย่างไร เห็นหน้างามหน่อยก็หลงเชื่อง่าย ๆ” ขัดใจเสียจริง นางเลือกร้านที่ดีไว้ให้แท้ ๆ

“อาหารได้แล้วขอรับคุณหนู” เจ้าของร้านวางถ้วยก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าหญิงงาม กลิ่นหอมโชยเข้าจมูกน้อย ๆ พาลให้อารมณ์โมโหค่อย ๆ เลือนหาย

“ขอบคุณเจ้าค่ะ อื้ม เพิ่มอีกสองถ้วยและจัดให้ข้ากลับเรือนอีกถ้วยด้วยเจ้าค่ะ รสชาติกลมกล่อมถูกปากข้ามาก ดีนะที่ข้าเลือกมาที่นี่” ของดีเช่นนี้จะชิมคนเดียวได้อย่างไร

นับว่าตัดสินใจถูก รสชาติน้ำซุปถูกใจนางยิ่งนัก

“ขอรับคุณหนู” เจ้าของร้านยิ้มหน้าบาน

“คุณหนูสั่งมาเยอะจะกินหมดหรือเจ้าคะ” เสี่ยวถานตาโตที่คุณหนูของตนสั่งก๋วยเตี๋ยวเพิ่มถึงสองชาม ซ้ำยังสั่งให้จัดกลับเรือนอีก

“เจ้ากินด้วยสิ วิ่งตามข้าทั้งวันคงหิวแย่” เสี่ยวถานอาจถูกมองว่าเป็นเพียงสาวใช้แต่ผู้ใดเลยจะรู้ว่านางนั้นเป็นดังพี่สาวของนาง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ คุณชายจางแสดงออกเช่นนี้แล้วจะทำอย่างไรเจ้าคะ” สาวใช้นึกสงสารเจ้านายของตนที่โดนปฏิเสธ

“ทำอย่างไรได้เล่าเขาเลือกสตรีผู้นั้นแล้ว” คิดไปก็ปวดหัว จางซือหลงคงมีใจให้แม่นางเถียนแล้วเป็นแน่สังเกตจากท่าทีเจรจาถูกคอที่นางแอบมองไปยังร้านตรงข้าม

“คุณหนูจะยอมแพ้หรือเจ้าคะ” เสี่ยวถานนึกแปลกใจที่คุณหนูไม่ได้แสดงความโกรธออกมา

“ข้าเหมือนเห็นตัวเองเวลามองนาง เมื่อก่อนข้ารู้สึกเกลียดสตรีทุกคนที่เข้าหาพี่หลง คิดว่าเหตุใดต้องตามยั่วยวนบุรุษที่ข้าพึงใจด้วย ทว่าคำพูดของพี่หลงเมื่อครู่ทำให้ข้าฉุกคิดขึ้นมาได้ ตัวข้าเองล้วนไม่ต่างจากพวกนางเท่าใดนัก”

นางเองก็วิ่งตามบุรุษเช่นเดียวกัน จางซือหลงกล่าวมานั้นไม่เกินจริง ขนาดต่อหน้าสตรีที่เพิ่งรู้จักเขายังกล้ากล่าวหักหน้านางได้ลงคอ ใจร้ายนัก

“แม่นางผู้นั้นจะสู้คุณหนูได้อย่างไรเจ้าคะ คุณหนูงดงามกว่ามาก ทั้งหน้าตา ผิวพรรณ ทรวดทรงเทียบกับไม่ติดฝุ่น”

ประเมินจากสายตาโดยไร้อคติก็เห็นชัดว่าจ้าวฟางหลินนั้นงามกว่ามาก

“คิกคิก งามกว่าจริงนั่นแหละ อย่าสนใจเลยเรากินก๋วยเตี๋ยวนี่ดีกว่า” นางเอามือประคองสองแก้มหน้าหอมด้วยท่าทางเขินอาย พวงแก้มขึ้นสีระเรือน่าเอ็นดู

สายตาของคนผู้หนึ่งกำลังจับจ้องนางตั้งแต่เข้าร้านเผลอหลุดยิ้มกับสิ่งที่สตรีทั้งสองกล่าว

“ต่อให้ไม่ได้แต่งเข้าตระกูลจางก็ย่อมมีผู้อื่นอยากได้คุณหนูไปเป็นฮูหยินอยู่แล้วเจ้าค่ะ ไม่แน่ว่าอาจมีองค์ชายมาหมายตาคุณหนูก็ได้”

“พอ ๆ หากเป็นเหล่าองค์ชายข้าได้ทะเลาะกับสามีและบรรดาอนุไม่เว้นวันแน่ พวกองค์ชายนิยมรับอนุมากเจ้าไม่รู้เหรอ”

อารมณ์นางเป็นเช่นนี้จะให้เป็นพระชายาได้อย่างไร

“แล้วใครล่ะเจ้าคะที่จะมาเทียบคุณชายจางได้”

หากแค่รูปงามยังพอหาได้แต่นี่ร่ำรวยจนกินใช้ทั้งชาติไม่หมด นับว่าหายาก นิสัยก็น่าคบหา

“ข้าไม่เคยด้อยค่าหรือคิดเปรียบเทียบพี่หลงกับผู้ใด ข้าชอบเขาเพราะเขานั้นนิสัยใจคอน่าคบหา เรื่องนอกกายข้าไม่เคยคิดสนใจ หากชาตินี้ไร้วาสนาต่อกันข้าก็ไม่ได้คิดจะหาคนที่ดีหรือร่ำรวยกว่า ข้าจะหาคนที่ข้าพึงใจและเขาก็ยินดีมอบหัวใจให้ข้า แม้จะยากจนหรืออัปลักษณ์ ข้าก็ยินดีจะรักเขา”

ใบหน้างามเชิดยามเอ่ยถึงความรู้สึกของตนเอง ตระกูลนางหาได้ยากจนแร้นแค้นจนต้องให้บุตรสาวไปจับบุตรร่ำรวยมาเป็นสามี

ในสายตาผู้อื่นนางคล้ายกับหวังเกาะจางซือหลงทว่าแท้จริงหาใช่เรื่องนั้น บุรุษร่ำรวยส่งจดหมายหามีไม่ว่างเว้นแต่หาใช่คนที่ใจนางปรารถนาจะอยู่ด้วยไม่

บทสนทนาของสองนายบ่าวกำลังถูกคนผู้หนึ่งนั่งฟังอย่างสำราญใจ สตรีร้ายกาจของแคว้นไยกิริยาน่าเอ็นดูได้ถึงเพียงนี้