นางร้ายอย่างข้าเริ่มขี้เกียจรักท่านแล้ว

ตอนที่ 5 เฝ้ารักเฝ้าหวง

ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเดินจับจ่าย สตรีมีผ้าปิดครึ่งใบหน้ากำลังทอดสายตามองไปยังบุรุษรูปงามที่กำลังเดินสำรวจร้านค้าที่รับสินค้าของเขามาวางขายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ร่างน้อยในอาภรณ์สีหม่นแอบวิ่งหลบตามเสาบ้าง ร้านค้าบ้างช่างเป็นภาพขบขันสำหรับจางซือหลงยิ่งนัก

จ้าวฟางหลินคิดว่าตนเป็นสายลับของทางการหรืออย่างไรถึงได้ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ตามเขาเช่นนั้น นางคงไม่รู้ตัวหรอกว่าตนเองนั้นตลกมากเพียงใด ผ้าปิดหน้าผืนบางนั้นปิดบังความงดงามของนางไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

จางซือหลงหยุดหน้าร้านเครื่องประดับพร้อมกับจ่ายเงินให้กับพ่อค้า โดยไม่ทันระวังก็มีแรงกระแทกจากด้านข้างทำให้เขาต้องรีบเก็บของที่ซื้อไว้ใต้เสื้อ

“เจ็บตรงที่ใดหรือไม่ ขออภัยข้าไม่ทันได้ระวัง”

เขาถามสตรีร่างผอมบางที่คล้ายกับกำลังอ่อนแรง

“ขออภัยคุณชายด้วยนะเจ้าคะ เป็นข้าที่หน้ามืดเอง”

หญิงงามหน้าซีดพยายามคลี่ยิ้มให้แก่บุรุษตรงหน้า นางไม่ได้ถอยหนีแต่บอกเหตุผลที่ตนนั้นชนเขา

“นั่งพักด้านในก่อนเถิด ข้าจางซือหลง ข้าก็มีส่วนผิดที่เดินไม่ระวัง” เพราะมัวแต่มองสินค้าจึงทำให้ไม่ได้สังเกตผู้คนรอบข้าง สตรีผู้นี้ดูคล้ายกำลังป่วย ริมฝีปากซีดนั้นพอจะทำให้เขาสังเกตได้

หญิงงามนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างร้านเครื่องประดับขณะที่สายตาสำรวจมองบุรุษตรงหน้า

“ข้ามีนามว่าเถียนเถียนเจ้าค่ะ ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ”

นางกล่าวแนะนำตนเองเมื่อเห็นว่าเขาหันไปสนใจสินค้าต่อไม่ได้ชวนนางสนทนา จางซือหลงทำเพียงพยักหน้ารับแต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อ

อีกฟากของคนที่กำลังนั่งมองจางซือหลงวิ่งพรวดออกจากที่ซ่อนเมื่อเห็นว่ามีสตรีจงใจยั่วยวนเขา นางตามเขาอยู่มาสักระยะ คิดไว้ไม่ผิดว่าสตรีต้องเข้ามาทอดสะพานให้เขา สตรีผู้นั้นก็เช่นกันทั้งที่เมื่อก่อนหน้ายังดี ๆ จะเซหาจางซือหลงได้อย่างไร

“พี่หลง!” เสียงหวานตะโกนเรียกพร้อมทั้งโบกมือให้บุรุษชุดขาวที่หันมามองนางด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

“คุณหนูเหตุใดรีบวิ่งนักเจ้าคะ” สาวใช้รีบวิ่งตามพร้อมกับส่งเสียงห้ามคุณหนูของตน

เจ้าของใบหน้างดงามหอบเล็กน้อยเมื่อวิ่งถึงตัวจางซือหลง มือน้อยเกาะแขนกำยำเพื่อพยุงตนเอง

พักหายเหนื่อยได้ชั่วครู่นางก็ดึงจางซือหลงให้ออกห่างจากเถียนเถียนที่กำลังนั่งมองเขาไม่วางตา สตรีด้วยกันย่อมมองออกว่าสายตาเช่นนี้มันคือการทอดสะพานให้บุรุษ

“สตรีผู้นั้นจงใจยั่วยวนพี่หลงของข้า เมื่อครู่นางยังดี ๆ อยู่เลย ชิ ช่างร้ายกาจนัก” นางเห็นทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น

เถียนเถียนก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ ไหล่บอบบางทั้งสองข้างห่อเข้าหาตัวประหนึ่งกลัวนางทำร้าย

“คุณหนู คุณหนูอย่าวิ่งนะเจ้าคะ!” สาวใช้ตามมาบ่นไม่ลดละแม้จะหอบหายใจแรง ๆ ไม่ต่างจากนายของตนก็ตาม

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมายั่วยวนพี่หลงของข้า เดินอยู่ดี ๆ ก็เซไปชนพี่หลงง่าย ๆ อย่าคิดว่าข้าไม่เห็น”

จ้าวฟางหลินเอ่ยไปตามที่เห็นโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายนั้นจะแสดงสีหน้าเช่นไร

“ฟางหลินเจ้าเสียงดังเกินไปแล้ว” จางซือหลงกระตุกเอวคอดกิ่วเข้าหาตัวเพื่อเตือนสติของนางว่าเริ่มกล่าวดังมากเกินไป

เรื่องเล็กน้อยเขาไม่คิดถือสาหาความ จ้าวฟางหลินเองก็เคยทำมากกว่านี้หลายเท่า เขายังไม่เคยต่อว่านางสักครั้ง

“นางตั้งใจล้มใส่ท่านนะเจ้าคะ” ใบหน้างามเริ่มงออย่างขัดใจ

“ข้าจำได้ว่าเจ้าก็เคยกระทำเช่นนางมาก่อน”

น้ำเสียงนั้นไม่ได้ตำหนิแต่เตือนสติว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จะแกล้งหรือจริงเขาก็ไม่คิดจะสนใจสตรีอยู่แล้ว

“พี่หลง!” เสียงหวานเรียกเขาหน้าบึ้งตึง ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างอับอายที่โดนบุรุษต่อว่า

“ขออภัยข้าไม่ได้ตั้งใจเข้าใกล้คนรักของท่านเจ้าค่ะ เมื่อครู่ข้าเพียงหน้ามืด” เถียนเถียนลุกขึ้นกล่าวด้วยท่าทางอ่อนน้อม

จางซือหลงอดประหลาดใจไม่ได้ ปกติหากโดนหาเรื่องคนทั่วไปย่อมเถียงกลับแล้ว

“อย่าคิดว่าข้าจะหลงเชื่อมารยาของเจ้าหรอกนะ เมื่อครู่ยังหัวเราะกับสาวใช้ของตนได้เพียงสี่ก้าวเดินหน้ามืดเลยหรือ”

ให้ตายอย่างไรนางก็ไม่เชื่อเป็นอันขาด

“เอาเถอะฟางหลิน เจ้าตามข้ามามีเรื่องใดอยากกล่าวหรือไม่”

เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาคนกลางเช่นเขาจึงต้องหันมาถามสตรีเอาแต่ใจข้างกาย

“ข้าจะชวนพี่หลงไปร้านก๋วยเตี๋ยวเปิดใหม่เจ้าค่ะ ได้ยินว่ารสชาติดีจนลูกค้าแน่นร้าน” เห็นอีกฝ่ายยอมหันมาสนใจนางก็บอกถึงจุดประสงค์ของตนเอง

ร้านเปิดใหม่รสชาติดีจนผู้คนเลื่องลือ นางอยากไปลองทานพร้อมกับคนรัก ยามออกเรือนหรือมีลูกจะได้เอาไปเป็นเรื่องเล่าให้ฟังได้ว่าบิดามารดาเคยมาเกี้ยวกันที่ร้านนี้

“ข้าไม่ชอบคนหนาแน่น” เรื่องอาหารเขาไม่ติดแต่เรื่องผู้คนเขาไม่ชอบ

“พี่หลงเจ้าขาไปกับหลินเอ๋อร์นะเจ้าคะ วันเดียวเท่านั้นเจ้าค่ะ”

นางกระตุกแขนอ้อน คนแน่นก็แสดงว่ารสชาติดี นางอยากลองชิมสักครั้ง

แม้จางซือหลงไม่ชอบสถานที่ผู้คนรวมกันมากแต่นางขอลองครั้งเดียวเท่านั้น วันหน้านางมานั่งทานคนเดียวก็ย่อมได้ วันนี้ขอให้นางสักวันเถิด