ตอนที่ 16
พอเดินเข้ามาเรื่อยที่มุมโต๊ะสุดท้ายบริเวณนั้นมีเพียงแสงสาดสลัวเป็นที่นั่งเบาะนุ่ม ดวงไฟที่สาดสะท้อน เห็นร่างผู้ชายคนหนึ่ง ไม่รู้เป็นใคร จนหล่อนต้องเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอหันขวับไปมอง เข้ามาใกล้ๆ ก็ยิ่งแน่ชัด พีรียากลับรั้งตัวไว้แค่นั้น ความโกรธเคืองบางอย่างแล่นเข้ามาด้วย หล่อนจึงหน้าตาบูดบึ้งเข้าใส่ ปัณรุจน์ตั้งตัวไม่ติด เลยยิ้มแห้งๆใส่
“ไม่ยิ้มให้ผมเลย หน้าตาบึ้งบึ้ง ยังกะไปกินรังแตนที่ไหนมา ”
นั่นคือคำทักค่อนข้างเนือยแต่ก็อยากจะยั่วเย้าหรือทักเธอ คำเริ่มต้นของเขาทำได้เนียนมาก เขาไม่สังเกตอารมณ์ของเธอหรือไงวาดวลีกุลีกุจอให้ทรุดนั่งจึงยอมทรุดนั่งลงตรงกันข้ามกับเขา
“พูดกันดีๆนะฉันไปก่อน จะรีบไปดูแลลูกน้องสักหน่อย ตามสบายนะบอร์น”
วาดวลีจ้องมองทั้งคู่เริ่มเห็นบรรยากาศอึดอัด ปรากฏเป็นเงาราง พีรียาสะดุ้งเล็กน้อย ไม่ทราบเหมือนกันว่า เกิดจากสาเหตุใด เขาไม่ชอบผู้หญิงที่ทำสีหน้าบึ
