“ตอนแรกพี่ก็นึกว่าเด็กล้อเล่น แต่พอพี่ไปส่งเด็กที่ห้องพัก แล้วเจอว่าแม่เด็กคือนรีกุล พี่ก็ตกใจมาก และตอนนี้ก็กำลังพยายามประติดประต่อเรื่องราวอยู่ว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“นี่อย่าบอกนะครับว่าพี่หนึ่งแอบคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่หนึ่ง...?”
“เด็กหน้าตาเหมือนพี่มากเลยสอง แต่เราก็รู้เหมือนๆ กันว่านรีกุลแท้ง... เอกสารรับรองจากแพทย์ก็มี...”
“แล้วเด็กคนนั้นอายุเท่าไหร่หรือครับ” ปรมินทร์ถามและก็เริ่มแคลงใจ
“น่าจะสี่ขวบนิดๆ”
“ถ้าลูกพี่หนึ่งยังอยู่ ตอนนี้ก็น่าจะอายุราวๆ กับเด็กคนนี้?”
ปรมะกับปรมินทร์สบประสานสายตากัน ก่อนที่ปรมินทร์จะชิงพูดขึ้นก่อน เพราะเดาได้ว่าพี่ชายกำลังคิดอะไรอยู่
“ไม่มีทางที่หมอจะโกหกหรอกครับ นอกจาก...”
“นอกจากอะไรเหรอเจ้าสอง”
ปรมินทร์เป่าลมออกจากปาก “นอกจากจะเป็นความต้องการของคนไข้ครับ”
ปรมะยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนกับพื้นดินใต้ฝ่าเท้ากับสั่นคลอนอย่างรุนแรง
