ปรมะเงยหน้าขึ้นมองตึกสูงระฟ้าเบื้องหน้าด้วยความเบื่อหน่าย เขาไม่ได้อยากจะมาที่โรงแรมนี้เลย แต่เพราะเขาปฏิเสธเพื่อนอาจารย์คนนี้มาเกือบสิบครั้งแล้ว จึงไม่เหลือโควตาให้หลีกเลี่ยงได้อีก
เขาถอนใจยาวๆ ขณะเดินเข้าไปภายในโรงแรมหรู ความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศรอบตัวไม่ได้มีผลกับร่างกายเลยแม้แต่น้อย เพราะหัวใจของเขามันเหน็บหนาวมากอยู่ก่อนแล้ว
ช่วงขากำยำก้าวตรงไปตามทางเดิน ที่มีป้ายบอกจุดหมายปลายทาง
เขาก้าวยาวๆ ด้วยความเร่งรีบ เพราะตั้งใจว่าหลังจากรับประทานอาหารค่ำกับสาวิกาเรียบร้อยแล้ว เขาก็จะกลับบ้านทันที
ระหว่างที่รองเท้าสีดำเงาวับกำลังย่ำลงไปบนพื้นกระเบื้องราคาแพง เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาชนเข้าที่ขาด้านหลัง
ปรมะหยุดเดิน และก็หมุนตัวกลับไปมองสิ่งที่พุ่งเข้ามาปะทะร่างกายของตัวเอง
เด็กผู้หญิงถักเปียสองข้าง...
เขายิ้มที่มุมปากน้อยๆ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งเผชิญหน้ากับเด็กตัวจ้อย
“อย่าวิ่งซน
