หลังจากหลับไปเพราะฤทธิ์ยาสลบที่ถูกวางตอนผ่าตัด ทำให้แวววรรณมารู้สึกตัวตื่นขึ้นเอาตอนเกือบสองทุ่มเลยทีเดียว
หล่อนมองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าที่นี่คือโรงพยาบาล
สมองพยายามทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา แล้วก็จำได้ว่าตัวเองวิ่งหนีชายฉกรรจ์หลายคนที่มาตามทวงหนี้จากบ่อน
ใช่...
หล่อนถลุงเงินล้านที่ปรมะมอบให้นรีกุลจนหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน
พอเป็นหนี้ไม่มีจ่าย หล่อนก็หนีตายหัวซุกหัวซุนกลับมาในกรุงเทพฯ อยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ก่อนจะถูกตามตัวเจอ จนต้องวิ่งหนีมาถูกรถชนคันหนึ่งพุ่งชน
จากนั้นหล่อนก็หมดสติไป...
“เรายังไม่ตายใช่ไหม”
แวววรรณพึมพำออกมาเบาๆ และก็รู้สึกเจ็บระบมไปทั่วทั้งร่างกาย
“ใครพาฉันมาโรงพยาบาลเนี่ย สงสัยเป็นรถกู้ภัย”
ในขณะที่แวววรรณกำลังพยายามนึกอยู่นั้น ประตูห้องพักฟื้นก็ถูกดันให้เปิดออกเสียก่อน พร้อมกับร่างของปรมะที่ปรากฏขึ้น
แวววรรณถึงกับเบิกตากว้าง นัยน์ตาดำแทบถลนออกมาจากเบ้าเ
