กลับมาครั้งนี้ ข้าขอเพียงชีวิตที่สงบสุข

บทที่ 2 ปรับความเข้าใจ

ภายในกระท่อมท้ายจวนของสองสามีภรรยาที่ถูกขับไล่ออกมา ร่างบางของเหอหลันฮวาเริ่มขยับตัว อาเฟยรีบอุ้มหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอดด้วยความดีใจ

“น้ำ ข้าหิวน้ำ”

เหอหลันฮวาอยู่ในอ้อมกอดของอาเฟย พยายามลืมตาขึ้นและส่งเสียงแหบแห้งเพื่อขอน้ำดื่ม

“ขอรับ คุณหนูฟื้นแล้ว ข้าดีใจที่สุดเลยขอรับ”

อาเฟยวางร่างของภรรยารักอย่างทะนุถนอม ก่อนจะรีบวิ่งไปหลังกระท่อมเพื่อเอาน้ำให้หญิงสาวดื่ม

“ค่อย ๆ ดื่มนะขอรับ คุณหนูเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา เดี๋ยวข้าจะไปต้มข้าวให้นะขอรับ”

อาเฟยเตรียมจะเดินออกจากกระท่อมเพื่อไปต้มข้าวที่มีข้าวสารเพียงน้อยนิดให้ภรรยาได้กิน ตัวเขานั้นอดได้แต่ภรรยาของเขาเป็นถึงคุณหนูใหญ่และเป็นดวงใจของเขา ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะให้ภรรยาได้กินก่อน

เหอหลันฮวาจับแขนเสื้ออาเฟยไม่ปล่อยคล้ายกับไม่ต้องการให้ชายหนุ่มไปไหน เมื่อปรับสายตาของตัวเองได้แล้ว แม้ว่าใบหน้าจะซีดเซียวแต่ยังคงเห็นเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อยบ้างแล้ว

“ท่านพี่ อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว”

อาเฟยได้ยินคำเรียกขานของภรรยา ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อและคิดว่าตนเองหูฝาดไป เมื่อคุณหนูใหญ่คือคนที่แสนจะเกลียดชังเขา เรียกเขาว่าท่านพี่

“คุณหนูเรียกข้าว่าอะไรนะขอรับ”

อาเฟยถามย้ำอีกครั้งอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ข้าเรียกท่านว่าท่านพี่ ท่านเป็นสามีของข้า ไม่เรียกท่านแล้วจะให้ข้าเรียกผู้ใดกันเล่า อีกอย่างข้าเองก็เป็นภรรยาของท่านแล้ว ท่านห้ามเรียกข้าว่าคุณหนูใหญ่อีก เข้าใจหรือไม่เจ้าคะ”

เหอหลันฮวายิ้มหวานให้อาเฟย ชายผู้เป็นสามีและคงเป็นคนเดียวที่รักนางด้วยหัวใจที่แท้จริง

“ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ในที่สุดเจ้ายอมรับข้าเป็นสามีแล้ว”

อาเฟยกอดร่างบางไม่ปล่อย ต่อจากนี้ไปไม่ว่าเขาจะต้องทำงานหนักมากแค่ไหน เขาจะเลี้ยงภรรยาคนนี้ให้อยู่อย่างสุขสบายที่สุดเท่าที่ชายผู้หนึ่งจะกระทำได้

“ท่านพี่พวกเราไปจากที่นี่กันดีหรือไม่เจ้าคะ ข้าไม่อยากอยู่ในจวนแห่งนี้อีกแล้ว เราสองคนไปเริ่มต้นกันใหม่ได้หรือไม่ ข้าพอจะมีความรู้เรื่องการค้าและการทำอาหาร เราสองสามีภรรยาเปิดโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ เลี้ยงปากท้อง เมื่อไหร่ที่มีลูกน้อย ลูก ๆ ของเราจะได้ไม่ลำบาก”

‘ในเมื่อมีโอกาสได้กลับมาอีกครั้ง ชีวิตนี้ข้าไม่ต้องการสิ่งใดอีกนอกจากความสงบสุข ในเมื่อเรื่องของท่านแม่ ข้าได้รับปากไปแล้วว่าจะไม่อาฆาต แต่ข้าไม่ได้สัญญาว่าจะไม่ส่งข่าวบอกพี่ใหญ่หรือพี่รอง หรือแม้แต่ท่านตาบ้านเดิมของท่านแม่!’ เหอหลันฮวาเพียงได้แต่คิดในใจ

“ข้าแล้วแต่เจ้า หากเจ้าตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ข้าไม่ขัดแต่…”

อาเฟยไม่กล้าพูดว่าเขาไม่ได้มีเงินมากมายพอที่จะเปิดโรงเตี๊ยม แต่เขาพร้อมที่จะทำงานเลี้ยงดูนาง แม้ว่าจะไม่สุขสบายเท่ากับการเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเสนาบดีเหอก็ตามที

“ท่านพี่ไม่ต้องคิดมากเรื่องเงินและทรัพย์สินนะเจ้าคะ ข้าเชื่อว่าท่านพี่เองคงมีความสามารถไม่น้อย การที่ท่านยอมมาเป็นชายตัดฟืนของจวนเหอก็เพราะข้า ครั้งนั้นข้าซื้อท่านมาจากโรงค้าทาสเพราะเห็นใจ

แต่ไม่คิดว่าท่านพี่จะยอมมาเป็นบ่าวในจวน อีกทั้งท่านพี่เองไม่ได้มีสัญญาทาส ข้าเผาทิ้งและให้คนไปยกเลิกสัญญาทาสตั้งแต่วันนั้นแล้วเจ้าค่ะ ข้ากับท่านไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ท่านพี่ทำเพื่อข้าได้ไหม”

เหอหลันฮวาโน้มตัวเข้ากอด หญิงสาวรับรู้ถึงความกังวลใจในของสามีดี คงกลัวว่าจะพานางออกไปลำบากน่ะสิ

“อะไรทำให้เจ้าเปลี่ยนไปขนาดนี้” คำถามที่ติดอยู่ในใจของอาเฟย

“เพราะข้ารู้ว่าท่านพี่นั้นรักข้ามาก หลังจากนี้ข้าจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อครอบครัวของเรา หรือว่าท่านพี่ไม่อยากสร้างครอบครัวกับข้าเจ้าคะ”

เหอหลันฮวาพยายามงัดมารยาออกมาใช้กับสามี บางอย่างหากพูดออกไปคงจะมีคนบอกนางว่าบ้าเป็นแน่

จากนั้นหญิงสาวจึงใช้แขนคล้องคอเขาไว้และโน้มลงมาก่อนจะใช้ริมฝีปากของตนเองประทับลงไปอย่างอ่อนโยน

อาเฟยตัวแข็งทื่อที่โดนภรรยารักจู่โจมก่อน ตั้งแต่วันนั้นที่โดนวางยาเขาและนางไม่เคยมีความสัมพันธ์กันอีกเลย

“เจ้าแน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะเป็นของข้า” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง เพื่อไม่ให้นางผู้ที่เป็นภรรยาต้องเสียใจในภายหลัง

“เจ้าค่ะ น้องต้องการเป็นของท่านพี่จริง ๆ หากน้องจะบอกว่าน้องรักท่านพี่ มันจะสายเกินไปหรือไม่เจ้าค่ะ”

เหอหลันฮวาตอบอย่างเอียงอายพร้อมกับหลบสายตา แม้ว่าจะเคยมีความสัมพันธ์กันแล้ว แต่ครั้งนั้นเพราะโดนวางยาทั้งคู่

“แต่น้องเพิ่งจะฟื้นพี่กลัวน้องกลับมาป่วยอีก”

แม้ว่าร่างกายจะต้องการแค่ไหน แต่ชายหนุ่มห่วงสุขภาพของภรรยารัก นางเพิ่งจะฟื้นเขากลัวว่าจะป่วยอีก

“ท่านพี่ก็ทำเบา ๆ สิเจ้าคะ”

เหอหลันฮวาบอกตาแป๋ว ทำให้อาเฟยอดที่จะจูบหน้าผากภรรยาไม่ได้ จากนั้นทั้งสองจึงเข้าหอกันอีกครั้งด้วยแรงปรารถนาของร่างกายและจิตใจทั้งสองคน

กระท่อมท้ายจวนแห่งนี้ไม่มีผู้ใดคิดที่จะเดินผ่านมากนัก นอกจากหลันจิงสาวใช้ข้างกายคุณหนูใหญ่ที่ยอมมาลำบากด้วยกัน พอเห็นว่าคุณหนูของนางและท่านเขยเข้าหอกันแล้วจริง ๆ จึงได้ยืนหน้าแดงและหลบไปเฝ้าทางเข้าที่นี่ กลัวว่าผู้ใดจะผลีผลามเดินเข้ามาแล้วเจอเสียงพวกนี้เข้า

เมื่อไฟปรารถนามอดลงสองสามีจึงหลับไปด้วยความเหนื่อยปนความสุข

เวลาผ่านไปจนถึงยามเซิน (15.00 -17.00) อาเฟยจึงเดินออกมาจากกระท่อม เพื่อออกมาตักน้ำให้ภรรยาที่ยามนี้ยังไม่ตื่นหลังจากที่เขารังแกนางอย่างหนักหน่วง แม้ตั้งใจจะไม่รุนแรงแต่เพราะภรรยาของเขานั้นช่างหอมหวานไปเสียหมด ทำให้เขาอดใจไม่ไหว

“ท่านเขย คุณหนู...ไม่ใช่เจ้าค่ะ ฮูหยินล่ะเจ้าคะ”

หลันจิงนางไม่เห็นฮูหยินออกมาด้วยจึงถามด้วยความเป็นห่วง

“ฮูหยินของเจ้ายังไม่ตื่น อย่ารบกวนนางเลย จริงสิอีกไม่นานข้ากับฮวาเอ๋อร์จะย้ายออกจากที่นี่ เจ้าเตรียมเก็บของด้วยเล่า นางจะบอกเจ้าอีกครา”

อาเฟยยังสับสนกับฐานะของตนเอง เมื่อบอกกล่าวจบจึงเดินไปตักน้ำให้ภรรยารัก ก่อนจะเดินกลับมาในห้องอีกครั้ง มาถึงจึงเจอเข้ากับภรรยารักที่กำลังมองเขาไม่วางตาและยิ้มให้อย่างเขินอาย

“ท่านพี่”

“อย่าเพิ่งลุก พี่ต้องขอโทษเจ้าด้วยที่กระทำรุนแรงจนเกินไป ข้าอดใจไม่ไหวจริง ๆ ข้าบอกหลันจิงสาวใช้ข้างกายเจ้าแล้วนะว่าเราจะไปจากที่นี่ เดี๋ยวนางคงจะเข้ามา”

อาเฟยเดินมานั่งข้างภรรยา ก่อนจะมองนางด้วยตาเป็นประกาย ทำให้เหอหลันฮวาต้องหยิบยกผ้าห่มเพื่อคลุมร่างกายให้มิดชิด ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนจะดึงผ้าห่มออก เพราะกลัวว่านางจะหายใจไม่ออก

จากนั้นจึงอุ้มนางไปที่อ่างน้ำและอาบน้ำให้นางไม่ต่างจากเด็กน้อยคนหนึ่ง

เหอหลันฮวาสุดแสนจะอายแม้เพิ่งจะผ่านการร่วมรักกับสามีมาหมาด ๆ ก็ตาม หญิงสาวตัวแดงไปหมด ช่างเป็นภาพที่น่ามองและน่าเอ็นดูสำหรับชายหนุ่ม

จนอาเฟยอดใจไม่ไหวลงถังเข้าไปอาบน้ำกับนางด้วยอีกคน แต่กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ทั้งสองผ่านสมรภูมิรบสำหรับสามีภรรยาอีกครั้ง

เสียงที่เล็ดลอดออกมาทำให้หลันจิงที่ยืนอยู่หน้าประตูหน้าแดงขึ้นอีกครา

‘นายท่านถนอมฮูหยินหน่อยเถอะเจ้าค่ะ ฮูหยินเพิ่งฟื้นขึ้นมานะเจ้าคะ’

ในเมื่อไม่กล้าบ่นต่อหน้านายท่านจึงทำได้เพียงบ่นในใจ

จากนั้นจึงเดินมาอุ่นอาหารที่มีน้อยนิดสำหรับกระท่อมท้ายจวนแห่งนี้

เพล้ง! เสียงปาข้าวของคุณหนูรองของจวน เมื่อได้ข่าวว่าพี่สาวต่างมารดายังอยู่ดีและปลอดภัย!