ทุกถ้อยคำที่ริสาเปล่งออกมาราวกับว่ามันคือค้อนอันใหญ่ที่ทุบหัวใจคนฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า หญิงสาวทำเหมือนไม่โกรธกันแล้ว เธอยิ้มให้เขา เราสองคนพูดคุยกันปกติราวกับไม่เคยมีเรื่องอะไรมากระทบความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ ต่างก็เพียงแววตายามที่เธอมองมายังเขา มันไม่เปล่งประกายเหมือนเช่นวันวาน
ว่างเปล่า.. จนไม่อาจอ่านได้ว่าริสากำลังรู้สึกเช่นไรอยู่
“นิดตัดใจจากพี่ได้แล้วจริงๆ เหรอ” มึนตึงใส่กันยังดีซะกว่ายิ้มให้ทั้งที่แววตาแห้งแล้ง
เพราะตลอดเวลาที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยากรณ์ ริสามั่นใจว่าตัวเองทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว เมื่อถึงเวลาต้องตัดใจเพื่อก้าวไปข้างหน้า ไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง จึงไม่มีอะไรให้ย้อนกลับไปคิดว่าเสียดายที่ตอนนั้นไม่ได้ทำ
ไม่มีอะไรให้ต้องเสียดาย.. ไม่ว่าเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้ หรือเรื่องใดก็ตามที่ทำให้ต้องหลั่งน้ำตา ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับชีวิตล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ผ่านมาแล้วทั้งนั้น เป็นเพียง
